De aarde is angstig. Zij wordt overstroomd, verbrand, verziekt en vergiftigd. Niet alleen door de vervuiling, maar ook door de haat. Oorlogen, aanslagen, virushaat, geweld op grote en kleine schaal. Ruzies en pesterijen, hebzucht. De wereld is niet gek; wij zijn het.
Ook mij beangstigt die situatie, aangevuld met stress van persoonlijke aard. Vooral ’s nacht slaat de onrust toe. Piekeren, terwijl je weet dat je er niets aan kunt veranderen. Wakker liggen om dingen die overdag slechts een moment van overweging waard zijn. Of slechts een moment krijgen. Zorgen over mijn ouders, mijn kinderen, mijn functie. Geconfronteerd met een leven dat niet stilstaat, met de tijd die je niet kunt tegenhouden. Verandering is echter natuurlijk, verandering is nodig. Maar de onzekerheid die het met zich meebrengt, kan me gestolen worden.
Vijf weken vakantie had ik, een zee van tijd. Oneindige uren waarin ik veel aan mijn boek zou werken. De werkelijkheid was dat ik zo onrustig en ongerust was, dat de weken voelden als een lang weekend. Ik verdeed mijn schrijftijd met staren naar een leeg scherm en greep dan naar een boek. En naar Netflix, waar de afleveringen van de series vanzelf verschenen. Niks mis mee, toch? Wel als je dat dag na dag doet. En daardoor was ik weer nijdig op mezelf. Slappe hen, zet door! Weer dat witte scherm. Dan maar weer dat andere bewegende scherm.
Gelukkig waren de laatste twee weken wel fantastisch. Victor en ik hadden een appartement gehuurd bij Maastricht, van waaruit we Zuid-Limburg in trokken. We bezochten mijn ouders een paar keer, gingen op bezoek bij mijn zus en zwager, en spraken af met een jeugdvriendin die ik al veertig jaar niet meer gezien had! Ook verkenden we de plekken die zorgvuldig door mij waren voorbereid. De research voor mijn boek ging perfect, mijn fantasieën en bedenksels kwamen tot leven. Hoe bijzonder om te lopen door een gebied dat ik alleen op Google Earth had gezien. Hoe tof om de omgeving van dichtbij te ervaren en vast te leggen op foto en film.
Weer terug lukt het maar moeilijk om in het werkritme te komen, de concentratie laat het afweten. Alles komt weer op me af; ineens kan ik in het donker beter zien dan in het licht. Wonderlijk hoe het brein werkt. Het is nog steeds veel. Bijna had ik mijn coach call erdoor afgezegd, maar gelukkig wees Giovanna me de weg terug. Een schrijfcoach die ook levenscoach blijkt te zijn. Soms heb je iemand nodig die heel duidelijk de zaken voor je op een rijtje zet. Die je vertelt over de broodnodige acceptatie van het feit dat alles altijd zal veranderen in het leven en dat sommige dingen eindig zijn, of in ieder geval anders voort zullen gaan dan nu. Dat negeren of ontkennen daarvan altijd drie keer zo hard terugkomt op stille momenten. Iemand die je laat weten dat je niet alles hoeft op te lossen, dat je anderen niet altijd hoeft te beschermen. Dat je alleen maar invloed hebt op de wijze waarop je zelf met die veranderingen omgaat. En dat je kleine successen mag vieren, met trots. Of ik dit zelf niet al lang wist? Ja natuurlijk wel! Alleen voelt het toch anders als het op jezelf betrekking heeft.
En dus zet ik kleine stappen vooruit, houd ik me vast aan kleine dingen, en gun mezelf de ruimte om daar ook van te genieten. Bramen uit eigen achtertuin als ontbijt. Klein van formaat, bomvol smaak en sap.
Ook keek ik gisteravond naar Winnetou op Netflix. Pierre Brice, een Franse acteur in een Duitse film over Native Americans. Een filmcrew die geen voet op Amerikaanse bodem heeft gezet. Het moet niet gekker worden. Vroeger was ik smoorverliefd op deze nobele indiaan, die ondanks de wreedheid van de indringers toch rechtvaardig en nobel bleef. Zijn maat Old Shatterhand is me vroeger nooit echt opgevallen, maar die mag er bij nader inzien ook wel zijn. En wat me vroeger ook nooit opviel, waren de hoefijzers van de Indiaanse paarden.
Na deze jeugdbelevenis keek ik niet naar deel 2, maar pakte mijn laptop en opende mijn schrijfprogramma. Met de timer op 20 minuten stortte ik me weer in een wereld waar zaken niet al te gecompliceerd zijn, spannend en romantisch. Waar ik de regie heb over hoe mensen zich ontwikkelen, wat ze beleven, voelen en doen. En dat alles losjes gebaseerd op het ‘echte’ leven. Kleine gebeurtenissen, aaneen geregen tot een feelgood verhaal.
En daar houd ik van. Geluk hoeft niet groot te zijn.
DOLDRIEST 