Wie is hier de baas?
Twee conciërges lopen de afdeling op en kijken vragend in het rond. Ik kijk met ze mee en zeg,
Dat ben ik!
Nou ben ik dat helemaal niet, maar er is niemand van gezag aanwezig en ik ben wel in voor een verzetje na een intensieve werkdag.
“Sorry, maar wáár moet u zijn?” De vrouw herhaalt haar vraag, het gezicht niet helemaal in de plooi. “In HA302!” is het antwoord. Ze neemt de heer voor zich nog eens goed op. Strak in het pak, compleet met stropdas, een aktekoffer in de hand. Ze haalt haar schouders op en verwijst hem naar de derde verdieping. Als ze haar ogen opslaat komt daar warempel nog een pak naar de receptie lopen. Ook hij spreekt de wens uit naar HA302 verwezen te worden. “Volgt u die meneer maar, hij loopt net de trap op.” Wat later zitten acht beren… eh heren op een rijtje in de poppenhoek. En ik? Ik kan een lach niet onderdrukken.
Al twee jaren vormen we het netwerk Werkplekleren, waarin wij werken aan de flexibilisering van de opleidingen van de Academie voor Deeltijd (AVD). Leren op de werkplek moet daarin ook een belangrijke plek krijgen. De studenten van de AVD werken immers allemaal en volgen daarnaast een opleiding.
We hebben tot nu toe vooral met en van elkaar geleerd en diverse casussen onderzocht. Maar de wereld is groter dan Avans, en we willen samen leren, ook van wat anderen buiten de hogeschool doen. Dat betekent: de boer opgaan!
afbeeldingen: Pixabay
Die boer is in dit geval twee collega’s van de HAN, die veel expertise hebben op werkplekleren. We willen graag hun verhaal horen maar ook onze eigen verhalen met hen delen en spiegelen. Het is hoog tijd voor een excursie. Dat uitstapje wordt natuurlijk terdege voorbereid; we weten precies wat we willen weten, wat we willen vragen, wat onze verwachtingen zijn.
Die woensdagochtend spreken we af bij de HAN. Acht docenten –allemaal mannen– van diverse pluimages op excursie, en ik als expert. De werelden van o.a. Bouw & Infra, van Verpleegkunde, HRM en Bedrijfskunde ontmoeten elkaar op de werkplek.
Wat het achttal echter niet weet, is in welk HAN-lokaal we verwacht worden. Maar ik wel! Aangezien de HAN vroeger mijn thuishonk was, herken ik het nummer van het toegekende lokaal meteen. Het staat namelijk bekend als “Het kleuterlokaal”. Helemaal geen gekke term als je de Pabo gewend bent, maar als bedrijfskundig docent zou je daar anders over kunnen denken.
Ze staan wat onwennig te kijken, maar al gauw is de docent Bouw & Infra niet meer weg te slaan uit de bouwhoek. De verpleegkundige verbindt vakkundig een pop met een ontwrichte arm. De HRM docent slaat zijn netwerkgenoten gade en biedt zijn hulp aan. In de potjes en pannetjes van de speelkeuken wordt geroerd dat het een lieve lust is. De commercieel economist heeft eurotekens in zijn ogen. Een gat in de markt! Hij gaat kinderfeestjes voor volwassenen organiseren!
Ik laat ze even hun gang gaan en roep ze dan tot de orde. Daar zitten we dan. Acht volwassen kerels, de gastheer en -vrouw, en ik. De een met de pop, de ander trapt nog gauw een blokkentoren om. Mijn opzet is geslaagd. Ze hebben aan den lijve meegemaakt hoe je het beste kunt leren op de werkplek en hoe je dat inbouwt in een opleidingstraject. Ze hebben gemerkt hoe uitnodigend, stimulerend en creatief werkplekleren is. De uitwisselingssessie is succesvol!
Bij de uitgang neemt het netwerk afscheid. Als een van hen een zakdoek uit zijn broekzak opdiept, valt er een legoblokje uit. “Houd maar,” zeg ik lachend, “als aandenken aan de kleuterklas!”
Miranda Timmermans
Deze column schreef ik voor en namens Miranda Timmermans, Lector Leerkracht pabo Avans Hogeschool & Voorzitter VELON Vereniging Lerarenopleiders Nederland.
Er was eens…
Lees ook: MEMOIRES VAN DR. JAN INGEN HOUSZ
klik voor meer details
Nog steeds komen we twee keer per jaar bij elkaar: de ene keer voor tapas, de andere keer voor asperges. Morgenavond is het tijd voor de hapjes, en als voorbereiding hierop heb ik in de keuken gestaan.
