1 juli 2017 – DOLDRIEST

Jaren geleden had ik een schoonmaakhulp. Na een tijdje was ze kind in huis en zo vertrouwd dat we meer samen achter de PC naar foto’s van haar thuisland keken dan dat er iets in huis werd gedaan. Erg gezellig, maar wel duur en niet functioneel. Ik heb haar toen helaas moeten laten gaan om financiële en praktische redenen.

Nu ik fulltime werk, kan ik het me eindelijk weer veroorloven hulp te zoeken bij het schoonhouden van ons huis. Online ingeschreven en óp naar mijn ideale hulp. Ik kreeg netjes de gegevens van een mevrouw, met naam, adres en telefoonnummer. Bellen. Bellen. Bellen. Ochtend, middag, avond. Niets. Doordeweeks. Weekend. Voicemail inspreken. Na een week was ik het zat en sprak een ultimatum in, maar ze gaf geen sjoege. Geen enkele reactie.

Ik vroeg het bemiddelingsbureau om een nieuwe kandidate te zoeken. Dit keer kreeg ik contactgegevens van een jonge man, even oud als mijn oudste zoon. Even op Google maps kijken waar hij woonde. Het telefoongesprek verliep prima en hij vertelde dat hij al zes jaren schoonmaakervaring had. We spraken af voor de dinsdag erop.

Om 10 uur zat ik met hoge verwachtingen te wachten, het huis aan kant. Ik wilde immers een goede indruk maken. Hmmm, hij was niet te vroeg. Misschien was het een bijzonder stipt iemand. Om 10.15 uur stuurde ik een whatsapp om hem te herinneren aan onze afspraak. Ik kreeg binnen 10 minuten een reactie: hij was het niet vergeten. Had ik zijn bericht niet gelezen dat hij via de website gestuurd had? Zijn auto was sinds zaterdag kapot en stond in de garage. Ik voelde met hem mee, aangezien mijn eigen auto ook in de garage stond. Het bericht had ik echter niet ontvangen.

“Waarom kom je dan niet gewoon lopen,” vroeg ik, “je woont vlakbij.” “Nee, dat is mijn postadres. Ik woon ergens anders.” Ik viel even stil. Wat raar, waarom zou hij een postadres hebben? Maar mijn vertrouwen in de medemens is groot en ik maakte een nieuwe afspraak voor donderdagochtend.

Toch bleef het knagen van binnen, mijn intuïtie roerde zich. Eens even in het telefoonboek kijken. Hmm zijn achternaam correspondeerde niet met het opgegeven adres. En waar was dat bericht gebleven? Nogmaals speurde ik de website van de schoonmaakorganisatie af, maar ik kon geen berichtenoptie of postbus ontdekken. In mijn mailbox stond ook niets. Ik checkte zelfs de spam. Toch maar even een mail sturen naar de organisatie met de vraag of zij konden achterhalen waar zijn afzegging gebleven was.

Inmiddels was het tijd om mijn auto met gerepareerde airco op te halen. En laat mijn garage nou nét in dezelfde straat gevestigd zijn als zijn postadres; ze waren bijna buren. Aangezien ik de garagehouder goed ken, vroeg ik naar de mensen in dat huis. “Nou,” zei mijn automonteur, “daar hebben ze een tijdje geleden hele grote groene planten weggehaald.” Vragend haalde ik mijn wenkbrauwen op. Een tuinder? “Nee, je weet wel, van die planten waar de politie zo gek op is.” Ik slikte.

Thuis gekomen las ik het antwoord van de schoonmaakorganisatie: het was helemaal niet mogelijk om via hun website berichten te versturen aan een opdrachtgever. En ook zij hadden geen e-mail ontvangen…

Inmiddels is kandidaat nummer 3 in de aanvraag. Maar mijn zoektocht naar schoonheid gaat onverminderd door. Ik hoop op scheepsrecht!

Lees ook: Ik zoek een schoonmaakster