WasVrouw

Ze schrobt haar handen rood, gezwollen. De huid rimpelt om haar broze botten, terwijl ze met een vermoeid gebaar een weerbarstige lok achter de oren veegt. Achteloos, gedachteloos. Grijs zijn ze nu, haar haren slechts een hint van koper. Gebonden in een slordige knot vangen ze het zweet op dat langs haar nek naar beneden parelt. Het water in de tobbe kleurt grauw en bevrijdt het wasgoed van zijn sluier. Smetteloos moet het zijn, met minder neemt zij geen genoegen. Alleen het beste is goed genoeg voor haar heer.

Eindelijk hangt het goed te drogen, een wolk van wit op een geraamte van hout. En net op tijd, hoort ze daar zijn voetstappen? Maar nee, ze zijn te licht. Geen statige tred, maar hollende voeten. De stem te hoog, te jong. Vertwijfeld ziet ze hoe groezelige vingers haar harde werk besmetten, teniet doen. Ze graaien en trekken, betasten respectloos en spelen verstoppertje. Als de jongen het hemd over zijn hoofd wil trekken, stormt ze verontwaardigd naar voren. Wil je dat wel eens laten, kwajongen? Al snel is hij het beu, verkleedspelen is veel leuker met zijn tweeën. Hij huivert even en loopt dan weg.

De rust keert weer op de binnenplaats. Niet langer verstoord door de passage van het kind, voegen de flarden van de vrouw zich weer samen. Zij inspecteert haar goed en zucht. Terug naar de tobbe.

Zij was een vrouw.