De afgelopen maanden, jaren inmiddels, heb ik voor en na mijn job keihard gewerkt aan mijn eerste boek: een feelgood roman die zich afspeelt in mijn geliefde Zuid-Limburg. Vroege uurtjes, te late avonden. Zondagmiddagen, mei- en herfstvakanties. Het was een intensief proces van dromen, plotten, plannen, research doen, schrijven, schrappen, nog meer schrijven en herschrijven. Iedere dag weer!
En het heeft gewerkt: gisteren, op tweede kerstdag, heb ik de eerste versie van ‘De Mergelier’ verstuurd naar mijn proeflezers! Wat ben ik trots. En wat ben ik gespannen om mijn geesteskind uit handen te geven. Niet meer schaven, geen scènes meer schuiven. Hoe valt het boek in de smaak? Leest het vlot, blijft de lezer geboeid, klopt de volgorde, zijn de personages interessant genoeg – personages en locaties die intussen echt voor mij bestaan. Ze maken deel uit van mijn dagelijkse leven, als een andere dimensie die over de werkelijkheid ligt.
Over een maand weet ik meer en kan ik waar nodig (weer) herschrijven. Daarna gaat ‘De Mergelier’ naar mijn schrijfcoach en pas ik het manuscript op haar aanwijzingen verder aan. Tegelijkertijd ga ik op zoek naar een uitgever. Het traject loopt dus een eindje door, maar voor nu heb ik een mijlpaal behaald. En kan ik starten met deel 2. Heb er nou al zin in!
Al vele jaren vertrouw ik mijn gedachten toe aan (digitaal) papier, waarna ik veel – maar niet alles – met jullie deel. Deze schrijfsels variëren van columns tot haiku’s, van poëzie tot fotogedichten. Maar altijd was daar de wens om een boek te schrijven. Een roman. Waarover? Tja, waarover niet? In het plot dat ik bedacht had zaten elementen uit diverse genres: het was romantisch, er was wat magie, een moord hier en daar, een mysterie en ook nog een snufje humor. Kortom: het was een allegaartje. En ik kwam maar niet vooruit.
‘Dat is helemaal niet vreemd,’ zei schrijfcoach Giovanna Jansen, toen ik haar begin 2021 vroeg me te helpen bij het schrijven van mijn boek. ‘Al die genres zorgen ervoor dat je geen richting kunt bepalen. De eerste opdracht die ik van haar kreeg was dan ook: kies een genre. ‘Ja maar…’ ‘Nee echt, slechts één genre.’ ‘En als…’ ‘Eentje! ‘Dammit!’ Dit laatste dacht ik alleen maar. 😉
Dit betekende dat ik mijn plot drastisch moest aanpassen en zo goed als opnieuw kon beginnen met mijn manuscript. Het betekende dat ik scènes moest schrappen die me dierbaar waren, ideeën waarvan ik hield moest ombouwen. Dat ik er alle fantasy-elementen uit sloopte. En je mag rustig weten dat dat helemaal niet leuk was. Ik zette echter door en hield vol, daarbij gesteund door Giovanna, die richtingaanwijzers uitzette, die me onvermoeibaar aanmoedigde via dagelijkse en wekelijkse nieuwsbrieven vol tips en weetjes, via appjes en tijdens onze coachgesprekken. Niet alleen informatief en inspirerend, maar ook nog eens heel gezellig.
