Waarom ben je zo hecht, beste mug?
Heb je zelf geen echte vrienden
om mee te praten?
Kun je op zijn minst proberen
je neus niet voortdurend
in andermans zaken te steken?
Want je haalt me het bloed
onder de nagels
en andere plekken
vandaan.
En toch ben je zo verlegen, mug,
dat je slechts durft te zingen
als het donker is,
soms alleen, soms in koor.
Vertel me, waarom hoor
ik alleen ‘s nachts van jou?
Deed je wellicht iets
dat het daglicht
niet kan
verdragen?
Laat me je gracieuze dans
voortaan aanschouwen
in al haar glorie.
Zet in het voetlicht
je elegante ledematen
en ranke lijf.
Toon je gezicht
en ik zal je
van dichtbij
aanbidden.
Want nu,
lieve mug,
heb ik je,
vrees ik,
in een vloek
en een zucht
vol adoratie
met mijn ovatie
vermoord.
