Wakker worden in een cottage

---

Zondag, 23 oktober 2016

Het is al half acht als ik eindelijk weer bij mijn positieven kom. De zon! Eruit! Het raampje met zijn rieten pony kijkt uit op de achtertuin. Bomen, gras, in de verte lopen koeien in de wei. En dan beweegt er iets. Een grijsrode gedaante springt op rappe pootjes over het hek en daalt dan verder af. Een eekhoorn! Heel normaal hier, maar ik kijk gebiologeerd toe.

Na een fiks ontbijt gaan we op pad. We lopen over de smalle stoep naar rechts lang de A235 (of zoiets, ik laat de topografische aspecten graag over aan Victor), en steken over bij de Fordingbridge Day Nursery.

Ik moet er nog steeds aan wennen dat het verkeer links rijdt, schrik iedere keer als een auto onverwachts vlak langs me raast. Maar aan de overkant stappen we een andere wereld in.

Het voetpad leidt door een open weide met loslopende zwarte stieren en een bruin exemplaar dat apart staat. Zijn koeien racisten? Ik maak wat foto’s van afstand en loop behoedzaam door zonder deze massieve dieren in de ogen te kijken. Ben ik blij dat ik in het zwart gekleed ben, niet in het rood.

Door een poortje, over een betonnen brug, waar helder water snel onderdoor stroomt. Groen wier golft mee in de stroom.

Adembenemend Engeland omarmt ons aan alle kanten. Paarden en koeien, wandelaars en voor de rest alleen natuur. Dit maakt me zo blij, zo zielstevreden. Het pad voert omhoog, over eikels en herfstbladeren. Langs heggen waarachter koeien water slurpen. Een stier met massieve spieren met zijn aanhankelijke vrouw. Nieuwsgierige kalveren die met grote ogen naar de tweevoeters staren. De roep van roofvogels, het alarmerende gekrijs van ganzen. Overal golvende weilanden en oude bomen, verborgen paadjes.

Ik aai mijn eerste paard

en klim over hekken.

Na een stevige wandeling komen we aan bij The Fighting Cocks, een typisch Engelse pub. Buiten staat een rij oude motoren. Victor’s camera snort als een spinnende kater. Op het terras een man met een wolf, zijn vrouw met een kleiner hondje. Kinderen spelen in de tuin. Binnen is het warm en druk. Er zijn veel oude bikers, die hun lunch met smaak naar binnen werken, een pint ter smering. We bestellen baguettes, Victor met bacon en brie, ik met tonijnsalade. Een grote bak zwarte thee en een lager. Het smaakt allemaal opperbest.

We besluiten via Fordingbridge terug te lopen naar Burgate. Natuurlijk weet mijn V-man weer feilloos de weg, hij is een lopende navigator. Nog even boodschappen doen in een kleine supermarkt en dan terug naar onze cottage, warm en beschut. De zon heeft dit deel van de aardbol al bijna verlaten.

We laten het ingeslagen eten in de koelkast voor wat het is en gaan op weg naar het Indiase restaurant, even verderop. Het blijkt echt aardedonker te zijn. Het smalle voetpad is haast onzichtbaar en het verkeer raast voorbij. Na tien meter blijf ik staan, om pas weer vooruit te gaan als de koplampen van een auto het pad weer een beetje verlichten. Victor schakelt de zaklamp van zijn bijna lege iPhone in. Hij versnelt het tempo en ik draaf achter hem aan. Lichtelijk buiten adem en geheel verhit komen we veilig bij de verlichte haven, waar we hartelijk en warm ontvangen worden.

V-man bestudeert de kaart en bestelt papadums als voorgerecht. Knapperige rijstpannekoeken, vergezeld van pittige groenten, gemberchutney, een romige saus en uiensalade. In zijn tijd in Abu-Dahbi ging hij vaak uit eten met een Indiase collega, dus hij weet precies wat hij moet bestellen. De combinatie met de chutney smaakte hemels; aan de rest waag ik mij niet. Het charmante Indiase accent van de Engelse ober maakte zijn advies nog leuker. Als hoofdgerecht kies ik voor een Koreaans dairy-free gerecht, pilav rijst en lentils (linzen) met gebakken knoflook. Victor heeft kip Masala, en die ziet er ook al zo lekker uit. En ik herontdek ginger ale! Geheel voldaan lopen we weer terug.

Wat een dag, wat een bijzondere en bijzonder mooie dag. ❤

---

Lees ook:

1. De lokroep van Engeland
2. Wakker worden in een cottage
3. Wild leven
4. Vintage & Outdoors