Naast mij heeft Giovanna nog meer coaching klanten, en op een zonnige zaterdag in mei togen wij vanuit allerlei windstreken naar Den Haag voor onze eerste live dag ‘Over schrijven gesproken’. Een dag waarin we elkaar leerden kennen, ervaringen uitwisselden, veel tips kregen en vooral ook onze schrijfproblemen en -uitdagingen deelden. Want het is best moeilijk om de discipline op te brengen om (bijna) iedere dag te schrijven, broodnodig om een schrijfroutine en dito spieren te ontwikkelen. Er passen haast geen ringen meer om mijn vingers. 😉
Afbeelding: Pixabay
Afgelopen woensdag ging ik bovendien nog met een van de deelnemers aan de live dag schrijven in een café, iets waarvan ik al heel lang droomde. We ontmoetten elkaar bij In Kannen en Kruiken en kletsten al gauw alsof we elkaar al jaren kenden. Thee, koffie, gebak, een heerlijke lunch en zeer productieve schrijfsessies van drie maal een half uur. Fantastisch! Schrijven is normaal gesproken een eenzame bezigheid, en dit was een aangename afwisseling. Er komt zeker een vervolg! Al was het maar om dat zalige chocoladetaartje. 😀
Inmiddels is mijn manuscript ver gevorderd. Mijn eerste boek De Mergelier, dat zich afspeelt in Zuid-Limburg, is een feelgood roman, een genre dat gemiddeld rond de 80.000 woorden telt. En ik heb er inmiddels 130.000 geschreven! Nou, appeltje eitje, je bent klaar, denk je misschien? Helaas pindakaas – om maar in de levensmiddelen te blijven – zo werkt het niet. Het verhaal zit nog vol hiaten, omdat ik niet chronologisch heb geschreven, maar kriskras door het verhaal ben gevlogen. Een duidelijk leerpunt voor mijn volgende roman. Ik wil de personages verdiepen, zaken een achtergrond geven, lijnen verbinden. Ik moet dus nog steeds aan de bak.
Vanmorgen hadden Giovanna en ik weer een coachgesprek, waarbij we eindigden met het vaststellen van mijn schrijfplan voor de komende tijd: neem de kortste route naar het eind! Geen leuke nieuwe ideeën meer uitwerken, geen omwegen of uitstapjes meer. Nee, mijn opdracht is de actielijst die ik in de meivakantie opstelde afwerken en er een einde aan breien. En daarna moet ik die 130.000 woorden zien terug te brengen naar maximaal 100.000, door scènes (en personages) die niet echt nodig zijn voor de plotlijn te verwijderen uit het boek. Ja echt, verwijderen, doorstrepen, weg ermee. Als geliefde personages – die voor mij haast zijn gaan leven – niets toevoegen, de nek omdraaien. En je moet weten dat ik mijn fantasy-karakter nog steeds enorm mis!
Net als op iedere reis neem je echter afscheid van mensen die je ontmoet, en maak je ruimte voor nieuwe vrienden, nieuwe ervaringen… en een nieuw boek. Want je denkt toch niet echt dat ik zinnen die ik met zoveel enthousiasme en liefde heb geschreven, zomaar ga deleten? Nope, ik ga ze verplaatsen, herschrijven, een nieuw verhaal vormgeven – precies zoals Giovanna mij adviseerde: niets echt weggooien, je weet nooit wanneer je de scène kunt gebruiken. Voor een een vervolg bijvoorbeeld. Want mijn schrijfreis is nog lang niet ten einde. Hij is veel te leuk! ❤
Ergens achter me hoor ik iemand roepen, maar ik besteed er niet veel aandacht aan. Dan nog een keer, dichterbij en dringender.
‘Mevrouw!’
Iets in me zegt dat dit voor mij bestemd is. Mijn vriend en ik lopen op een smalle weg die meandert langs oude boerderijen en groene weides. Het lijkt alsof de lente onverwacht vroeg een dagje op bezoek is gekomen. Terwijl een vleugje alchohol mij van binnen verwarmt, doet de zon dat van buiten. We hebben net een aangenaam uurtje doorgebracht in het café, iets verderop, waar ze een verduveld lekkere trappist op de tap hebben: donkerbruine tonen van karamel en koffie, met een crème kraag van schuim.
Ik draai me om en zie een boom van een kerel op me af komen, zijn gezicht vertrokken in strakke lijnen, de ogen kil onder gefronste wenkbrauwen. Er gaat een lichte dreiging van hem uit. Ik loop naar hem toe, terwijl mijn ogen naar links schieten, naar het erf waar hij uit te voorschijn is gekomen. Wat wil hij van me? Dan gaat er een lampje branden. Waarschijnlijk was ik zelf de trigger die deze man als een waakhond de straat op deed schieten.
‘Mag ik u vragen waarom u hier foto’s staat te nemen?’ Hij toornt boven me uit en kijkt me streng aan.
