Najaar 2000, nu ruim tien jaar geleden, gebeurde er iets dat mijn wereld op zijn kop zou zetten. Op dat moment had ik teveel pijn om me dat te realiseren, maar daarna verliep alles in sneltreinvaart. En nog steeds zit ik op die TGV.

Karate clubkampioenschappen, ik sta tegenover mijn vriendin en evenbeeld: ook Marion, ook Zuid-Limburgse, even groot – maar blijkbaar met een betere rug. Midden in een aanval voel ik een bliksemschicht door mijn lijf schieten, regelrecht mijn linkerbeen in en door naar mijn voet. ‘Ow,’ dacht ik, en vocht door. Een karateka geeft niet zomaar op namelijk. Afgroeten ging nog net, en ik strompelde terug naar de kant. Even zitten maar. In de loop van de avond werd het steeds erger, en ’s nachts kronkelde ik over, door en van pijn haast onder het bed. Een alles verzengende pijn die alle gedachten aan andere dingen aan de kant schoof. Mijn lichaam gaf een overduidelijk signaal dat iets goed mis was.

’s Ochtends direct naar de huisarts gegaan, die vervaarlijk met zijn hoofd schudde. Eerst moest de zwelling weg zijn voordat een diagnose gesteld kon worden. De pijn hield aan, inmiddels had zich een complete messenset in mijn rug genesteld en had ik nauwelijks gevoel in mijn linkerbeen en -voet. In het ziekenhuis kreeg ik een MRI scan, en die was haast nog vreselijker dan de hernia. Een nauwe tunnel waar je in geschoven wordt met je hoofd eerst. Waarom kan dat niet ANDERSOM, zodat je nog een beetje contact met de buitenwereld hebt? Gedachten aan een aardbeving en levend begraven worden flitsten non-stop door mijn hoofd. Vooral niet je ogen open doen Mar! Natuurlijk toch even kijken en meteen sloeg de claustrofobie genadeloos toe. Hoe vaak mijn vingers nog nét niet de paniekknop indrukten weet ik niet. Uiteindelijke diagnose: zware hernia tussen de vierde en vijfde wervel.

Mijn door het vele sporten getrainde lichaam herstelde zich wonderwel volgens de medici – echter tot op zekere hoogte << slaat zowel op het ‘getrainde lichaam’ als op het ‘herstel’. Bij de controle zei de chirurg dan ook dat ik te goed vooruit ging om te opereren. Nou, dan had hij zeker niet goed genoeg gekeken HOE ik vooruit ging. Stapje – tien tellen stilstaan om bliksem te ontladen – stapje – idem. Het duurde vijf minuten voor ik bij de WC was, dus mijn waterhuishouding moest  goed gepland worden. Drie maanden heb ik gezeten op de bank. Drie maanden heb ik met mijn rug op de grond gelegen en met mijn benen op de bank. Drie maanden van massages en fysiotherapie. Drie maanden waarin ik thuis achter de PC zat. Toen krabbelde ik op – iedere dag ging het beter – en ging weer aan de slag.

Het ergste van de hernia vond en vind ik dat ik moest stoppen met sporten. Karate mag absoluut nooit meer, de heupbeweging is te heftig voor mijn tere werveltjes. Tennis mocht rustig aan, hetgeen een terminus in contradictio is. Je tennist of je tennist niet! Paardrijden mocht voorzichtig. Idem, één dartele bok en ik lag weer in puin. Dat durfde ik niet meer. Ik heb nog een blauwe maandag aan fitness gedaan. Wat een genot, met een houten sandaal aan mijn linkervoet 100x de voet naar boven bewegen. ‘Het zit niet in mijn voet, het zit in mijn rug!’, sputterde ik tegen maar nee hoor, doorgaan. Dus niet, ik stopte met die onzin.

Tafeltennis was de volgende keuze. Redelijk stilstaan, niet al te gekke bewegingen en toch in teamverband. Plus ik was de enige vrouw tussen de mannen. Wat een zaligheid! Al gauw was de stilte voorbij en kreeg ik ze aan de praat. Vooral André was mijn maatje daar. We lagen regelmatig gierend en snikkend van het lachen over de tennistafel heen, wild naar balletjes maaiend. Ik heb er veel geleerd, maar het was toch niet goed voor die rug van mij. Na een half uur kon je een speld in mijn linkervoet prikken en ik zou het niet gevoeld hebben.

Er zaten ook zeer positieve kanten aan de hernia. Zo hoefde ik niet meer in de kou te staan om de ellenlange (maar erg mooie!) carnavalsoptocht te zien in ons dorp. Enne… meer positiefs kan ik zo snel niet bedenken helaas. Behalve natuurlijk mijn schrijven. Mijn geliefde uitlaatklep voor emoties en fantasie. Tijdens de maanden dat ik gekluisterd was aan de bank, vond ik het Tolkien Forum The One Ring. Ik nam actief deel aan een fantasy rollenspel, helemaal door ons zelf geschreven – allemaal in het Engels. Door de hernia vond ik nieuwe geweldige fantastische (online) vrienden en werd ik gesteund door mijn lieve face-to-face vrienden. Ik ontdekte Dungeons & Dragons, wat ik tot op de dag van vandaag speel.

Ik kan niet meer sporten, of langer dan een paar minuten zonder pijn staan. Slenterend winkelen is een HEL – maar daar houd ik sowieso niet van. Vakanties vergen enige aanpassing: zo zijn citytrips haast niet te doen: in Londen wilde ik gaan liggen in Harrods, in Barcelona zat ik bijna te huilen van de pijn in een museum en in New York zakte ik bijna ineen op de stoeprand. Ik HAAT het dat ik niet meer gewoon alles kan doen wat ik wil, maar kan niet anders dan het accepteren; twee pijnbestrijdingsoperaties vorig jaar hebben ook geen effect gehad.

Maar mijn leven is zoveel rijker geworden. Ik ben me meer bewust geworden van hetgeen ik wil doen met en in mijn leven, welke kant ik op wil gaan. Ik doe dingen omdat ik ze wil doen, niet omdat ik ze moet doen. Twee geweldige kinderen, een lieve partner, kanjers van vrienden, een uitdagende baan en mijn schrijven maken dat ik echt geniet, iedere dag weer. Ik kan zelfs met Vman op de Harley op vakantie, da’s namelijk zittend!

Heb ik een hernia? Ja, en nog een flinke ook – inmiddels zijn drie tussenwervelschijven versleten. Maar laat ik die hernia mijn leven bepalen? Herni-NEE!