Jonas Smith en Laura Paxton, graag zo snel mogelijk naar de gate, anders wordt uw bagage van boord gehaald. Laatste oproep, ik herhaal, laatste oproep! De ene na de andere melding vloeit blikkerig door de vertrekhal terwijl we wachten op het boarden. Wat zijn dat toch voor mensen die een heel vliegtuig ophouden? Zorg gewoon dat je op tijd bent!
De afgelopen maand hebben we heel wat aansluitingen moeten halen. Wachten op de Fyra. Uren wachten op Schiphol. In Londen niet, want ineens blijkt dat je nog een stuk met de metro moet reizen om in de andere vertrekhal te komen. Niet shoppen, rennen! De lange vlucht naar Los Angeles. Na vier uur heb je het wel gehad. Na acht uur sukkel je eindelijk in slaap om even later weer wakker te schieten door een stel luidruchtige medereizigers die het nodig vinden om achter jou gezellig bij te kletsen. Je zou je zo met kop en staart door de nooduitgang naar buiten willen keilen, ware het niet dat dit het klimaat in het vliegtuig niet ten goede komt. Je bijt wat op je kiezen, zucht en draait twintig centimeter naar rechts. En het wordt niet donker hè, nog geen minuut. Je interne klok past zich geruisloos aan en blijft lekker actief door tikken. Maar eindelijk sta je met beide voeten op Amerikaanse bodem. Awesome!
klik op de foto voor een groter formaat
Dan volgt een maand van reizen, via de meest fantastische natuurparken van het ene motel naar het andere. Je zwerft door San Francisco en langs de Pacific Coast. Werkelijk alles gaat goed. De motelkamers zijn gereserveerd en ondanks bedekte dreigementen van de autoverhuurder is de motor van de auto sterk genoeg en blijft de airco cool.
Veel te snel wordt het tijd om weer naar huis te gaan. Maar liefst zes uren wachten op het vliegveld van LA – je wilt immers op tijd zijn – en dan de lange vlucht. De volgende dag landt het vliegtuig om 12 uur ’s middags op Londen Heathrow en stap je in een taxi naar Londen Gatwick. De aansluiting vertrekt pas vier uren later, tijd zat dus.
klik op de foto voor een groter formaat
Daar slaat de man met de hamer, de moker toe. Ik zit met open ogen te slapen en de moed zakt me in de wandelschoenen als ik op het grote mededelingenbord zie dat we ook nog een half uur vertraging hebben naar Amsterdam. Nog langer wachten, dit red ik nooit. Soep! Soep zal helpen om wakker te blijven. Even later lepel ik genietend de hete brij naar binnen. Langzaamaan, tijd zat. Toch maar weer naar beneden en nog eens het bord controleren.
Maar wat is dat nu?! De luchtvaartmaatschappij klopt niet. Huh? Mijn blik vliegt verder naar boven en ik zie ‘British Airways – Amsterdam – 16.00 uur – gate closed’. Het is 15.45 uur. Ik gil het uit van ontzetting en we rennen naar de closed gate. In het begin zeg ik nog ‘sorry, sorry’, maar al gauw wordt het ‘out of the way!’ Een race tegen de klok. Snakkend naar adem kom ik bij de balie aan, waar alleen de crew nog staat te wachten. Ik flap er iets uit als ‘waiting for hours’ en ‘soup’ en strompel naar het vliegtuig, het schaamrood op de kaken. Tien minuten later stijgen we op.
Wat dat voor mensen zijn die bijna het vliegtuig missen? Nou, die zijn heus wel op tijd hoor, maar ze zitten gewoon even soep te eten!
Vind-ik-leuk Aan het laden...
DOLDRIEST 