‘Natuurlijk mag je dat vragen,’ antwoord ik vriendelijk. ‘Ik schrijf een boek waarin een stoeterij voorkomt. Je kunt je vast voorstellen dat ik blij verrast was toen ik jullie bord zag, en ik nam spontaan een paar foto’s van het erf, de stallen en de weilanden. Allemaal inspiratie om de stoeterij in mijn verhaal goed te kunnen beschrijven. We hebben net daar,’ ik wijs vaag naar achteren, ‘een biertje gedronken.’ Ik schenk hem een stralende glimlach.
Het gezicht van de man ondergaat een fascinerende transformatie. De achterdocht brokkelt af, de rimpels en groeven smelten weg. Zijn ogen verzachten en er ontstaat een brede glimlach – eentje die opluchting uitdrukt. Hij knikt me toe dat het goed is en we wensen elkaar nog een fijne dag.
Ik loop terug naar mijn partner, die zwijgend mijn hand pakt. Hij is inmiddels al wat gewend.
Research doen. Je raakt verzeild in gekke en uitdagende situaties. Je zit met je neus in boeken en jaagt op digitale informatie. Je bezoekt diepe, duistere grotten en kruipt onder prikkeldraad door. Je mailt wildvreemden, snuift aan zomerbloemen en rolt quasi geboeid over de grond om te zien of je weer kunt opstaan. Je neemt foto’s van privé eigendommen en laat die – sterk verbouwd en in een andere vorm – in je fantasiewereld terugkomen. En je wandelt zomaar, hand-in-hand, in de winterzon.
De aarde is angstig. Zij wordt overstroomd, verbrand, verziekt en vergiftigd. Niet alleen door de vervuiling, maar ook door de haat. Oorlogen, aanslagen, virushaat, geweld op grote en kleine schaal. Ruzies en pesterijen, hebzucht. De wereld is niet gek; wij zijn het.
Ook mij beangstigt die situatie, aangevuld met stress van persoonlijke aard. Vooral ’s nacht slaat de onrust toe. Piekeren, terwijl je weet dat je er niets aan kunt veranderen. Wakker liggen om dingen die overdag slechts een moment van overweging waard zijn. Of slechts een moment krijgen. Zorgen over mijn ouders, mijn kinderen, mijn functie. Geconfronteerd met een leven dat niet stilstaat, met de tijd die je niet kunt tegenhouden. Verandering is echter natuurlijk, verandering is nodig. Maar de onzekerheid die het met zich meebrengt, kan me gestolen worden.
Vijf weken vakantie had ik, een zee van tijd. Oneindige uren waarin ik veel aan mijn boek zou werken. De werkelijkheid was dat ik zo onrustig en ongerust was, dat de weken voelden als een lang weekend. Ik verdeed mijn schrijftijd met staren naar een leeg scherm en greep dan naar een boek. En naar Netflix, waar de afleveringen van de series vanzelf verschenen. Niks mis mee, toch? Wel als je dat dag na dag doet. En daardoor was ik weer nijdig op mezelf. Slappe hen, zet door! Weer dat witte scherm. Dan maar weer dat andere bewegende scherm.
Gelukkig waren de laatste twee weken wel fantastisch. Victor en ik hadden een appartement gehuurd bij Maastricht, van waaruit we Zuid-Limburg in trokken. We bezochten mijn ouders een paar keer, gingen op bezoek bij mijn zus en zwager, en spraken af met een jeugdvriendin die ik al veertig jaar niet meer gezien had! Ook verkenden we de plekken die zorgvuldig door mij waren voorbereid. De research voor mijn boek ging perfect, mijn fantasieën en bedenksels kwamen tot leven. Hoe bijzonder om te lopen door een gebied dat ik alleen op Google Earth had gezien. Hoe tof om de omgeving van dichtbij te ervaren en vast te leggen op foto en film.
