~
in de koude nacht
deed de winter haar
zorgzaam
de das om
~
Nog steeds overlijden mensen op straat door de kou – afgelopen oktober nog in Brussel. Zo vreselijk triest. Komende week wordt het 17 graden, maar de nachten blijven koud. Ik wens eenieder genoeg warmte.
Dit jaar al 18 schietpartijen op scholen in Amerika.
Buiten hoppen de musjes en meesjes van tak tot tak.
De wereld versus mijn achtertuin.
Ik geloof niet dat de balans goed verdeeld is.
De dreiging sluipt naderbij, vermomd in anonimiteit. De boeman is echt, niet langer een boos sprookje. Hij manifesteert zich in ieder onbekend gezicht. Hij lacht in zijn vuistje en voedt zich met onze wanhoop.
De boeman is verdorven, in en in slecht. Hij verschuilt zich achter valse idealen en is trots in en op zijn waanzin. De grootste daad van zijn leven: het vermoorden van onschuldige kinderen. Trots! Hij misbruikt de naam van zijn god. Hoe durft hij dit te zeggen, te denken, te schreeuwen?
Je bent een moordenaar, geen martelaar. Een lafaard, gekleed in waanideeën. Je bent een schaduw die ons het zonlicht tracht te ontnemen. En de schaduw groeit, de duisternis wint terrein.
Laat daarom onze liefde stralen, als een baken in de nacht – hoe moeilijk het ook is. Laat compassie en begrip overwinnen als haat je vuisten balt. Als wantrouwen blind maakt. Samen sterk tegen de boeman. Samen voor elkaar. Voor Manchester. Voor onze wereld. Voor de mensheid.
Gastblog door Leonie van den Berg:
Vijf jaar is hij, mijn kleine rooie. En vanavond om 8 uur staat hij naast me. Zijn kleine, warme handje in de mijne. Hij ziet een veteraan op tv, die salueert… en hij doet het na. Twee minuten is hij stil en staat met zijn ene handje naast zijn kleine hoofdje en zijn andere handje veilig in mama haar hand.
Ik kijk naar hem en het pijnlijke besef dat hij zoveel jaar geleden zomaar uit mijn veilig hand getrokken had kunnen worden, komt omhoog. Omdat een ander hem niet zou zien zoals ik hem zie. Om zijn haarkleur, zijn ogen, zijn zijn. Ik voel mijn maag samentrekken en een traan glijdt over mijn wang.
Hij wilde het zelf, want hij weet waar dodenherdenking voor staat. Waardoor hij hier kan staan, bij mama. Met zijn haarkleur, zijn ogen, zijn zijn. Snappen doet hij het niet, want waarom hadden de Duitsers een hekel aan die mensen dan? En ik snap het net zo min als hij.
Twee minuten is hij stil en het Wilhelmus zwelt aan. “Dankjewel”, hoor ik naast me. Vijf jaar en zijn kleine handje in de mijne. Ik snap het net zo min als jij, mijn lief. Maar ik sluit me aan bij je vijfjarige, wijze en pure antwoord.
Dankjewel… we will never forget.
Leonie
–
Op 4 mei stilstaan
in sprakeloze woorden
herinneren wij
–
Ik denk aan de Tweede Wereldoorlog. Aan de slachtoffers en aan overlevenden, gehavend in lijf en geest. Aan hen die voor ons vochten en stierven. Maar ook de oorlogen die nu woeden, de mensen die op de vlucht zijn voor mateloos en wreed geweld, zijn heel dichtbij. Dankbaar voor vrede en vrijheid in Nederland, en tegelijkertijd vol onmacht en bezorgdheid over de mondiale verharding. We hebben onze vijfjarigen hard nodig.
Liefs,
Marion
Er was eens een TRUMPet, glanzend opgepoetst, net iets te glimmend om echt te kunnen zijn. Heel zijn leven verlangde hij naar een voetstuk. Als blaasinstrument werd hij namelijk altijd aan de hand genomen, maar nu wilde hij op zichzelf staan. En op een voetstuk kijken anderen net wat gemakkelijker naar je op.
