PostcodeKanjer

Vanmorgen prijkt daar de afspraak voor het bevolkingsonderzoek in mijn agenda. Twee jaren geleden gierden de zenuwen door mijn keel en andere lichaamsdelen; vandaag ben ik redelijk rustig. Van een gezellig onderonsje met de buurvrouwen is dit jaar echter geen sprake: de BorstenBus is leeg! De e-reader, danig opgeladen om mij bij te staan in het proces, is geheel ontdaan: nog geen drie regels kan hij in mijn hoofd projecteren voordat ik me in het hokje mag begeven. En nog geen tien minuten later loop ik alweer naar de winkel. Dit keer geen gehaaste rush langs de kruidenierswaren, nee, ik slenter geheel in kerstvakantiestemming en bedenk wat ik ga maken. En het wordt babi pangang vanavond, mocht je nog maaltijdinspiratie nodig hebben.

Met een volle achterbak rijd ik weer naar huis, als ik een vals-in-zijn-vrolijkheid-klinkende stem hoor jubelen dat we dit jaar 49,9 miljoen kunnen winnen in de postcodekanjerloterij. NEGENENVEERTIGMILJOENNEGENHONDERDDUIZEND EURO! Kan dat niet anders? Kan dat geld niet verdeeld worden, zodat meer mensen het wat ruimer krijgen? Gewoon dat zwembad vol met biljetten leegscheppen in 499 beurzen? Dan is het nog honderdduizend; meer dan genoeg om aardig lang leuke dingen te kunnen doen. Studieschuld voor je kinderen te betalen. Op vakantie te gaan. Een nieuwe auto te kopen.

Maar misschien valt de prijs wel in een hele lange straat. Zit ik me voor niks op te winden. En ik bind nog meer in als ik de lijst met goede doelen lees die gesteund worden door deze loterij. Hmm oké, voortaan niet meteen zo gillen, dolle Dries, voordat je je verdiept in de achterliggende informatie.

Ik doneer zelf iedere maand aan diverse goede doelen en krijg als dank geen kans op miljoenen, maar wel het gevoel te kunnen helpen. Hen te steunen die zoveel minder hebben dan wij, zowel mens als dier. En van dat bedrag hoeft geen deel naar PostcodeKanjers. Dat gaat allemaal rechtstreeks naar hulpbehoevenden. Mensen die zich overeind proberen te houden in de vaak genadeloze storm die het leven op hen af stuurt. Hmm oké, wacht even; hoe zat het ook alweer met die plakkende strijkstok waar bestuurders en andere lieden van hulpverleningsinstellingen en regeringen mee rond zwaaien?

Ach, ik weet het ook niet. Nog steeds hoop en vertrouw ik erop dat het geld op de goede plaats terecht komt. Dat wijze en dappere hulpverleners wegen weten te bewandelen om goederen en medicijnen daar te krijgen waar ze het meest nodig zijn. En dat zijn voor mij de echte KANJERS, hoewel ze vaak opereren in gebieden die niet eens een postcode hebben.

Header afbeelding: Artsen Zonder Grenzen