Er was eens een TRUMPet, glanzend opgepoetst, net iets te glimmend om echt te kunnen zijn. Heel zijn leven verlangde hij naar een voetstuk. Als blaasinstrument werd hij namelijk altijd aan de hand genomen, maar nu wilde hij op zichzelf staan. En op een voetstuk kijken anderen net wat gemakkelijker naar je op.
Hij zag de echt Gouden Trompetten paraderen, hun prachtige, authentieke glans pijnigde zijn ogen. Dat wilde hij ook! Hij blies en blies, zijn TRUMPetmond veel groter dan de andere. Het geluid nam toe, zwol op en overstemde de gezamenlijke melodie. Al gauw waren een paar andere instrumenten onder de indruk, toondoof als ze waren. Ze zagen niet dat het niet echt goud was dat er glom.
Eindelijk mocht de TRUMPet optreden. Solo! Met ferme uithalen, frontaal en hard, met trappen naar achter en wat extra valse zuurstof van verder weg, blies hij zich pardoes in de kijker. Daar stond hij dan, in het voetlicht. Eindelijk in het midden, helemaal alleen op het podium. Wat genoot hij van de aandacht. Wat was hij verguld met zichzelf. Hij blies zich zelfs nog wat verder op. De tonen van de andere instrumenten hoorde hij allang niet meer. Samenwerken? Harmonie? Het was hem vreemd.
Al zijn geblaas leverde hem een nieuwe TRUMPetkoffer op, die hij deelde met zijn TRUMPetje. Hij pimpte zijn nieuwe Witte Huis op met een goudkleurig vloerkleed en goudkleurige gordijnen en koesterde zich in het licht. De duurzame energie van de gouden trompetten voor hem ijlde nog wat na, en hij zoog het op, zoog alles in zich op. De kracht die hij voelde was euforisch. Hij stroomde vol, trots, fier opgericht, en bleef blazen uit volle borst, onze TRUMpet.
Tot hij snakte naar adem. Alle ogen waren op hem gericht, nu moest hij wel! Hoe ging die melodie ook alweer? Zijn TRUMPetspel haperde, maar snel herstelde hij zich. Een uitweg! Hij zwaaide met de partituur naar het publiek, wilde zijn macht delen met de gewone man. Maar de spotlights brandden meedogenloos, en in het felle licht verschenen barstjes. De dunne laag verguldsel liet langzaam los.
De TRUMPet kon het niet, hij kon het niet aan. Zijn blaaskaken verkrampten, waren te opgezwollen om goed te praten. Zijn mond stroomde over, water gutste uit zijn hoofd en stoom kwam uit zijn oren. Hij bralde en schreeuwde, zijn noten steeds schriller, muziek tot kakofonie vervallen. De vergulde TRUMPet werd snel lelijker, scheller, valser, en uiteindelijk…
… uiteindelijk blies hij zichzelf op.
P.S.
Een witgulden piccolo in een laag land daar ver vandaan las de vacature tekst:
“Gezocht: Gouden Trompet”
DOLDRIEST 
Mooi gedaan!
LikeGeliked door 1 persoon
Hartelijk dank! 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Marion, jij weet een enorm en breed gedragen ongenoegen, misprijzen en angst te verpakken in een melodieus verhaal; muziek verzacht de zeden; wat zou er gebeuren als we met z’n allen liefdevolle muziek maken, elk op ons eigen instrument; wonderen gebeuren voor wie erin gelooft; en wie weet mogen we dan opnieuw een schitterend verhaal van jou lezen. ik wens het jou, mij en ons van harte toe.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat zou de wereld dan een mooi geheel worden, Viviane. Zonder wanklanken, in harmonie. Klein beginnen en als een olievlek, als een tedere melodie verspreiden.
Ik zal mijn best doen om mooie verhalen te blijven schrijven. Fijn weekend!
LikeLike
Mooi stukje, heb ervan genoten! Ik ben bepaald niet toondoof en van de TRUMPet krijg ik spontaan tinnitus… Ik hoop dat hij zichzelf gauw opblaast zodat wij het puin weg kunnen gooien. En met elkaar kiezen voor iets wat bescheidener en mooier klinkt.
LikeGeliked door 1 persoon
Veger en blik staan al klaar hier, Marije. Zullen we dan samen vegen?
LikeGeliked door 1 persoon
Met alle plezier Marion!
LikeGeliked door 1 persoon
Als de realiteit niet zo beangstigend en belachelijk tegelijkertijd was zou het nog niet half zo hilarisch zijn als dit stuk…
en ja een blaasinstrument, echt of nepgoud, functioneert alleen naar behoren als de bespeler goed genoeg beoefend is en over ruim voldoende embouchure beschikt en dat ontbreekt ook in dit geval, gedoemd te falen dus, hopelijk heel snel ook.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi en muzikaal gezegd, Koba. Ben het helemaal met je eens.
LikeLike
Snedig stukje, heb ik van genoten!
LikeGeliked door 1 persoon
Komt er toch nog iets goeds uit. Fijn!
LikeGeliked door 1 persoon
Hahaha.. Schitterend verhaal!
Een platte TRUMPet.
Voor de man
Met de urinekleurige toupet
Veroorzaakt door
Zijn liefde voor bizarre sekspret
Onder een golden shower…
LikeGeliked door 2 people
LOL, ik zie het voor me! Stop! 😀
Maar wat een enge man is dat. Een hoop blabla, loze opgeblazen woorden en een betonnen bunker rond zijn kop. Man man, waar moet dat heen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ach Marion, het is onbegrijpelijk… zo’n roestig vehikel na zo’n klassebak als Obama… hoe is dit kunnen gebeuren. Een opgeblazen nepfiguur waar alleen maar lucht in zit. Een prik door zijn gespannen kop en hij spat uiteen. Dat is het enige waar we kunnen op hopen.
LikeGeliked door 1 persoon
Voorlopig blaast hij nog de lof TRUMPet en zitten we met nog een leider die alle kanten op kan schieten,behalve de goede.Hou mijn hart vast voor maart en of ik dan nog zo blij ben in Nederland te wonen.
Vind wel dat je het mooi verpakt hebt in je verhaal en het plaatje is precies goed.
LikeGeliked door 1 persoon
De verkiezingen hier baren mij ook zorgen, zie de P.S. in mijn ‘sprookje’. Wie weet wat hier gaat gebeuren. De wereld wordt steeds harder en egoïstischer.
LikeGeliked door 1 persoon
Helemaal mee eens. Het enige wat we kunnen doen is zelf zacht en altruïstisch blijven. Op hoop van zegen.
LikeGeliked door 1 persoon
❤
LikeLike