Daar is Marion! Een uitgelaten studente vliegt me buiten om de nek en springt met me in het rond, op de hielen gevolgd door haar vriendin die dezelfde blije boodschap heeft. Opluchting staat op hun gezichten geschreven. Eindelijk ‘s avonds met het gezin op de bank, spelletjes doen, een film kijken. Eindelijk gewoon weekend vieren in plaats van die eeuwige dreiging van de studie. Wat een prestatie van deze kanjers. Vier jaren lang gezwoegd voor het diploma, en nu is het dan ook zover. Ze zijn geslaagd! En ik ben zo trots op hen.
Ik stap de werkvloer op en een zware deken van verdriet daalt neer. Verstikt. Maar ik kruip eronder en deel de pijn en wanhoop die in de lucht hangen. Een student van ons is overleden. Zomaar. Plotseling. Niets wees erop dat deze tragedie zou gebeuren. Hij werd slechts 19 jaar. We staan allemaal met onze mond vol tanden, er zijn geen woorden voor. Waarom hij? Waarom deze levenslustige bruisende jonge vent, die nog lang niet klaar was met leven?
Zijn klasgenoten zijn verbijsterd en murw geslagen. Iedereen die hem kent is diep geraakt. Tentamens zijn ineens niet meer belangrijk. Samen zijn, samen praten, samen stil zijn, dat telt. En ondanks de pijn en het verdriet is het mooi te zien hoe zij steun zoeken en vinden bij elkaar. Een hechte vriendenclub is het. Snikken worden gesmoord in wijd open armen. Tranen worden gedroogd op de schouder van een lotgenoot. Ze zijn verdrietig. Missen hun maatje. En ik ben triest met hen, maar ook zo trots op hun kracht, hun moed!
Het team heeft het druk. Erg druk. Tentamens, examens, mondelinge toetsen. Scripties en onderzoeken. Een niet aflatende stroom van werk en inzet van studenten vraagt een even grote inzet van docenten en ondersteuning. De diploma-uitreiking nadert met rasse schreden en nog lang niet alles is binnen. Paniek slaat toe! Maar we zetten er samen nog even de schouders onder en ploeteren voort, tot ook die hobbel is overwonnen. Ben trots op mijn collega’s!
Blijdschap zij aan zij met leed. De eerste kleinzoon wordt geboren, een zoon overlijdt. Een relatie wordt verbroken, nieuwe liefde bloeit op. Gezinsuitbreiding, een student vliegt uit. Het leven is vaak onvoorspelbaar en vol tegenstrijdigheden. Meestal kabbelen de dagen voorbij, maar dan gaan gebeurtenissen er ineens met je vandoor, een stroomversnelling sleurt je mee, tegen wil en dank. Is het een kringloop of een stroom zonder einde? Wat ik wel weet, is dat onze geliefden voortbestaan in ons, in onze harten en gedachten. Iedereen laat iets achter, onuitwisbaar en nooit dovend. Life can be a bitch, mensen, maar ook heel mooi.
Het leven is als Pepsi: prikkelend en zoet. Opwekkend, soms stijgt het naar je hoofd. Er zit van alles in, maar je weet niet precies wat. Het is absoluut niet te pruimen als het lauw en doodgeslagen is. Live your life to the Max! Alvast een heel fijne vakantie. Dan zie ik je weer aan de andere kant van de zomer…
~Marion
DOLDRIEST 
Mooi gezegd Marion maar ‘waarom’…. Jullie moesten het afgelopen schooljaar van zoveel lieve mensen afscheid nemen. xxx
LikeLike
Het ‘waarom’ zullen we waarschijnlijk nooit weten, Karin. Het enige dat erop zit is zo goed mogelijk verder gaan.
LikeLike
Prachtig verwoord, Marion.
LikeLike
Bedankt voor het lezen, Marja, erg fijn.
LikeLike
de achtbaan van het leven….. heen en weer worden geslingerd tussen geluk en verdriet, dat is leven inderdaad tot de max. maar iets minder mag soms ook wel.
sterkte met de verwerking van de emoties en een heel fijne vakantie!
LikeLike
De dalen wat minder diep, de bergen iets meer behapbaar.
Jij ook een prachtige en mooie vakantie, Hanneke.
LikeLike
Likkenbaardend lekkerlessend, kloekdrinkend, frisklinkend, stemmensmerend, razendflitsend, snelfribrerend, koel, koel koel…….sissende PEPSI
LikeLike
Ach ja, zo ging het.
LikeLike
Mooi geschreven.
Zoals het leven nu eenmaal is.
LikeLike
Het leven is verrassend. Het leven is ook wat je er zelf van maakt.
LikeLike
gecondoleerd met de dood van je student, marion
LikeLike
Dank je, Assyke, voor je medeleven.
LikeLike
Lieve schat, wat is dit mooi!! Dank je wel!
Ik zit hier echt tranen met tuiten te huilen….ken mijn thema van identiteit en je weet waarom…’afscheid’.
Dikke vette XXXX enne, dich auk unne fijne vaakansie!
LikeLike
Je bent geslaagd, Esther! Proficiat, lieverd, maar ik zal je gezwaai vanuit de gang en je gulle lach wel missen zeg. Geslaagd!! 😀 Volgende week vrijdag gaan we het vieren.
Afscheid – we krijgen er allemaal mee te maken. Afscheid, soms een verlichting, meestal pijnlijk en verdrietig. Gooi alles eruit, maar droog dan je tranen dan, Es. Leven in het heden en op naar de toekomst. Met een knipoog en een zucht naar het verleden.
Dikke kus, stay in touch!
Mar
LikeLike
Jij ook een fijne zomer Marion. Keep up the good work. Je collega’s mogen trots zijn op zo’n meelevende werkkracht.
LikeLike
Zomer, Anneke, vakantie! 😀 Daar ben ik best aan toe zeg. Misschien kom ik je tegen in Toscane 😉
En dank je.
LikeLike
Mooie slotscene van dit collegejaar Marion!
Geniet het vrije leven dat nu komt met allen!
Warme groet,
Els
LikeLike
Zal ik doen, Els, als jij het ook doet!
Liefs,
Marion
LikeLike
Mooi Marion. Mooi.
Ik kende die jongeman ook, van de promodagen. Ontzettend met hem gelachen. Vreemd gevoel.
Anderzijds ook het gevoel van jaaaaa ik heb vakantie.. Ik zie je misschien donderdag nog!;) even dag zeggen. Xxx
LikeLike
Raar hè, Ietje, dat Richard er niet meer is. Poef, weg. Zou hij nog ergens zijn? In een andere dimensie? Ik vraag het me vaak af.
Je hebt vakantie, harde werker! Geniet ervan xx
LikeLike