Geplaatst in Dieren, Foto, Gevoel, Gezin, Persoonlijk, Verdriet

Rust zacht, lief oudje

Vandaag, donderdag 25 februari 2016, is onze toffe, stoere kater Bandit ingeslapen.

Dank voor al het moois dat je ons hebt gegeven, lieve schat. We houden voor altijd van je ❤

Nick, Sean en Marion

Auteur:

feelgood writer | avid reader | RPGamer | caretaker of lads and cats | no lady, but all woman

39 gedachten over “Rust zacht, lief oudje

  1. Het is eigenlijk zo onherroepelijk verbonden met elk huisdier, dat je op een bepaald moment zelf wijze en verstandige besluiten moet nemen over leven en dood….
    Nou ik zeg je, daar zijn we echt niet goed in, hoe stoer je je ook kunt voordoen.
    Het is aan de andere kant ook mooi om als gezin, met het gezin en gezamelijk afscheid te nemen…
    evengoed zwaar en bitter…. Heel veel sterkte, nogmaals!!
    Grt Peter

    Like

    1. Je wilt er eigenlijk niet aan denken hè. Maar ooit zal het zover zijn. En dan is de onderlinge steun broodnodig, Peter. Mijn jongste zoon zat op school, maar mijn oudste ging met me mee. Samen Bandit voor de laatste keer knuffelen en hem veilig laten slapen.
      Dank je x

      Like

  2. Marion heftig. Sterkte. Wij weten ook hoe zwaar zo’n besluit is om te beslissen wat je eingenlijk niet wilt beslissen. De wetenschap dat je alles in je bereik gedaan hebt om goed voor het beestje te zorgen zal uiteindelijk voor berusting zorgen, maar het blijft lastig.

    Like

      1. Hoewel ik weet dat het nog heel vers is en dat je hem mist, hoop ik dat je je wat beter voelt, Marion. Ik krijg al tranen in m’n ogen als ik hem zie, laat staan hoe jij je moet voelen. Mag ik een foto van Bandit gebruiken om naast mijn blog te plaatsen? Hij heeft ook een speciaal plaatsje in mijn hart achtergelaten. Liefs en sterkte ❤

        Geliked door 1 persoon

    1. Het ging al een hele tijd niet goed, Truus. Bandit was dement, had artrose, en was al anderhalf jaar niet meer zindelijk. Na vele bezoeken aan de dierenarts, injecties, drie soorten medicijnen en extra aandacht ging het steeds verder achteruit. Ondanks vier schone kattenbakken, anti-stress geuren, vitaminepreparaten, noem maar op, begon hij na de zolderwand, de trap, de achter- en voordeur, en de stoel in de woonkamer, nu zelfs tegen de keukenkastjes aan te plassen. Het ging gewoon niet meer. Wat is dat moeilijk, vreselijk. Maar hij heeft een mooi en lang leven gehad nadat ik hem als volwassen kater uit het asiel gehaald heb twaalf jaar geleden. Al maakt dat de pijn niet minder.

      Like

Wil je reageren? Graag!