De Zonaanbidster

Er was eens een dame uit het zuiden

die adoreerde de zon, naar verluidde

zo zat zij heel parmant

langdurig aan de waterkant

sloeg waarschuwingen in de wind

.

Ze bakte, braadde, zoog zich vol met stralen

maar begon op enig moment toch wat te balen

haar perzikhuidje knetterde

haar geteisterd vel etterde

wat jammerde ze, het arme kind

.

De zonaanbidster klaagde kommer en kwel

wie redt me, helpt me, kom dan, snel

maar het was heel laat

en je weet hoe het gaat

Haar redder in spe was reeds naar huis

.

Hulpeloos droogde zij steeds verder uit

eerst sneuvelden haar handen, dan haar kuit

versteende torso brak in twee

nam hoofd en schouders met zich mee

alleen haar romp en benen bleven kuis

.

Zo ligt de dame daar voor altijd versteend

haar klaagzang verstomd, haar stem verweend

de moraal moge duidelijk zijn

teveel zon is niet echt fijn

bezint eer ge begint!

Pap, dit gedicht is voor jou! 😉 ❤

---

Gisteren bezocht ik mijn ouders in Hoensbroek. In het huis in de header-foto speelde mijn vader als vijfjarige. Hoe bijzonder was het om daar samen te wandelen. Het terrein is overgelaten aan de elementen, en de omgeving is inmiddels veranderd in een prachtig natuurgebied. Met altijd op de achtergrond het indrukwekkende Kasteel Hoensbroek.

Het was een dag met een zonnetje!