Mijn bijdrage van dit jaar:
cake met vanille en chocolade
gekruide gehaktballetjes
uiteraard met verse knoflooksaus
Maar van de saus zelf geen foto. Die kom je maar een keer live proeven, dan komt hij veel sterker over. Ahum.
De heenweg zang en dans. De terugweg stilte en verbijstering. Opperste armoede. Maar ook vastberadenheid, kennis en liefde. De leerkrachten strijden dagelijks om de kinderen van Malawi een betere toekomst te geven. Of zijn het strijdkrachten die leren? Respect!
Maar laat ik bij het begin beginnen. Na het gezamenlijk ontbijt vertrekken we om half acht weer naar het Emmanuel Teacher Teaching College. Vandaag is de dag dat onze studenten hun twin gaan ontmoeten. Als het wachten haast teveel wordt, horen we de bus aankomen. Niet door het motorgeronk, maar door het vrolijke en uitbundige gezang. Iedereen veert op. Een wave van knuffels over en weer vloeit door de lange rij. De koppels verspreiden zich over het terrein van TTC, foto’s van thuis breken de barrière. Dan scheiden onze wegen weer even en gaan we naar het technieklokaal voor een workshop. Teacher Mr. Maganga blijkt een charismatisch man te zijn. Hij vertelt honderduit over zijn passie TALULAR:
Teaching
And
Learning
Using
Locally
Available
Resources
Mr. Maganga geeft les met en over natuurlijke materialen, maakt gratis leermiddelen. Het is belangrijk om niet van de overheid afhankelijk te zijn voor fondsen en spullen. Met verbeelding en creativiteit kom je heel ver. Kartonnen dozen, maisstengels, kroonkurken, rietstengels – je kunt het zo gek niet bedenken of hij kan er iets mee.
Zijn vrouw, zo vertelt hij, werd er helemaal gek van; ze konden nergens meer heen zonder dat Mr. Maganga beladen met spullen terug kwam. Inmiddels is ook Mrs. Maganga aangestoken door het TALULAR virus en helpt ze volop mee. Duurzaamheid ten top!
De twins! De twins komen er weer aan! Helaas zijn niet alle Malawiaanse studenten verschenen. Ze moeten vaak van ver komen en hebben in de vakantie geholpen met de oogst. De leiding van Edukans springt er handig op in en herziet de verdeling. Al gauw zijn de koppels en trio’s, soms kwartetten in diepe gesprekken verwikkeld.
Lunch – kip met rijst en bonen, daarna een gezamenlijke workshop Cooperative Learning van Yanoula, en dan stappen we in de bussen. Vandaag begeleid ik de reisgroep van Rik. Myriam zit naast me, en naast haar Linda, haar twin. Moeder van drie kinderen, 48 jaar. De andere Malawiaanse meiden gaan helemaal los op de tropische klanken die de chauffeur de bus in slingert en ook Marieke en Anne springen op. De bus deint op en neer en we lachen tot we omvallen. Mensen langs de kant van de weg schudden hun hoofd, onze meiden schudden hun achterwerk.
De sfeer verandert snel als we aankomen bij de school van Mthandiza. Ik schrik me rot van het onderkomen van de twins. Beton, grauw, vervallen, geen stromend water, geen elektriciteit. De wc een vierkant hok met een gangetje dat kronkelend leidt naar het gat in de grond. Vooral balans houden, denk ik, je bril niet verliezen en en dan weer gauw naar buiten. Het is nog vakantie. Er zijn meer honden dan kinderen deze middag, er is niemand van de leiding. Maar de moed van deze twins veegt wat van de hopeloosheid weg. Na een jaar bij de TTC vergt het heel wat kracht, doorzettings- en uithoudingsvermogen om hier het tweede jaar van hun studie door te brengen. Commitment. Compassion. Wat een kanjers!
Een paar kinderen vatten moed en komen een kijkje nemen. De lokalen voor de jongste learners zijn leeg. Resten papier zijn de schaduw van het onderwijsmateriaal dat hier gehangen heeft. De studenten vertellen dat ze niets kunnen laten hangen, omdat dat toch de volgende ochtend weg is. In de hogere lokalen staan wel banken. Een betonnen raamwerk laat wat licht binnen. Het geheel doet naargeestig aan. Hoe zou het hier zijn als de zon een gouden glans aan alles geeft? Als de kinderen er zijn? Reikhalzend kijken we er naar uit. Morgen de eerste lesdag.
