Mensen, ik had een visioen vannacht. Ik sloeg mijn ogen op en de heilige geest was in mijn kamer! Alles was omfloerst in een wazig licht. Stomverbaasd knipperde ik een paar keer. Het leek wel of een dichte mist bezit had genomen van mijn slaapdomein. Uit alle macht probeerde ik me te focussen op dit merkwaardige fenomeen, maar het lukte niet. Flarden dromen maakten het er ook niet echt gemakkelijker op.
Een fikse kneep in mijn arm overtuigde me ervan dat ik toch echt wakker was. Ik vloog overeind, plotseling bang voor gezichtsverlies. Mijn ogen! Dit had ik nog nooit meegemaakt. Was mij ’s nachts zand in de ogen gestrooid? Het rechtop zitten had evenmin resultaat, ik zag nog steeds zo goed als niets, alleen vage, schimmige vormen. Langzaam gingen mijn vingertoppen naar mijn ogen en wreven voorzichtig. Wreven nog eens. Nog steeds bevond ik mij in een schimmenrijk. Toen drong de heilige geest eindelijk ook door tot mijn wazige brein. Ik had toch zeker niet…
En jawel, ik had wel! Ik kon me nog herinneren dat ik mijn oog make-up eraf had geschrobd, maar… Op de tast schuifelde ik naar de badkamer, waar ik aarzelend aan mijn oog voelde. Waar ik stuitte op een heel dun laagje. Een contactlens! Blijkbaar was ik vergeten mijn lenzen uit te doen, voor het eerst in drie jaren!
Meteen schoot me een verhaal te binnen over iemand die noodgedwongen heel lang zijn lenzen had gedragen. Zijn hoornvliezen waren zo beschadigd geraakt dat hij blind was geworden! Daar stond ik dan, midden in de nacht, wanhopig knipperend. Help? De fles Opti-free stond opzichtig naar me te seinen en met een baat-het-niet-dan-schaadt-het-niet gedachte spoot ik een flinke scheut in mijn ogen.
Er gebeurde een wonder. De half uitgedroogde traanbuisjes schoten vol en, terwijl de tranen over mijn wangen gleden, ging Operatie LensVerwijdering van start. Een gefriemel eerste klas kan ik je zeggen. Gelukkig hadden de super-zuurstof-doorlatende lenzen nog niet gepaard met het hoornvlies, al viel de scheiding hen zwaar. Wat een opluchting, ik kon weer zien!
Die arme bollen doen al heel wat jaren hun werk en worden natuurlijk iets minder scherp. Eerst ontsierde een bril mijn neus – iets waar ik altijd tegenop zag – maar de contactlenzen hebben me mijn vertrouwde gezicht weer terug gegeven. Over niet al te lange tijd zal ik echter ook nog moeten geloven aan een leesbril. Of lenzen met een leesgedeelte. Ongelofelijk hoe ze dat allemaal in zo’n dun rondje kunnen proppen. Maar voorlopig gaat het prima zo, gewoon groot licht erop en afstand nemen.
Mijn vader heeft vorig jaar operatief nieuwe lenzen gekregen wegens staar. Zijn wereld werd letterlijk vernieuwd, opnieuw geboren. Van half blind zijn naar haarscherp kunnen zien. Ik zal nooit het gesprek vergeten waarin hij me enthousiast en dolgelukkig over de telefoon vertelde over de vele verschillende kleuren groen die hij weer kon zien. Over de blaadjes op de grond.
Laatst had ik het nog met een collega over hoe je als kind wel eens nadacht over de ‘keuze’ tussen blind of doof zijn. Dan dacht ik ‘Oh gaaf, doe mij maar blind, dan krijg ik tenminste een hond!’ Maar nu, afgezien van het feit dat dit een zeer onzinnige vraag is, wil ik niet kiezen. Beide zintuigen houden je uit een isolement, brengen je in contact met mensen, de wereld om je heen, boeken, muziek! Al beweert men altijd dat de andere zintuigen zich dan beter gaan ontwikkelen. Mijn neus!
Voortaan zal ik er dubbel goed op letten dat ik mijn wonderlenzen ’s nachts in hun speciale badkuipjes laat slapen. Ook zij moeten zich kunnen herstellen van alle indrukken die ik hen laat opdoen. En als ik moeite krijg met dingen onthouden, kan ik altijd nog contactlens-sierraden kopen hè. Dan weet ik zeker of ik ze heb uitgedaan.
DOLDRIEST 
Hallelujah…lang leve de lens. Ik kan me niet meer herinneren dat ik ooit (tot de vijfde klas zelfs) zonder ‘hulpmiddelen’ kon kijken maar wat ben ik blij met de luxepositie om te kiezen of ik een bril wil dragen die dag of m’n lensjes in doe. Mooie tekst Marion! En het ziet er wel spannend uit, dat sieraad bungelend aan een lens 🙂
LikeLike
Thanks Karin! 🙂 Enne, als jij zo’n lenssierraad draagt, dan graag een foto. Zien we jou hier terug 😉
LikeLike
Nachtlenzen draag je alleen maar ’s nachts.
’s Avonds voordat je naar bed gaat, doe je je Nachtlenzen in en terwijl jij slaapt, corrigeren de lenzen jouw ogen. En als je ’s morgens wakker wordt, doe je je lenzen gewoon uit en heb je de hele dag – zonder bril of lenzen – het scherpste zicht. http://www.contactlenzen.nl/nachtlenzen.php?id=1
Dus de omgedraaide wereld en ideaal (volgens mijn dochter). Echt het proberen waard!
