Geplaatst in Columns, Humor, Korte verhalen, Persoonlijk

Gewoon bij Albert Heijn

Gepost op door Marion Driessen

Fel rode achterlichten branden een gat in mijn waas van werk-gedachten. Er staat zowaar een file in ons dorp! Een heel korte weliswaar, maar toch. Gelaten sluit ik achteraan en probeer uit alle macht de rotonde niet te blokkeren. Het lukt net. Voor en achter mij scheren fietsers rakelings langs. ‘Kom op’, mompel ik, ‘rijd even iets verder door?’ Tergend langzaam rollen de wielen nog een meter naar voren, maar dan sta ik vast. De neus van mijn vehikel snuffelt aan de kont van haar voorganger, de trekhaak akelig dichtbij.

Aan mijn rechterhand ontwaar ik mijn bestemming. Op het kleine parkeerterrein is het een komen en gaan van klanten met blauwe karretjes, volgepropt met kinderen en boodschappen, van auto’s en fietsers. De man met de straatkranten slaat alles zwijgend gade, zijn donkere ogen ondoorgrondelijk. Bij een geopende laadklep staan twee vrouwen geanimeerd te praten; iets verderop hetzelfde tafereel, maar dan met zijn vieren.

Dan priemen blauwe koplampen in mijn binnenspiegel en voel ik de adem van een nieuwkomer in mijn nek: een grote SUV. Geïrriteerd getoeter. Geflits. Wel ja, kom maar hoor, rijd maar gewoon over me heen? Ik adem uit. Twee auto’s verder gooit iemand zijn bolide naar links de weg op, moe van het wachten… en ontwijkt ternauwernood een auto van de andere kant. Tussen mijn vingers door zie ik hoe ze elkaar net niet raken. Met woedende gebaren stuift de tegenligger de vrijheid tegemoet. We schuiven allemaal een plaatsje op.

Langzamerhand stroom ik ook vol met adrenaline. Waarom rijdt die eerste auto niet verder het terrein op? Of gewoon de zijstraat in? Of in deze straat rechtdoor? Ziet hij dan niet dat achter hem alles vast staat? Gossamme! En kunnen die dames alsjeblieft ergens anders gaan ouwehoeren? Weer rijdt er een auto weg van Albert Heijn, maar in onze file geen beweging. Gaat hij nou echt staan wachten tot er een betere plek vrij komt?! Ik klem mijn kaken op elkaar. Rustig blijven. Misschien heeft hij de vrije plek niet eens gezien.

Inmiddels staat in beide richtingen een file. Men wacht om af te slaan. Of staat verderop in de straat klem achter geparkeerde auto’s. De hele weg zindert van de spanning. Deuren gaan open en verhitte discussies breken los. Getver, hier komt nog ruzie van. Eindelijk ben ik bij de hoek, maar word dan geblokkeerd door een klein autootje dat schuin midden op de zijweg staat, de neus richting parkeerterrein. De vrouw staart dromerig voor zich uit, zich niet bewust van de chaos die ze mede veroorzaakt. Ik wacht even. Druk dan licht mijn claxon in om haar wakker te schudden, maar geen reactie. Ik wacht nog langer. Secondes lijken minuten. ‘Laat me langs, laat me LANGS’, sis ik vertwijfeld, terwijl ik naar de bestuurder achter mij gebaar dat ik er nog steeds niet door kan.

Net als ik voluit op de claxon wil timmeren, rijdt er weer een vehikel weg, waarop het rode autootje langzaam verder naar rechts sukkelt. Ik geef gas en schiet rechtdoor de vrije zijstraat in. Naar het piepkleine parkeerterrein aan de achterkant. Of nog verder. Liever een stukje lopen dan meedoen aan deze chaos. Jippie, in het hoekje is nog een gaatje. Ik parkeer achteruit, grijp mijn tas en marcheer de supermarkt binnen. Wat een gedoe hier ook altijd!

Een kwartier later loop ik met een tas vol boodschappen weer naar buiten, mijn gedachten al bij het avondeten. Ik kijk nog eens vol medeleven naar de wachtende, geïrriteerde automobilisten en begeef mij naar de achterkant van de supermarkt. Naar hui… Wat is dat nou? Een beige Volvo van zowat tien meter lang staat naast mijn auto geparkeerd. Nou ja, geparkeerd, de neus staat nog ruim twee meter van de muur af. En de achterkant blokkeert daarmee geheel mijn uitweg! Sputterend en briesend van verontwaardiging loop ik naar mijn auto, zet de tas met boodschappen achterin en kijk om me heen. Zal ik naar binnen lopen – ik trommel geërgerd op het dak – of zal ik…

Dan laat ik me achterover in mijn stoel zakken. Is het echt nodig me zo op te winden, is dit echt zo erg? Ik grijp een boek van de achterbank en ga rustig zitten lezen tot de bestuurster van de Volvo-slee verschijnt. Ik kijk haar even aan. Muts! Maar ze heeft mij een bonus geschonken: een kwartier rust… gewoon bij Albert Heijn.

