Het is bijna middag als ik aarzelend de metalen trap van de bus beklim. Binnen word ik verwelkomd door bekende gezichten. De buurvrouw. Ernaast iemand anders uit mijn straat. En kijk, daar komt de andere buurvrouw ook al de trap op. Het is een gezellige bedoening. En dit jaar mag ik voor het eerst ook meedoen. Vakantieverhalen, werk- en werkloosheidsverhalen, boodschappen- en gezondheidsverhalen, alles komt aan bod.
Dan ineens een stem achter mij.
Heeft u de brief meegenomen?
Brief? O ja, natuurlijk, alstublieft.
En een identiteitsbewijs?
Zwijgend overhandig ik mijn paspoort. De boardingpas van mijn Amerika-reis valt eruit en ik droom weg.
Ben je hier voor het eerst?
Met een klap land ik weer op aarde.
Ja, en alsjeblieft geen verhalen meer, die heb ik al genoeg gehoord.
Ervaren en veelbetekenende blikken van mijn buurtbewoners vallen tollend aan mijn voeten. Ik keur ze geen blik waardig en laat ze liggen. Verder met die vakantieverhalen, die zijn veel leuker.
De een na de ander wordt opgeroepen en het zweet breekt me uit. Dan de gevreesde woorden.
Mevrouw Driessen? Komt u maar mee.
Ik duik een klein hokje in en kleed me half uit. Met mijn hoofd in handen denk ik aan leuke dingen. Dan gaat de deur aan de andere kant open.
Eh dit is mijn eerste keer, en ik ben als de dood,
stamel ik, de gruwelverhalen nog vers in mijn geheugen.
Geen probleem, ik ga precies uitleggen wat ik doe. Geef jij maar aan als het niet meer gaat.
Het apparaat wordt op mijn hoogte ingesteld en een stevige hand brengt me in positie. Ik mag me niet meer bewegen en hoef alleen maar te ontspannen. De druk neemt behoorlijk toe; ik zou wel gek zijn als ik me nu zou bewegen. Vier tellen later is mijn borst weer zo vrij als een vogeltje.
Dat viel best mee,
zeg ik verwonderd.
Vannacht lag ik wakker, te piekeren. Zou het echt zo’n pijn doen? En stel je voor dat het apparaat op tilt slaat. Of dat de stroom uitvalt en de bankschroef niet meer open gaat! Maar tien minuten later sta ik weer opgelucht buiten, vier foto’s verder. Mijn borsten zijn alweer opgeveerd, die laten zich mooi niet pletten.
Over twee weken de uitslag…
foto: Interieurindex
Op zoek naar meer informatie, stuit ik op dit interessante artikel:
Mammografie, weet waar je aan begint
En ineens vraag ik me af of ik er wel goed aan gedaan heb. Hoe sta jij hier in?
DOLDRIEST 
De envelop heeft het niet overleefd, de boodschap wel: alles in orde! Met bonkend hart laat ik een diepe zucht van opluchting ontsnappen.
LikeLike
Mammografie
geplet tussen angst en stille hoop
onbeweeglijk staan
lijdzaam ondergaan
weten, gezondheid is niet te koop
Lenjef
LikeLike
Exact beschreven, Lenjef. Die stille hoop vecht nog steeds met de angst. Nog een week te gaan tot de uitslag.
Gezondheid is de basis waarop het leven rust.
Maak er een fijn weekend van.
LikeLike
Lekker vlot en humoristisch geschreven Marion. 🙂
Ik vond het ook meevallen en ga er toch maar naar toe, ondanks het verhaal van de link.
LikeLike
Denk dat ik over twee jaar ook maar weer mee doe, Truus, het zal toch ergens goed voor zijn? Ik begin nu wel langzaam weer wat zenuwachtig te worden voor de uitslag.
LikeLike
Mooi en geestig beschreven en heel herkenbaar! (Mij viel het na alle gruwelverhalen ook reuze mee…)
LikeLike
Gelukkig dat het bij jou ook meeviel, Noortje!
LikeLike
Mooi beschreven. Ja, het is een vervelend klusje, maar uiteindelijk is het voor het goede doel. Ik weet nog hoe bij mij de eerste keer verliep in ‘De Borstenbus’. Het pletten begon al in de wachtruimte, waar ik ingeperst zat tussen twee ruimbemeten dames. Toen werd eerst mevrouw Borstlap opgeroepen en daarna mevrouw Gemoed. Ik verzin dit niet! Jammer dat ik toen nog niet blogde. Inderdaad, na twee weken de uitslag. Elke keer weer vind ik het doodeng om de envelop open te maken. Dit keer (drie weken geleden) lag De Envelop al binnen een week op de mat. Gelukkig was alles goed. En dat hoop ik voor jou ook!
LikeLike
Haha, die namen zijn zo geestig, zat je niet te grinniken? Blij te horen dat alles goed was. Ik zit nog in spanning brrr.
LikeLike
Allereerst mijn innige deelneming. Ik vind het iedere keer weer een verschrikkelijk naar onderzoek. Gelukkig hebben ze hier in Turnhout een nieuw apparaat waarbij het “pletten” vele malen minder belastend is.
Ik heb het artikel gelezen en kan me er wel iets bij voorstellen. Toch ga ik braaf naar alle controles, omdat ik geleerd heb dat ontkennen en negeren kwalijker is.
Als ik 10 jaar geleden beter had opgelet, zou mijn baarmoederhalskanker in 2007 waarschijnlijk niet zo ver gevorderd zijn.
LikeLike
Gebruiken ze nieuwere technieken dan, Marja? Gelukkig dat jullie aan minder ‘druk’ worden onderworpen.
En ach wat erg, die baarmoederhalskanker. Dat spijt me. Is nu alles onder controle, of bestaat nog steeds gevaar voor je gezondheid? Goed dat je je regelmatig laat controleren, hoe naar het ook is.
Zelfs heb ik een conisatie gehad tussen de geboortes van mijn zonen in, dat was heel spannend. Angstaanjagend zeg maar. En daarna ieder jaar op controle.
LikeLike
Ik heb geluk gehad omdat ik hier in België geweldig geholpen en behandeld ben. Wat ik bedoel is dat ik bij jaarlijkse onderzoekjes veel eerder zou hebben ontdekt dat ik bmhk heb. Dan zou het nog niet zo ernstig zijn geweest als in 2007.
LikeLike