Klik voor meer verhalen over Afrika.
Paris by night. Onder ons schuift de lichtstad met bonte kleuren het donker in. De Eiffeltoren ontlokt kreten van bewondering. Het vliegtuig is gevuld met vrolijke meidenstemmen, het mannelijk gebrom ver in de minderheid. Yanoula’s heldere lach klinkt boven alles uit. We zijn nu echt op weg naar Lilongwe!
De onderwijsexpeditie begint voorspoedig als Pim, onze taxichauffeur, zijn bus voorrijdt om de Bredase studenten naar België te vervoeren. De ouders zijn maar wat blij dat we erbij zijn. Het is niet niks om je dochter naar het verre Afrika te zien vertrekken.
De tijd in Brussel vliegt voorbij in de bonte melange van 42 Malawigangers, stoere vaders en soms betraande moeders. Nog even een hapje eten – de panini met omelet en bacon smaakt bijzonder goed – en dan naar de douane. Deze blijkt een lichtelijke hindernis te zijn voor Agnes. Boosdoener: haar haarspeld. Na achterlating van een flesje aceton en een bijna lege fles zonnebrand mag ook zij doorlopen.
In Parijs stapt een nieuwe lichting reizigers in, zoekend naar de juiste stoelnummers. Nog wat kerosine bijtanken en dan stijgt onze zilveren vogel weer op, de donkere nacht in. De muziek in het vliegtuig is… bijzonder. Zenuwslopend, van klarinet naar opzwepende Indiase klanken. Echt ontspannen word je er niet van. Onrustig val ik in een lichte slaap.
Rond middernacht gaan ineens alle lichten aan: dinner is served! Verbouwereerd kijken we de stewardessen aan, maar tasten dan toe. Het smaakt goed na zo’n lange reisdag. De nacht kabbelt voorbij, terwijl slaap wordt vermengd met waakzaamheid. Dan wordt het om 5 uur weer licht. Niet van de opkomende zon, maar van een licht ontbijt. Addis Ababa is nabij.
Ongeduldig wachten we tot de trap wordt gekoppeld aan het vliegtuig, we willen naar buiten! De lucht is warm, omarmt ons. Helaas moeten we naar binnen, de terminal in. De vakantiesfeer slaat met een klap toe. Bazaars, restaurants, en vooral kleurrijke Afrikaanse mensen. We kijken onze ogen uit. Al snel is het tijd om te boarden. De rij die eerst voor het toilet staat, heeft zich verhonderdvoudigd voor de gate. Wat een toevloed aan mensen, dit gaan we nooit op tijd redden. Gelukkig wacht de crew op ons.
Het nieuwe vliegtuig is een stuk jonger en dat is maar goed ook, want we moeten veel tijd inhalen. Ook hier worden we verwend met een heerlijke maaltijd. De uren vliegen voorbij en voor we het weten staan we weer op Afrikaanse bodem. Lilongwe! Het hartelijk onthaal tovert een blije lach op de vermoeide gezichten. De douane heeft zelfs tijd voor een praatje en grapje. Drie bussen vervoeren ons en onze bagage naar Msamba Catholic Center.
Aan de overkant van de drukke straat is een markt. Mensen kijken net zo naar ons als wij naar hen. Ze lachen en vragen hoe het met je gaat.
Naast ons complex is een sportterrein waar jongens fanatiek strijden om de bal. Onze bondscoach moet hier maar eens naar talent komen zoeken. Maar niet nu. Serene rust op de veranda waar ik zit te typen. Het is half zeven en aardedonker. De krekels gaan onvermoeibaar door met hun live concert. We hebben het gehaald.
—
Edukans Onderwijs Expeditie naar Malawi van 26 april tot 10 mei 2014. Klik hier voor meer informatie.
In de stoel een stilleven van verzorgings- en schoonmaakproducten. Van stekkers, wc-papier, lange rokken en afgekloven vingerkootjes. De naam ‘expeditie’ is goed gekozen.
Het is een hele voorbereiding, je moet aan alles denken. De omstandigheden zijn heel anders dan in Nederland. Onze verwende lijven zullen erg moeten wennen aan de vaak ontbrekende hygiëne van Malawi. Niets eten dat niet gepeld of gekookt is, alleen water uit verzegelde flesjes. En dat 2 à 3 liter per dag.
