De lente kwam, de zomer ging
net als jij.
Herinneringen vervagen
worden meegevoerd
als pluizen op de wind
en met jou vervloog mijn jeugd
mijn dochter-zijn
het zusterschap.
In omgedraaide rol
acteer ik, zorg ik nu
daar waar eerst
geborgenheid was.
Ik mis je steun
broer
en grijp naar de draden
die ons gezin omstrengelden
maar ze zijn slechts flarden
echo’s van houvast.
Ineens ben ik de rots
maar broos en breekbaar
zonder jou.
De herfst komt
en rukt staccato
onbewogen aangedaan
bloedbanden uiteen.
Ze aan elkaar knopen
lukt niet meer
we zijn
los
Voor mijn hartszusje Nancy, die een half jaar geleden haar broer verloor.
DOLDRIEST 
Mooi! Goed verborgen talent collega…..
LikeGeliked door 1 persoon
Ach, een tweeling hè. 😉 Dank je!
LikeLike
Wat ontzettend mooi Marion!!!
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel, Myriam.
LikeGeliked door 1 persoon
Echt de mooiste woorden van de afgelopen maanden. Xxx
LikeGeliked door 1 persoon
Ik hoop dat ze wat helpen, Nans ❤ x
LikeLike
Prachtig Marion…
LikeGeliked door 1 persoon
Vanuit het hart geschreven, Noortje.
LikeLike
Wat kun je toch mooi schrijven, Marion. Het gedicht heeft me diep ontroerd, zo mooi! Fijne dag en Extra Pawkisses van Binky 🙂 ❤
LikeGeliked door 1 persoon
Jij ook een fijne dag, M! En een dikke aai voor Binky. x
LikeGeliked door 1 persoon
Marion, mooi, warm en verwarmend. Zo nodig, waar verlies koud en leeg aanvoelt.
LikeGeliked door 1 persoon
Niets kan die leegte helemaal vullen, we kunnen alleen de scherpe kantjes verzachten.
LikeLike