In een slakkengang

Het is zaterdag. Normaal gesproken begint die dag al vroeg met een ongezonde dosis gepoets, worden kledingstukken her en der van slaapkamers af geplukt en draait de wasmachine in ploegendiensten. Koel- en andere kasten worden aangevuld met even later onverklaarbaar verdwijnende snacks, en ook de tuin vraagt de nodige aandacht. Maar vandaag gaat het allemaal iets anders. De vaart is eruit.

Ik start de ochtend niet thuis, maar in V-man’s stulp. De avond ervoor staat namelijk een gezellig Bredaas samenzijn met de Harley-club op het programma, althans, dat is de bedoeling. Na het vrijdagavonddiner rijd ik ons naar zijn huis, maar daarna kán ik niet meer en hang futloos in de bank. Mijn mond hangt vaker open dan dicht. Mijn ogen daarentegen zijn vaker dicht dan open. Het geheel lijkt dus toch in balans te zijn.

Zullen we maar gaan dan?

Met kleine rode ogen kijk ik op en staar hem wezenloos aan. Gaan? Ik zak nog verder in elkaar.

Hmmm. Weet je wat, ik ga wel op de fiets, lieverd, blijf jij maar lekker thuis.

Een kus later slaat de voordeur dicht en hijs ik me op handen en voeten de trap op. Naar het bed dat daar verlokkend staat te wezen. Het is nog geen tien uur. Twaalf uur later ben ik ondanks diverse waakse momenten eindelijk zover opgeladen dat ik weer redelijk als mens kan functioneren.

Na een gezamenlijk ontbijt en een cadeautjesjacht bij het tuincentruim rijd ik weer naar huis en probeer in het zaterdagritme te komen. Ik zet de wasmachine in ijltempo aan het werk, jaag een Blue Wonder doekje meer-dan-hygiënisch-schoon over mijn gele toiletbril en hoop vurig dat hij niet groen uitslaat. Meer poets zit er even niet in. Ik moet mijn ver geslonken voorraden nog aanvullen en een maaltijd verzinnen voor mijn drie hongerige mannen. Na lang zoeken vind ik een recept dat klinkt als een klok: paprikakip met avocadosalsa in meergranen wraps. O ja, ook nog langs de dierenspeciaalzaak: de kattenbrokken zijn zo goed als op.

Weer thuis denk ik aan de badkamer. Ik denk aan het beddegoed. Maar verder dan die fase kom ik niet, want het is ook hoog tijd voor Doldriest. Even de PC opstarten. Een half uur later staar ik nog steeds naar de Microsoft update die percentagegewijs voorbij kruipt. 34%. Nog een was draaien. We zitten op 52%. Aan het eten beginnen dan maar. Het kookboek open en… jeetje, de kip moet eerst een uur marineren! Mijn planning loopt finaal in de soep.

Na wat hak- en snijwerk is een gezonde bodem gelegd en loop ik voorzichtig door de achtertuin om het groentenafval in de kliko te gooien. Mijn blik is daarbij strak op de grond gericht. Eerder deze week zag ik mijn jongste zoon namelijk een soort lambada doen op het tuinpad. Behoedzaam stapt hij met rare zijsprongen onder de overmatig bloeiende en daardoor doorhangende struik door. Wat doet hij toch? Als ik even later zelf over het pad heen kraak, begrijp ik zijn dans beter. Overal kruipen behuisde slakken rond, en dat kraken… sorry, lief beestje. 😮

Opgelucht kom ik dit maal zonder huisjes te beschadigen aan bij de afvalbakken en klap het deksel open. Een ijselijke kreet welt in me op. Vanaf het groene plastic komt een grote weke albino naar beneden zeilen en een uitgestrekte kwak wit slijm belandt op de rand. In een reflex zwiep ik het beest verder de tuin in, waar hij tussen de bamboeschilfers kleddert.

De schaamte slaat toe. Dierenliefhebber hè? Waarom houd ik dan niet van dit schepsel? Al gauw zie ik het verfomfaaide beestje. Beplakt en onbepakt ligt hij daar ineengekrompen te wachten op de genadeklap. Ik ga er op mijn hurken bij zitten. Het blijkt een naaktslak te zijn, maar in een kleur die ik nog niet eerder gezien heb. Hij is wit met grijze stippen! Heb ik net in mijn eentje de schepping van een nieuw soort teniet gedaan?! Ik doop hem in ieder geval nog gauw ‘Dalmatiërslak’. Dan strekt hij zijn hoorntjes én zichzelf weer uit en gaat er in gematigd tempo vandoor.

Als de kipschotel eindelijk in de oven staat, komt Victor na een korte treinreis binnen lopen. Ik omhels hem; het koksmes in mijn hand blikkert vervaarlijk in het zonlicht. Na een blik op mijn gezicht ontfermt mijn man zich over de namiddag-borrel en drukt even later een glas rode wijn in mijn handen. Dan daalt eindelijk het weekendgevoel genadig over me heen. Maar met een slakkengangetje.