Strijd der Leerkrachten

De heenweg zang en dans. De terugweg stilte en verbijstering. Opperste armoede. Maar ook vastberadenheid, kennis en liefde. De leerkrachten strijden dagelijks om de kinderen van Malawi een betere toekomst te geven. Of zijn het strijdkrachten die leren? Respect!

Maar laat ik bij het begin beginnen. Na het gezamenlijk ontbijt vertrekken we om half acht weer naar het Emmanuel Teacher Teaching College. Vandaag is de dag dat onze studenten hun twin gaan ontmoeten. Als het wachten haast teveel wordt, horen we de bus aankomen. Niet door het motorgeronk, maar door het vrolijke en uitbundige gezang. Iedereen veert op. Een wave van knuffels over en weer vloeit door de lange rij. De koppels verspreiden zich over het terrein van TTC, foto’s van thuis breken de barrière. Dan scheiden onze wegen weer even en gaan we naar het technieklokaal voor een workshop. Teacher Mr. Maganga blijkt een charismatisch man te zijn. Hij vertelt honderduit over zijn passie TALULAR:

Teaching

And

Learning

Using

Locally

Available

Resources

Mr. Maganga geeft les met en over natuurlijke materialen, maakt gratis leermiddelen. Het is belangrijk om niet van de overheid afhankelijk te zijn voor fondsen en spullen. Met verbeelding en creativiteit kom je heel ver. Kartonnen dozen, maisstengels, kroonkurken, rietstengels – je kunt het zo gek niet bedenken of hij kan er iets mee.

 

Zijn vrouw, zo vertelt hij, werd er helemaal gek van; ze konden nergens meer heen zonder dat Mr. Maganga beladen met spullen terug kwam. Inmiddels is ook Mrs. Maganga aangestoken door het TALULAR virus en helpt ze volop mee. Duurzaamheid ten top!

De twins! De twins komen er weer aan! Helaas zijn niet alle Malawiaanse studenten verschenen. Ze moeten vaak van ver komen en hebben in de vakantie geholpen met de oogst. De leiding van Edukans springt er handig op in en herziet de verdeling. Al gauw zijn de koppels en trio’s, soms kwartetten in diepe gesprekken verwikkeld.

Lunch – kip met rijst en bonen, daarna een gezamenlijke workshop Cooperative Learning van Yanoula, en dan stappen we in de bussen. Vandaag begeleid ik de reisgroep van Rik. Myriam zit naast me, en naast haar Linda, haar twin. Moeder van drie kinderen, 48 jaar. De andere Malawiaanse meiden gaan helemaal los op de tropische klanken die de chauffeur de bus in slingert en ook Marieke en Anne springen op. De bus deint op en neer en we lachen tot we omvallen. Mensen langs de kant van de weg schudden hun hoofd, onze meiden schudden hun achterwerk.

De sfeer verandert snel als we aankomen bij de school van Mthandiza. Ik schrik me rot van het onderkomen van de twins. Beton, grauw, vervallen, geen stromend water, geen elektriciteit. De wc een vierkant hok met een gangetje dat kronkelend leidt naar het gat in de grond. Vooral balans houden, denk ik, je bril niet verliezen en en dan weer gauw naar buiten. Het is nog vakantie. Er zijn meer honden dan kinderen deze middag, er is niemand van de leiding. Maar de moed van deze twins veegt wat van de hopeloosheid weg. Na een jaar bij de TTC vergt het heel wat kracht, doorzettings- en uithoudingsvermogen om hier het tweede jaar van hun studie door te brengen. Commitment. Compassion. Wat een kanjers!

Een paar kinderen vatten moed en komen een kijkje nemen. De lokalen voor de jongste learners zijn leeg. Resten papier zijn de schaduw van het onderwijsmateriaal dat hier gehangen heeft. De studenten vertellen dat ze niets kunnen laten hangen, omdat dat toch de volgende ochtend weg is. In de hogere lokalen staan wel banken. Een betonnen raamwerk laat wat licht binnen. Het geheel doet naargeestig aan. Hoe zou het hier zijn als de zon een gouden glans aan alles geeft? Als de kinderen er zijn? Reikhalzend kijken we er naar uit. Morgen de eerste lesdag.

 

Klik voor meer verhalen over Afrika.