Hij zag de echt Gouden Trompetten paraderen, hun prachtige, authentieke glans pijnigde zijn ogen. Dat wilde hij ook! Hij blies en blies, zijn TRUMPetmond veel groter dan de andere. Het geluid nam toe, zwol op en overstemde de gezamenlijke melodie. Al gauw waren een paar andere instrumenten onder de indruk, toondoof als ze waren. Ze zagen niet dat het niet echt goud was dat er glom. Lees verder “De Vergulde TRUMPet”
Het Mysterie van het Bredase Laantje der Gebogen Bomen eindelijk opgelost!
klik voor details
Dader op heterdaad betrapt…
😉
Ze zijn er weer, de moestuintjes van Albert Heijn. Een fleurige wikkel rond een doosje van karton, met daarin een centimeter dikke samengeperste grond, een wit matje met zaadjes en een papieren plantensteker. Toch maar eens proberen. Een kruidentuin heb ik al jaren, maar een moestuin niet. Zou er ook appelmoes groeien?
Zorgvuldig lees ik de gebruiksaanwijzing en meet het water af. Ik giet het bij de tablet en kijk ademloos toe hoe het ineens omhoog rijst tot wel 10 keer zijn eigen inhoud. Geweldig! Dan het zaadmatje erop, nog een laagje grond en op een schoteltje in het licht zetten. Niet vergeten: regelmatig pappen en nathouden.
Zoals beloofd verschijnen na een week frisgroene kopjes van andijvie. En ondanks mijn volwassenheid word ik kinderlijk enthousiast. Wat leuk! Het wonder der natuur ontbloeit op mijn aanrecht. Misschien kan ik wel een heel assortiment groenten verbouwen door ze straks te verpotten naar mijn kruidentuin. Ik wil meer!
Met het beeld van de baby-andijfjes voor ogen trek ik weer naar Albert Heijn en krijg drie nieuwe doosjes. Bij de uitgang wurm ik me met moeite door een dikke haag kinderen heen die allemaal maar op één ding uit zijn: moestuintjes! Ze graaien ze bijna uit de boodschappenkrat en kijken haast moordzuchtig als ik de buit niet vrijwillig afgeef. Moordende concurrentie en ruilhandel tieren welig.
Samen met de twee die ik in het weekend al bemachtigde staan nu vijf doosje voor mijn neus. Visioenen van een overwoekerde keuken zwemmen over mijn netvlies heen, een groene waas achterlatend. Wat doe ik er eigenlijk mee? Ga ik die echt allemaal opkweken? Is het niet handiger dat ik ‘professionele’ groenteplanten koop in een tuincentrum? Morgen gaan de moestuintjes mee naar het werk, naar collega’s met kleine kinderen. Net trouwens als de Efteling zegels, de bestek- en de kristalzegels.
Maar deze actie werkt goed; goed voor de economie en goed voor binding van de jeugd met de natuur. Kinderen zeuren hun ouders de kop gek om vooral boodschappen te gaan doen bij Albert Heijn en zoveel mogelijk moestuintjes te vergaren. Potten met sperziebonen, radijs, broccoli, augurk en basilicum in de Nederlandse huishoudens. Zou het niet fantastisch zijn als diezelfde kinderen net zo enthousiast worden van het éten van de groenten als van het télen ervan? Maar een doel heeft de supermarkt toch mooi al bereikt: meer groen in de wijk. Gewoon door Albert Heijn.
Vanmorgen prijkt daar de afspraak voor het bevolkingsonderzoek in mijn agenda. Twee jaren geleden gierden de zenuwen door mijn keel en andere lichaamsdelen; vandaag ben ik redelijk rustig. Van een gezellig onderonsje met de buurvrouwen is dit jaar echter geen sprake: de BorstenBus is leeg! De e-reader, danig opgeladen om mij bij te staan in het proces, is geheel ontdaan: nog geen drie regels kan hij in mijn hoofd projecteren voordat ik me in het hokje mag begeven. En nog geen tien minuten later loop ik alweer naar de winkel. Dit keer geen gehaaste rush langs de kruidenierswaren, nee, ik slenter geheel in kerstvakantiestemming en bedenk wat ik ga maken. En het wordt babi pangang vanavond, mocht je nog maaltijdinspiratie nodig hebben.