LikeLike
Dat is zeker een pracht-optie Sandra, maar dit kan volgens mij alleen als je geen al te grote cilindrische afwijking hebt. And guess what…
Fijn dat het voor je dochter zo ideaal is! 😀
LikeLike
Genoten van jouw schrijfkunst.
Vooral bij het overdrachtelijke : “… Eerst ontsierde een bril mijn neus – iets waar ik altijd tegenop zag – …” kon ik een glimlach niet onderdrukken.
LikeLike
Heerlijk als de nuances worden opgepikt! Thanks 🙂
LikeLike
Die lenzen van jou hebben wel een heel aparte bijwerking; je gaat er schijnheiligen van zien.
De zin ‘Gelukkig hadden de super-zuurstof-doorlatende lenzen nog niet gepaard met het hoornvlies, al viel de scheiding hen zwaar.’ vind ik, in literair opzicht, meesterlijk gevonden. Mét of zonder contactlenzen;-))
LikeLike
Oprecht bedankt Ingrid, erg fijn dat je die zin eruit licht.
LikeLike
Bijzonder verhaal. Ooit eens geprobeerd maar ik vond het maar een ramp. Aan mijn lijf geen polonaise. Dan maar een voorzetruit..
LikeLike
Met een polonaise hoef je bij mij ook niet aan te komen, Aad 😉
Ik werd juist gek van een bril: beperkt gezichtsveld, regendruppels, beslagen ruiten, de druk op je neus.
Maar gelukkig is er voor (bijna) iedereen een oplossing. Bril, lenzen, zolang het ons helpt.
LikeLike
Mooi verhaal, Mar! Ik had ooit een zelfde ervaring toen ik eens zonder oogbescherming onder de zonnebank had gelegen, ik was tijdelijk (waarschijnlijk slechts een paar minuten) BLIND! Ik werd gek van paniek, wilde weglopen, maar kon nergens heen, ik zat gevangen! Heel angstig! Gelukkig kunnen wij elkaar nog steeds, dagelijks, met schuin hoofd, even aankijken! Xx
LikeLike
Getver Mootje, dat was schrikken! Totale paniek slaat dan toe hè? Dan bonkt het hart zowat in je keel. Je moet er toch echt niet aan denken. Nooit meer doen hoor, anders zie je ‘de wenkbrauw’ niet meer!
Tot straks x
LikeLike
de ongemakken van het ouder worden –
inclusief parelketting voor het vergeetachtige lensje!
sorry dat ik je gister niet geloofde:))))
LikeLike
En? Heb ik me aan mijn belofte gehouden met de ongemakken? *grijns*
Geeft niks, ik vond het wel grappig 😛
LikeLike
Het moet griezelig zijn om opeens haast niets meer te zien. Maar die contactlens-sieraden vind ik ook maar akelig. 🙂
LikeLike
Het was echt akelig ja, ik wist me even geen raad. Wat ben ik dan blij met mijn ogen, ze hebben niet veel correctie nodig.
En die sieraden, no way! 😀
LikeLike
Tja, dat komt ervan, als je zo stoned als een garnaal van mij droomt….
LikeLike
Don’t flatter yourself.
LikeLike
ik heb al jaren een bril, ga niet meer aan lensen wennen, want ik ‘zie er niet uit zonder!’ aldus mijn liefhebbende kinderen :S
het lijkt me een heel gedoe om die lensen er in en er weer uit te frummelen.
LikeLike
Een vriendin gilde het zowat uit toen ik zonder bril op het werk verscheen (die kende me niet zonder) en zei precies hetzelfde als jouw kinderen.
Ik heb echt altijd gedreigd met moord en doodslag als iemand bij mijn ogen in de buurt durfde te komen, tot ik dus drie jaar geleden in mijn eentje naar een opticien ben gestapt. De begeleiding daar was perfect, rustig, alles in mijn eigen tempo. Hele doos tissues gebruikt geloof ik. En nu is het in- en uitdoen van de lenzen (meestal) een fluitje van een cent. Binnen een seconde eruit, echt.
LikeLike
De heilige geest is een duif hoor, geen nevel, en hij koert. 😆
LikeLike
Haha heer Jaco, hier in het zuiden is de duif zelf onzichtbaar, omhuld door een waas. En het koeren hoorde ik pas enkele uren later 😉
LikeLike
Een geweldig verhaal. En ja, wij vroegen ons als kind hetzelfde af. Een feest om te lezen.
LikeLike
Fijn dat je ervan genoten hebt, Marja.
LikeLike
Ha, Mar! Even een ontnuchtering dat het ‘maar’ lenzen waren…gelukkig is het goed afgelopen voor jou en je ogen!
LikeLike
Het was echt een onwerkelijke belevenis Nancy, ik was helemaal uit mijn evenwicht gebracht. Maar het levert wel stof voor een verhaal haha.
LikeLike
Jammer dat de heilige geest niet echt was.
Dan had je nu zonder lenzen gekunt!
LikeLike
Dat zou inderdaad perfect geweest zijn 😉
LikeLike
Prachtig verhaal. Ik ben zo chaotisch dat ik geen lenzen aandurf. Jammer want nu heb ik niet zo’n mooi verhaal over de heilige geest,
LikeLike
Enige regelmaat in je leven is inderdaad wel vereist bij lensgebruik. Dat werd mij ook nadrukkelijk verteld toen ik op onderzoek uitging.
Ach Anneke, jij schrijft andere fantastische verhalen!
LikeLike