Gastblog door Leonie van den Berg:
Vijf jaar is hij, mijn kleine rooie. En vanavond om 8 uur staat hij naast me. Zijn kleine, warme handje in de mijne. Hij ziet een veteraan op tv, die salueert… en hij doet het na. Twee minuten is hij stil en staat met zijn ene handje naast zijn kleine hoofdje en zijn andere handje veilig in mama haar hand.
Ik kijk naar hem en het pijnlijke besef dat hij zoveel jaar geleden zomaar uit mijn veilig hand getrokken had kunnen worden, komt omhoog. Omdat een ander hem niet zou zien zoals ik hem zie. Om zijn haarkleur, zijn ogen, zijn zijn. Ik voel mijn maag samentrekken en een traan glijdt over mijn wang.
Hij wilde het zelf, want hij weet waar dodenherdenking voor staat. Waardoor hij hier kan staan, bij mama. Met zijn haarkleur, zijn ogen, zijn zijn. Snappen doet hij het niet, want waarom hadden de Duitsers een hekel aan die mensen dan? En ik snap het net zo min als hij.
Twee minuten is hij stil en het Wilhelmus zwelt aan. “Dankjewel”, hoor ik naast me. Vijf jaar en zijn kleine handje in de mijne. Ik snap het net zo min als jij, mijn lief. Maar ik sluit me aan bij je vijfjarige, wijze en pure antwoord.
Dankjewel… we will never forget.
Leonie
–
Op 4 mei stilstaan
in sprakeloze woorden
herinneren wij
–
Ik denk aan de Tweede Wereldoorlog. Aan de slachtoffers en aan overlevenden, gehavend in lijf en geest. Aan hen die voor ons vochten en stierven. Maar ook de oorlogen die nu woeden, de mensen die op de vlucht zijn voor mateloos en wreed geweld, zijn heel dichtbij. Dankbaar voor vrede en vrijheid in Nederland, en tegelijkertijd vol onmacht en bezorgdheid over de mondiale verharding. We hebben onze vijfjarigen hard nodig.
Liefs,
Marion
Na zo’n paar honderd meter kom ik aan de Geleenbeek en steek bij het brugje over. Ik sta even stil en kijk naar de beek die zich meanderend een weg baant door het prachtige landschap dat gesierd wordt door oude en jonge bomen aan weerszijde van de beek. Stil geworden van zoveel schoonheid geniet ik intens en in gedachten verzonken vervolg ik mijn weg.
Bijna aan het einde van het Laervoetpad ligt rechts de oude boerderij van boer Laeven. Aan de linkerzijde staat een prachtige oude appelboom die zolang ik mij kan herinneren – en dat is 69 jaar – er altijd gestaan heeft. In vroegere tijden had hij een mooie kruin. Tijdens warme zomers zochten koeien er dikwijls verkoeling onder. Menige mand werd door boer Laeven met de heerlijke appels gevuld en vervolgens aan de man gebracht.
Nu, in de herfst van zijn appelboom-bestaan, heeft hij een kruin waar een niet al te grote vogel met een beetje geluk nog een schaduwplekje kan vinden. Getekend door de tand des tijds staat hij daar, een beetje gebogen maar nog steeds met een kruintje waarmee hij met enige trots toch nog een kleine bijdrage levert. Geen manden meer zoals in vroegere tijden… Maar boer Laeven is een boer naar mijn hart, die respect toont voor deze trouwe boom die hem zo vele jaren zoveel vruchten schonk.
Hier loop ik, door weiden en akkers omgeven in een vredige rust door het landschap. Zo af en toe zie je een landarbeider die bezig is met onkruid wieden en een torenvalkje dat speurend naar een prooi plots naar beneden schiet om zijn prooi te grijpen. Bijna aan het einde van de veldweg kom je bij een begroeiing die bestaat uit hagen en oude bomen die tesamen een holle weg vormen. Als je goed kijkt tref je nog sporen aan van dassen die hier in hun burchten wonen. Van al deze natuurlijke schoonheid raak ik geëmotioneerd. Ik loop met tranen in mijn ogen verder, genietend van deze enorme schoonheid.
Vrolijk fluitend – of zingend – vervolg ik dan mijn weg. Even verderop ligt de eeuwenoude hoeve Terlinden waar sinds generaties boer Roebroek woont. Ik steek de brug over de snelweg over en krijg de vieze uitlaatgassen in mijn neus.
Gelukkig loop ik na een tiental meters weer onder een haag van groene frisse bomen. Bij de T-splitsing sla ik linksaf de Klinkertstraat in. Links van mij schittert de Droomvijver als een grote parel in de glanzende zon.
DOLDRIEST 