Met een volle achterbak rijd ik weer naar huis, als ik een vals-in-zijn-vrolijkheid-klinkende stem hoor jubelen dat we dit jaar 49,9 miljoen kunnen winnen in de postcodekanjerloterij. NEGENENVEERTIGMILJOENNEGENHONDERDDUIZEND EURO! Kan dat niet anders? Kan dat geld niet verdeeld worden, zodat meer mensen het wat ruimer krijgen? Gewoon dat zwembad vol met biljetten leegscheppen in 499 beurzen? Dan is het nog honderdduizend; meer dan genoeg om aardig lang leuke dingen te kunnen doen. Studieschuld voor je kinderen te betalen. Op vakantie te gaan. Een nieuwe auto te kopen.
Maar misschien valt de prijs wel in een hele lange straat. Zit ik me voor niks op te winden. En ik bind nog meer in als ik de lijst met goede doelen lees die gesteund worden door deze loterij. Hmm oké, voortaan niet meteen zo gillen, dolle Dries, voordat je je verdiept in de achterliggende informatie.
Ik doneer zelf iedere maand aan diverse goede doelen en krijg als dank geen kans op miljoenen, maar wel het gevoel te kunnen helpen. Hen te steunen die zoveel minder hebben dan wij, zowel mens als dier. En van dat bedrag hoeft geen deel naar PostcodeKanjers. Dat gaat allemaal rechtstreeks naar hulpbehoevenden. Mensen die zich overeind proberen te houden in de vaak genadeloze storm die het leven op hen af stuurt. Hmm oké, wacht even; hoe zat het ook alweer met die plakkende strijkstok waar bestuurders en andere lieden van hulpverleningsinstellingen en regeringen mee rond zwaaien?
Ach, ik weet het ook niet. Nog steeds hoop en vertrouw ik erop dat het geld op de goede plaats terecht komt. Dat wijze en dappere hulpverleners wegen weten te bewandelen om goederen en medicijnen daar te krijgen waar ze het meest nodig zijn. En dat zijn voor mij de echte KANJERS, hoewel ze vaak opereren in gebieden die niet eens een postcode hebben.
Header afbeelding: Artsen Zonder Grenzen
als de wereld met haat overspoeld lijkt te worden
kijk ik naar mijn kinderen
als de ellende teveel wordt
pak ik mijn partner’s hand
streel, speel met mijn katten
als de beelden te schokkend zijn
sluit ik mijn ogen
niet voor de realiteit
maar om in stilte rust te vinden
warmte in liefde,
genegenheid en vriendschap
in mensen zoals wij
verscheurd
door wat om ons heen gebeurt
en ik hoop, nee, ik vertrouw
op goedheid
ongeacht geloof, kleur, taal
draag op handen
de menselijkheid
die ons allen
verbindt
niet verblind
maar met open ogen
voor sterkte en kwetsbaarheid
voor de angst
die valkuilen graaft
zo diep
dat zij alleen te vullen zijn
met openheid, begrip,
volharding en moed
door naar elkaar te luisteren
niet te overheersen
in blinde paniek,
door te overleggen
samen sterk te staan
te worstelen met de haters
in een ring die de wereld omvat
~Marion
Het beloofde een avontuurlijk weekend te worden. We zouden gaan vechten. Maar met dobbelstenen en fantasie, niet met bommen en kalashnikovs. Met vriendschap en gedeeld plezier, niet met terreur en geweld. Ineens werden de gevechten echt. Parijs is onder aanval. Parijs is getroffen in haar kloppende hart, en andere steden worden bedreigd.
Ik ben ziek, ik ben er ziek van. Doodziek van het geweld en de haat. Mensen op de vlucht, mensen rennen voor hun leven, vechten voor hun leven. Mensen, wat doen we elkaar aan…
Vrijdag de dertiende, je maakt je reputatie waar.
DOLDRIEST 