Werkoverleg, in één woord

 

Over werken…

O, verwerken?

Overwerken.

 

Geplaatst in Columns, Gezondheid, Onderwijs, Persoonlijk, Verdriet

Onuitwisbaar

Het klopt niet. Er klopt helemaal niks van. Geen bal, geen jota. Het einde van afgelopen schooljaar klopte niet, en het begin is onwerkelijk. Het kan niet waar zijn.

Lees verder “Onuitwisbaar”

‘Wat wil je worden’, vroeg de juf,
’t was in de derde klas.
Ik keek haar aan en wist het niet,
‘k dacht dat ik al iets was.’

– Toon Hermans

 

161201school

Kind, je bent prachtig!

Geplaatst in Inspiratie, Natuur, Onderwijs

Kinderen moeten mogen

Kinderen moeten rennen, ravotten, klimmen en klauteren – in het echt, en niet op een scherm. Hun vingers naar takjes grijpen, grassprietjes tegen het zonlicht houden, onderzoeken, slakken en torren bekijken, boomschors voelen, stenen over het water laten keilen – en niet alleen de denkbeeldige toetsen van een tablet en smartphone. Hun gezicht moet naar de zon en regen gericht zijn, omhoog kijkend naar de wolken – en niet constant voorover gebogen. Kinderogen moeten de wereldwonderen ontdekken, beleven, schoonheid indrinken – ook in het echt.

Kinderen mogen nog, en wij moeten het zelf weer leren.

160318Kinderen

klik voor details

© MC Driessen

 

Geplaatst in Korte verhalen, Natuur, Nieuws, Onderwijs

Moestuintjes

Ze zijn er weer, de moestuintjes van Albert Heijn. Een fleurige wikkel rond een doosje van karton, met daarin een centimeter dikke samengeperste grond, een wit matje met zaadjes en een papieren plantensteker. Toch maar eens proberen. Een kruidentuin heb ik al jaren, maar een moestuin niet. Zou er ook appelmoes groeien?

Zorgvuldig lees ik de gebruiksaanwijzing en meet het water af. Ik giet het bij de tablet en kijk ademloos toe hoe het ineens omhoog rijst tot wel 10 keer zijn eigen inhoud. Geweldig! Dan het zaadmatje erop, nog een laagje grond en op een schoteltje in het licht zetten. Niet vergeten: regelmatig pappen en nathouden.

Zoals beloofd verschijnen na een week frisgroene kopjes van andijvie. En ondanks mijn volwassenheid word ik kinderlijk enthousiast. Wat leuk! Het wonder der natuur ontbloeit op mijn aanrecht. Misschien kan ik wel een heel assortiment groenten verbouwen door ze straks te verpotten naar mijn kruidentuin. Ik wil meer!

Met het beeld van de baby-andijfjes voor ogen trek ik weer naar Albert Heijn en krijg drie nieuwe doosjes. Bij de uitgang wurm ik me met moeite door een dikke haag kinderen heen die allemaal maar op één ding uit zijn: moestuintjes! Ze graaien ze bijna uit de boodschappenkrat en kijken haast moordzuchtig als ik de buit niet vrijwillig afgeef. Moordende concurrentie en ruilhandel tieren welig.

Samen met de twee die ik in het weekend al bemachtigde staan nu vijf doosje voor mijn neus. Visioenen van een overwoekerde keuken zwemmen over mijn netvlies heen, een groene waas achterlatend. Wat doe ik er eigenlijk mee? Ga ik die echt allemaal opkweken? Is het niet handiger dat ik ‘professionele’ groenteplanten koop in een tuincentrum? Morgen gaan de moestuintjes mee naar het werk, naar collega’s met kleine kinderen. Net trouwens als de Efteling zegels, de bestek- en de kristalzegels.

Maar deze actie werkt goed; goed voor de economie en goed voor binding van de jeugd met de natuur. Kinderen zeuren hun ouders de kop gek om vooral boodschappen te gaan doen bij Albert Heijn en zoveel mogelijk moestuintjes te vergaren. Potten met sperziebonen, radijs, broccoli, augurk en basilicum in de Nederlandse huishoudens. Zou het niet fantastisch zijn als diezelfde kinderen net zo enthousiast worden van het éten van de groenten als van het télen ervan? Maar een doel heeft de supermarkt toch mooi al bereikt: meer groen in de wijk. Gewoon door Albert Heijn.

160314Moestuintjes

Geplaatst in Onderwijs, Persoonlijk

Statler en Waldorf live

Ken je ze nog? De oude mannetjes die in de Muppetshow eigenzinnige kritiek leveren op het optreden van de artiesten? Ze zitten met zijn tweetjes hoog en vooral droog in de loge op het balkon en nemen geen blad voor de mond.

De namen van de poppen zijn trouwens afgeleid van de namen van twee beroemde hotels in New York: het Statler en het Waldorf-Astoria.

Iedere dag zie ik deze twee sujetten in stofvorm op mijn bureau. De een heeft een mok als buik, de ander een perforator. Normaal gesproken staat Statler aan mijn kant en bivakkeert Waldorf aan de overkant, maar sinds een paar maanden houden ze elkaar gezelschap, net als op TV. Deze muppets vertegenwoordigen namelijk mijn maatje en mij. Wij kunnen af en toe net zo mopperen als die oudjes, en als we dan naar die poppen kijken en dan naar elkaar, liggen we in een deuk en kunnen alles relativeren.

De veel te hoge werkdruk heeft haar echter de das omgedaan en ze zit al maanden thuis. Afgebrand. En ik mis haar vreselijk. Niet alleen qua werk – ze is echt een kei in wat ze doet, weet precies waar alles ligt in de ogenschijnlijke chaos, combineert zaken en legt verbanden en is perfectionistisch: een deugd, maar ook een valkuil – maar vooral ook persoonlijk. Aan een half woord hebben we genoeg. We lachen samen, schelden samen en janken af en toe samen. Zorgen ervoor dat de druk op de ketel niet te hoog wordt en proberen uit alle macht alle ballen in de lucht te houden. Het werkte altijd in de hectiek, maar nu even niet. Misschien hadden we die ballen gewoon naar beneden moeten laten donderen…

Ik denk echt iedere dag aan haar en hoop dat ze gauw de stap naar de werkvloer weer zal wagen. Al zouden we alleen maar weer even Waldorf en Statler kunnen spelen. Beterschap, lieve Jo! ♥

140923WaldorfStatler