Weer terug lukt het maar moeilijk om in het werkritme te komen, de concentratie laat het afweten. Alles komt weer op me af; ineens kan ik in het donker beter zien dan in het licht. Wonderlijk hoe het brein werkt. Het is nog steeds veel. Bijna had ik mijn coach call erdoor afgezegd, maar gelukkig wees Giovanna me de weg terug. Een schrijfcoach die ook levenscoach blijkt te zijn. Soms heb je iemand nodig die heel duidelijk de zaken voor je op een rijtje zet. Die je vertelt over de broodnodige acceptatie van het feit dat alles altijd zal veranderen in het leven en dat sommige dingen eindig zijn, of in ieder geval anders voort zullen gaan dan nu. Dat negeren of ontkennen daarvan altijd drie keer zo hard terugkomt op stille momenten. Iemand die je laat weten dat je niet alles hoeft op te lossen, dat je anderen niet altijd hoeft te beschermen. Dat je alleen maar invloed hebt op de wijze waarop je zelf met die veranderingen omgaat. En dat je kleine successen mag vieren, met trots. Of ik dit zelf niet al lang wist? Ja natuurlijk wel! Alleen voelt het toch anders als het op jezelf betrekking heeft.
En dus zet ik kleine stappen vooruit, houd ik me vast aan kleine dingen, en gun mezelf de ruimte om daar ook van te genieten. Bramen uit eigen achtertuin als ontbijt. Klein van formaat, bomvol smaak en sap.
Ook keek ik gisteravond naar Winnetou op Netflix. Pierre Brice, een Franse acteur in een Duitse film over Native Americans. Een filmcrew die geen voet op Amerikaanse bodem heeft gezet. Het moet niet gekker worden. Vroeger was ik smoorverliefd op deze nobele indiaan, die ondanks de wreedheid van de indringers toch rechtvaardig en nobel bleef. Zijn maat Old Shatterhand is me vroeger nooit echt opgevallen, maar die mag er bij nader inzien ook wel zijn. En wat me vroeger ook nooit opviel, waren de hoefijzers van de Indiaanse paarden.
Na deze jeugdbelevenis keek ik niet naar deel 2, maar pakte mijn laptop en opende mijn schrijfprogramma. Met de timer op 20 minuten stortte ik me weer in een wereld waar zaken niet al te gecompliceerd zijn, spannend en romantisch. Waar ik de regie heb over hoe mensen zich ontwikkelen, wat ze beleven, voelen en doen. En dat alles losjes gebaseerd op het ‘echte’ leven. Kleine gebeurtenissen, aaneen geregen tot een feelgood verhaal.
En daar houd ik van. Geluk hoeft niet groot te zijn.
2021 — EEN GLOEDNIEUW JAAR — TIJD VOOR NIEUWE AVONTUREN!
De aanloop naar mijn nieuwe avontuur startte op 14 juli, de dag dat ik besloot Giovanna Jansen te benaderen over iets dat ik had gelezen op haar website Over Schrijven Gesproken.
Het afgelopen half jaar hadden we vaker contact. Ik ontving haar nieuwsbrief en schreef me in voor de schrijvers-adventskalender: elke decemberdag een tip over schrijven in je mailbox.
Enthousiast geworden door haar toegankelijke informatie, het gulle delen van haar kennis en de prettige toon van haar e-mails, besloot ik Giovanna te vragen om mij gedurende een half jaar te coachen bij het schrijven van mijn boek. En ze zei ja! Hoe cool is dat? 😀
Gisteren ben ik gestart. Mocht ik wat afwezig zijn of kijken: de komende maanden zit ik met mijn hoofd in een andere dimensie…
<< Wil je ook de andere zeswoordverhalen lezen en/of meedoen? Klik op de button hiernaast! En kijk hier voor het archief van de 6WMB schrijfuitdagingen. 😀
Het nieuwste thema van de schrijfuitdaging voor het zeswoordverhaal is: HERINNERING. Heb je ook zin om mee te doen? Laat je fantasie en creativiteit de vrije loop en schrijf een verhaal in zes woorden. Zoek er dan een bijpassende afbeelding bij. Andersom mag natuurlijk ook.