Auteur:

feelgood writer | avid reader | RPGamer | caretaker of lads and cats | no lady, but all woman

32 gedachten over “Gewoon bij Albert Heijn”

  1. Pingback: Gewoon bij Albert Heijn in Prinsenbeek | Breda Leeft

  2. Ik had dit nog niet gelezen,
    maar tegen dat ik het uit had, zat m’n keel helemaal dicht…
    “file, adrenaline, spanning, blokkeren, verhitte discussie, ruzie, sissen, chaos…”
    De combinatie van de twee van de gruwelen van deze tijd:
    iedereen een auto, en niemand die nog zelf iets kan behalve een supermarktkarretje duwen en z’n portemonnee trekken.

    Zo’n gedwongen extra leeskwartiertje.
    Dat kun je beter naar eigen keuze gebruiken door de fiets (met fietstassen) te nemen, en naar een echt goede winkel, een natuurwinkel te fietsen,
    dan ben je wendbaar en kunt in alle richtingen ongestoord rijden en parkeren.
    En je koopt meteen veel beter eten dan bij die liegende dief AH.
    http://selmasalo.wordpress.com/2012/04/16/pindakaas-oplichterij-als-bonusaanbieding/

    Like

    Beantwoorden

    1. Helaas is er in ons dorp geen natuurwinkel te bekennen, wel drie supermarkten. Ik heb je posts over pindakaas, hazelnootpasta en chocolade met belangstelling – en verontwaardiging – gelezen, Selma. Vlees, vis, overal is wel iets mee. Nu ook dus met het – dacht ik – gezondere beleg. Hoe zit het met brood? Kunnen ze daar ook nog mee sjoemelen?
      Erg bedankt, ik ga bewuster letten op wat ik koop!

      Like

      Beantwoorden

        1. VARKENSHAAR? WAT?! Getverdegetver zeg. Allison koop ik gelukkig al vaak. Ik denk dat ik mijn broodmachine maar weer aanslinger en het broodboek induik. Is ook veel lekkerder.
          Nog meer van deze verschrikkingen in onze dagelijkse voeding? Blijf erover schrijven, Selma!

          Like

          Beantwoorden

  8. Vreselijk, zulke verkeerstoestanden! Het is niet voor niks dat ik meestal op de fiets boodschappen doe.
    Mooi en humoristisch geschreven en gelukkig was je zo wijs om een boek te gaan lezen. En had je een boek in de auto liggen. 🙂
    Ik ben ooit ook eens klemgezet en ben toen de bestuurder gaan zoeken. Ik moest namelijk naar paardrijden.

    Like

    Beantwoorden

  9. Geweldige post! Ik voel de ergenis helemaal hier in Italie, waar deze taferelen helaas ook dagelijkse kost zijn. Misschien moet ik de volgende keer ook maar het positieve ervan inzien….een moment rust in alle chaos 😉 Dank voor deze eye-opener!! 😀

    Like

    Beantwoorden

      1. Nee dat is zeker waar…ik kan me nml enorm ergeren aan de mentaliteit in het verkeer! Maar gister toen de trein weer eens een fikse vertraging had (wat helaas ook 4 van de 5 werkdagen het geval is) moest ik toch stiekem even aan jouw post denken!! 🙂

        Like

        Beantwoorden

          1. Ja, ik ben inderdaad een boekje gaan lezen over Krakau (gaan we volgende week naar toe) en bedacht me keer op keer; ik kan er toch niets aan veranderen. Ik moet zeggen ik heb me minder geergerd dan andere keren. Nou moet ik toegeven dat het niet vanavond weer moet gebeuren anders weet ik niet of ik weer zo ‘rustig’ kan blijven, hahaha!

            Like

            Beantwoorden

            1. Een mooie bestemming, neem je camera mee, hè! Maar dat doe je natuurlijk al! 😀
              Tja, het openbaar vervoer… vier van de vijf dagen verlaat? Irritant! Misschien helpt het als je je erop instelt dat er iedere dag vertraging zal zijn… dan valt het misschien zelfs mee! Eh, nou ja, probeer het maar 😉

              Like

              Beantwoorden

              1. Tja…als alles goed gaat reis ik 4 uur per dag (woon-werk) dus die vertragingen (gister 40 minute!!) kan ik vaak moeilijk handelen…maar ja, aan de andere kant…er bestaan ergere dingen in het leven 😉

                Like

                Beantwoorden

                  1. nou heel eerlijk??? niet echt…of eerder ECHT NIET! maar ja het is in ieder geval een baan en dat is al heel wat hier in Italie, zeker in deze tijd van crisis 😉 Ja en heb inderdaad altijd iets te lezen bij me. Volg sinds heel kort ook een fotocursus via LOI, dus die gaat ook af en toe mee 🙂

                    Like

                    Beantwoorden

  10. Als een ieder zo kan relativeren waren er minder middelvingers omhoog, hoefde men niet met twee in een cel en was er wellicht minder oorlog in de wereld! Het begint tenslotte klein.

    Like

    Beantwoorden

Wil je reageren? Graag!