Poëzie – DOLDRIEST

Familie, Gedicht, Gezin, Persoonlijk, Poëzie

Open Deur

Gepost op 12 februari 201812 februari 2018 door Marion Driessen

een man
vermomd als jongen
kijkt naar me
aan de ontbijttafel
je hebt het over werk zoeken
wonen in een ander land
en ik knik
moedig aan
leef mee
maar mijn hart gilt
blijf hier
bij mij
waar ik kan zien
of het goed met je gaat

je gaat
en ik laat los
lege kamer
vol herinneringen
je bed onbeslapen
tot de dag
dat je terugkomt
een jongen
vermomd als man
en ik knik
moedig aan
leef mee

mijn zoon
je levenspad
ligt niet vast
zoek je weg
volg je hart
en vrees niet
mijn deur
blijft altijd open

❤

Gedicht, Poëzie

Wolkjes

Gepost op 31 oktober 2017 door Marion Driessen

er komen wolkjes uit mijn mond

een stukje hemel rond mijn kin

de herfst bijt, en ik hap terug

hopelijk zit er geen engeltje in

afbeelding: Pixabay

Expressief, Gedicht, Poëzie, Schrijven

Kinderspel

Gepost op 27 juni 201727 juni 2017 door Marion Driessen

Vandaag heb ik gespeeld
heel even maar
ik was er zo mee klaar,

ik flirtte met de gedachte
om de ramen te wassen
er met een spons op te jassen,

tot aan de ellebogen toe
in een emmer met bubbels
lekker soppen zonder trubbels,

bruisend als champagne
zie, een zeepbel verscheen
en zweeft dan luchtig heen,

dikke spetters spatten in het rond
een compleet waterballet
en ik kraai van de pret,

de grond is natter dan het glas
mijn kleren druipen
sta op het punt te verzuipen,

zeepsop in mijn mond
maar ik slik gewoon
nu ook van binnen schoon.

Echt, vandaag was ik van plan
-nee dat zijn geen grappen-
om de ramen te lappen,

vastbesloten aan de slag
en ik zou me niet vervelen
…
maar het bleef bij spelen.

Mam, je bent prachtig

Heerlijk eigen, wijs, een schat

Liefdevol tachtig

❤

Status• Gepost op 31 januari 201723 februari 2017 door Marion Driessen

Algemeen, Gedicht, Inspiratie, Poëzie

Zou jij het durven?

Gepost op 11 september 201617 september 2016 door Marion Driessen

Zou jij het durven

en willen

doen?

Zomaar op iemand af stappen

die in gedachten verzonken loopt,

die denkt

dat je wilt

dat hij iets koopt?

In plaats daarvan

geef je hem iets,

gratis en voor niets:

een wilde bloem,

een hand of lach.

Plant jij een zoen

spontaan op zijn wang?

Want ja, het mag!

Een lichte beroering,

het hoeft niet lang.

Een beetje aandacht

kleurt de aarde,

geeft waarde

aan eenieder’s dag.

Zou jij het durven

en willen…

zou jij het doen?

—

Een paar weken geleden bezocht ik Kasteel Bouvigne, waar een onbekende man me vroeg of hij me gedichten mocht voorlezen. Ja, graag.

Het bleek Olaf Douwes Dekker te zijn, voormalig stadsdichter van Breda! De zon vermengde zich met zijn prachtige woorden en ik was volmaakt gelukkig. Zo gelukkig dat ik onverwacht een zoen op zijn wang plantte. Hij was net zo verrast als ik hehehe.

Een heel bijzonder moment, dat mij inspireerde tot het schrijven van dit gedicht. Veel dank voor jullie reacties.