Een herinnering is een ervaring uit het verleden die in het geheugen is opgeslagen en die men zich voor de geest kan roepen. Hoe ervaring of kennis in het langetermijngeheugen wordt opgeslagen en weer kan worden teruggezocht, is onderwerp van studie in de zowel de cognitieve psychologie als cognitieve neurowetenschap. Herinneringen vormen het bewustzijn en vormen als zodanig een onderdeel van het declaratief geheugen. Herinneringen zijn niet altijd betrouwbaar.
Op welke manier ga jij het thema ‘herinnering’ gebruiken in je ultra-korte verhaal?
Hier een voorbeeld van een zeswoordverhaal, geschreven door Ernest Hemingway.
Een paar woorden, maar een heel verhaal erachter…
Publiceer jouw zeswoordverhaal met bijpassende foto of afbeelding op je eigen website/blog en plaats de link naar jouw post in een reactie hieronder. Ik vermeld je vervolgens in dit bericht.
De volgende zeswoordverhaal-met-beeld-schrijfuitdaging wordt gepubliceerd op woensdag 20 mei 2020. Als je een leuk idee voor een thema hebt, mag je me altijd mailen.
← klik voor het archief van de zeswoordverhaal-uitdagingen. Wellicht zit er iets van je gading bij? En hier vind je meer uitleg over het zeswoordverhaal met beeld.
Het nieuwste thema van de schrijfuitdaging voor het zeswoordverhaal is: GEMEENSCHAP. Heb je ook zin om mee te doen? Laat je fantasie en creativiteit de vrije loop en schrijf een verhaal in zes woorden. Zoek er dan een bijpassende afbeelding bij. Lees verder “Zeswoordverhaal: Gemeenschap”→
Het nieuwste thema van de schrijfuitdaging voor het zeswoordverhaal is: STILTE. Heb je ook zin om mee te doen? Laat je fantasie en creativiteit de vrije loop en schrijf een verhaal in zes woorden. Zoek er dan een bijpassende afbeelding bij. Lees verder “Zeswoordverhaal: Stilte”→
In deze onzekere tijden kunnen we wel wat licht gebruiken. Het nieuwste thema van de schrijfuitdaging voor het zeswoordverhaal is dan ook: ZONLICHT. Heb je ook zin om mee te doen? Laat je fantasie en creativiteit de vrije loop en schrijf een verhaal in zes woorden. Zoek er dan een bijpassende afbeelding bij.
Zonlicht is het zichtbare deel van het totale spectrum van elektromagnetische straling dat door de zon wordt verspreid. Het zonlicht dat de aarde bereikt is een zeer klein deel van de totale hoeveelheid, maar voldoende en essentieel om het leven op aarde in stand te houden.
Ongeveer de helft van de straling bestaat uit zichtbaar licht. De andere helft bestaat uit infrarode straling en voor een klein deel uit ultraviolet licht.
Zonlicht heeft gunstige effecten op de gezondheid. Zo werkt het in geringe mate desinfecterend waardoor virussen en bacteriën minder lang overleven buiten het lichaam. Vitamine D wordt in de huid aangemaakt onder invloed van ultraviolet licht. Het is belangrijk voor de opname van calcium dat we nodig hebben voor de ontwikkeling van gezonde botten en tanden.
afbeelding: Pixabay
Op welke manier ga jij het thema ‘zonlicht’ gebruiken in je ultra-korte verhaal?
Hier een voorbeeld van een zeswoordverhaal, geschreven door Ernest Hemingway.
Een paar woorden, maar een heel verhaal erachter…
Publiceer jouw zeswoordverhaal met bijpassende foto of afbeelding op je eigen website/blog en plaats de link naar jouw post in een reactie hieronder. Ik vermeld je vervolgens in dit bericht.
Veel schrijfplezier!
Marion
LEES DE VERHALEN OVER ZONLICHT IN ZES WOORDEN VAN:
De volgende zeswoordverhaal-met-beeld-schrijfuitdaging wordt gepubliceerd op woensdag 8 april 2020. Als je een leuk idee voor een thema hebt, mag je me altijd mailen.
← klik voor het archief van de zeswoordverhaal-uitdagingen. Wellicht zit er iets van je gading bij? En hier vind je meer uitleg over het zeswoordverhaal met beeld.
DOLDRIEST 