Ik ben alert. Je zou het ook als ‘zenuwachtig’ mogen omschrijven. Spannend hoe alles zal gaan, wat we gaan beleven. Hoe we met elkaar om zullen gaan, en met de Malawiaanse bevolking, de Pabo, de twin-studenten en de kinderen. De hitte, die allesoverheersend zal zijn. Het andere tempo. De cultuurverschillen – ook de verschillen tussen man en vrouw.
Dan is daar ook het ‘samen’ zijn. Met een groep van meer dan 40 man op pad met vliegtuig, bus, te voet. Wat zal er een energie zijn! En die hebben we ook hard nodig, want van slapen zal niet veel terecht komen als ik de verhalen van de leiding mag geloven. Leren aan en leren van. Lief en leed delen. Samen.
Twee weken later zal een uitgeputte gebruinde jolige bende terugkeren, tot aan de nok toe gevuld met onuitwisbare levenservaringen. Met een stukje Afrika in onze harten.
Dan heb ik nog deze pluim, een pluim vol bewondering en respect. En die wil ik geven aan de staf van de Edukans Onderwijsexpeditie, aan de enthousiaste mensen die dit alles op vrijwillige basis begeleiden. Petje af, jullie doen het geweldig.
Nog maar een week!
Lees ook: Alle olifanten op het dak
Daar is Marion! Een uitgelaten studente vliegt me buiten om de nek en springt met me in het rond, op de hielen gevolgd door haar vriendin die dezelfde blije boodschap heeft. Opluchting staat op hun gezichten geschreven. Eindelijk ‘s avonds met het gezin op de bank, spelletjes doen, een film kijken. Eindelijk gewoon weekend vieren in plaats van die eeuwige dreiging van de studie. Wat een prestatie van deze kanjers. Vier jaren lang gezwoegd voor het diploma, en nu is het dan ook zover. Ze zijn geslaagd! En ik ben zo trots op hen.
Ik stap de werkvloer op en een zware deken van verdriet daalt neer. Verstikt. Maar ik kruip eronder en deel de pijn en wanhoop die in de lucht hangen. Een student van ons is overleden. Zomaar. Plotseling. Niets wees erop dat deze tragedie zou gebeuren. Hij werd slechts 19 jaar. We staan allemaal met onze mond vol tanden, er zijn geen woorden voor. Waarom hij? Waarom deze levenslustige bruisende jonge vent, die nog lang niet klaar was met leven?
Zijn klasgenoten zijn verbijsterd en murw geslagen. Iedereen die hem kent is diep geraakt. Tentamens zijn ineens niet meer belangrijk. Samen zijn, samen praten, samen stil zijn, dat telt. En ondanks de pijn en het verdriet is het mooi te zien hoe zij steun zoeken en vinden bij elkaar. Een hechte vriendenclub is het. Snikken worden gesmoord in wijd open armen. Tranen worden gedroogd op de schouder van een lotgenoot. Ze zijn verdrietig. Missen hun maatje. En ik ben triest met hen, maar ook zo trots op hun kracht, hun moed!
Het team heeft het druk. Erg druk. Tentamens, examens, mondelinge toetsen. Scripties en onderzoeken. Een niet aflatende stroom van werk en inzet van studenten vraagt een even grote inzet van docenten en ondersteuning. De diploma-uitreiking nadert met rasse schreden en nog lang niet alles is binnen. Paniek slaat toe! Maar we zetten er samen nog even de schouders onder en ploeteren voort, tot ook die hobbel is overwonnen. Ben trots op mijn collega’s!
Blijdschap zij aan zij met leed. De eerste kleinzoon wordt geboren, een zoon overlijdt. Een relatie wordt verbroken, nieuwe liefde bloeit op. Gezinsuitbreiding, een student vliegt uit. Het leven is vaak onvoorspelbaar en vol tegenstrijdigheden. Meestal kabbelen de dagen voorbij, maar dan gaan gebeurtenissen er ineens met je vandoor, een stroomversnelling sleurt je mee, tegen wil en dank. Is het een kringloop of een stroom zonder einde? Wat ik wel weet, is dat onze geliefden voortbestaan in ons, in onze harten en gedachten. Iedereen laat iets achter, onuitwisbaar en nooit dovend. Life can be a bitch, mensen, maar ook heel mooi.
Het leven is als Pepsi: prikkelend en zoet. Opwekkend, soms stijgt het naar je hoofd. Er zit van alles in, maar je weet niet precies wat. Het is absoluut niet te pruimen als het lauw en doodgeslagen is. Live your life to the Max! Alvast een heel fijne vakantie. Dan zie ik je weer aan de andere kant van de zomer…
~Marion
~
Het is maar een spier
je spant hem nooit aan
hij werkt voor je
onvermoeibaar
zonder zware oefeningen
of een trainingsschema.
~
Het is maar een spier
je gebruikt hem niet direct
om vooruit te komen
te springen of te hollen
daar zijn andere spieren voor.
~
Het is maar een spier
maar vol gevoel
met passie en warmte
barstend van liefde
enthousiasme
en humor
klopt hij
voor jou.
~
Voor anderen.
~
Blijf kloppen
Klop
Blijf!
~
Gerelateerd vervolg bericht: Life is Fragile
Het begint die ochtend allemaal in het NAC café. Om half negen warmen meer dan veertig vrijwilligers van Pabo Breda zich aan de koffie en thee, blij uit de striemende, koude wind te zijn die om het stadion loeit. Dan vliegen de vier teams uit met diverse bestemmingen. Wederom zijn we op pad in het kader van Rent-A-Talent Avans200, daarbij ondersteund door Betrokken Ondernemers, Samen voor Breda.
Navigator NanNan wijst me de weg naar Villa Boerebont. Maar goed dat ik zelf eerst op de kaart heb gekeken… het zorgt echter wel voor een goede stemming. We gillen van het lachen en lachen van het gillen. Om rustig te blijven, oppert zij een yell: hussaaaaaa. Enthousiast weerklinkt deze kreet als de spanning te hoog wordt. Een verbijsterde docent doet er achterin verder het zwijgen maar toe.
Wonder boven wonder komen we aan op de plaats der bestemming en gewapend met rieken, harken en een goed humeur begeven we ons naar Villa Boerebont, een gezinsvervangend tehuis voor overbelaste jongeren uit de regio Breda. Directeur Sjoerd Smit vertelt over ‘zijn’ jongens en meiden: kansrijke jongeren in een tot nu toe kansarm leven. Maar hier komt verandering in!
Centraal doel bij opname van deze jongeren is, naast het bieden van een veilige haven na een moeilijke periode, het bevorderen van de zelfstandigheid en daarmee het mogelijk maken van re-integratie in de maatschappij (zelfredzaamheid). Dit alles wordt gedaan in een kansrijke omgeving, die zij de jongeren aanbieden.
We worden opgesplitst: een groep gaat de tuinen harken, een andere gaat zaadjes sorteren en de rest gaat naar de dieren. Ik spring op. YES. Hokken uitmesten, dieren verzorgen, kom maar op! De stallen zijn iets verderop, waar vier Shetlandpony’s, twee geitjes en drie ezels in een grote wei grazen. Wat gefladder ernaast verraadt de aanwezigheid van kippen. Als dat geen echte scharrelkippen zijn, dan bestaan ze niet.
Tot mijn verbazing lopen we de stallen voorbij. En worden ook de poetsspullen op de grond gezet. Nee, we gaan eerst wandelen. Er is een pony met obesitas en die moet verplicht dagelijks wandelen. Het beest kijkt naar zijn verzorger, met een schuin oog naar ons en… neemt de benen. Ach, dan maar met de andere twee op pad. Kort daarop sjokken wij met zijn allen achter de twee minipaardjes aan, het lijkt wel een processie. De weg af, naar links, het fietspad op. Aan het einde van de weg draaien en dan weer terug. We worden luid bejuicht (of bejoeld) door de achterblijvers in de wei.
Wij weer terug naar de wei, laten de Shetlanders los en nemen de ezels mee. Onze collega’s zijn intussen druk bezig in de tuin, verwijderen onkruid of hangen als volleerde tuinmensen op hun gereedschap rond te kijken. En commentaar te geven. Op ons. Stoïcijns vervolgen wij onze weg. Onze gids vertelt over zijn jeugd in Rotterdam. Het is een verhaal van eenzaamheid en wanhoop, dapper verpakt in een positieve jas. Sinds een half jaar versterkt hij Villa Boerebont en zet zich in als dierenverzorger.
Met roskammen en borstels gaan we dan eindelijk de pony’s te lijf, grote vlokken haren dwarrelen door de lucht en kleven statisch aan onze kleren en handen. De kauwen zijn erg blij met deze onverwachte nestvulling en gaan ermee vandoor. De wind wakkert aan en blaast ons naar binnen, naar de warmte. Het is al bijna tijd om naar NAC terug te keren voor de lunch. We nemen afscheid van de Boerebonte bewoners en beloven hen dat er nog een middagploeg zal komen.
Bij NAC wacht een leuke verrassing: Simon poseert met een mooie zwart-gele sjaal om zijn nek voor het muurembleem, de koning te rijk. Simon is een bewoner met een verstandelijke beperking van Amarant, waar wij vorige maand de gang kanariegeel geverfd hebben. Lees meer in: Lang niet gek! Hij is een fanatieke NAC-supporter… die nog nooit in het stadion is geweest, en Monique en Jolanda hebben hem opgehaald. Hij zat al sinds zeven uur klaar.
Na een stevige lunch gaan we naar boven, naar de NACademy, onder de noemer van Playing for Success.
Wat is er mooier dan samen met je idool rond te lopen in het stadion van de plaatselijke voetbalclub. Playing for Success maakt het mogelijk. Het doel? Leerprestaties verbeteren van onderpresterende kinderen en jongeren van 9 tot 14 jaar. Playing for Success verbindt leren met de uitdagende wereld van het topvoetbal. Zij noemen dat: leren met een WOW-factor!
Tijdens de presentatie valt onze Simon in slaap, overmand door alle nieuwe indrukken. En broodjes. Dan gaan we via een smalle gang naar de tribunes. Voetje voor voetje schuifelt Simon mee, zijn hand stevig om de mijne gekneld, aan de andere kant innig gearmd met Monique. Op een stoel kijkt hij genietend om zich heen. We leren hem het NAC clublied en houden ons in bij de kleurrijkere taal. Dan volgt een korte rondleiding en verlaat Simon wat later het stadion met een echte NAC-bal, stil glunderend. Het is geweldig om hem zo gelukkig te zien.
Voor ons is het avontuur nog niet over: we worden verwacht in Verzorgingshuis Raffy.
In verzorgingshuis Raffy wonen zowel Molukse als Indische ouderen. Raffy maakt zich sterk om voor beide groepen een zo goed mogelijk zorg, gesneden op de eigen achtergronden en cultuur, te bieden. Aangezien ze beiden uit het voormalig Nederlands-Indië afkomstig zijn, mag het duidelijk zijn dat deze ouderen veel gemeenschappelijk hebben, maar er zijn uiteraard ook verschillen te benoemen.
Binnen vinden we acht bewoners op een rijtje, warm ingepakt met een extra deken… bij een binnentemperatuur van 26C. Ze zitten al bijna een uur op ons te wachten, oh wat sneu! We grijpen de handvatten beet en rollen de stoelen de kou in. De ijzige kou in. Wat een weer, april doet inderdaad wat hij wil. Eigenwijze dondersteen!
Moedig laveren we tussen auto’s door, gaan achterstevoren trottoirs af en proberen een gesprek aan te knopen met de bibberende oudjes. Toch zijn ze blij dat ze op stap gaan. Nanda zit me voor de derde keer op de hielen – letterlijk – omdat ze het ‘einde’ van de rolstoel niet ziet. Hussaaaaaaa. Als we een eind op pad zijn spetteren de eerste regendruppels neer, al snel gevolgd door meer. ‘Wat is het koud’, verzucht mijn statige Indische dame. Maar het hindert allemaal niets. Dappere mensen! We kijken elkaar aan. Omdraaien die handel, we gaan terug, dit is geen doen. Als volleerd rolstoelbestuurders racen we terug. Hier worden we begroet met de woorden ‘Kinderboerderij? Maar die is op dinsdag toch gesloten?’ Oké dan. Maar goed dat we omgedraaid zijn.
Raffy is een zeer mooi verzorgingshuis, smaakvol ingericht met authentiek Indonesische voorwerpen, een grote open keuken, diverse huiskamers, een toko en live muziek. Het is een gezellige boel. De mevrouw die zich aan mij heeft toevertrouwd, blijkt maar liefst 92 jaar te zijn!
We luisteren naar verhalen en interessante weetjes over de Indische en Molukse cultuur en over Raffy, drinken thee en laten ons omarmen door de exotische sfeer. Hier zou ik ook best oud willen worden. Maar nu nog niet!
Het is tijd om te gaan eten in Lunchroom De Uitdaging, die speciaal voor ons de deuren heeft opengehouden.
In de voormalige pastorie van de parochie St. Laurentius te Ulvenhout is lunchroom De Uitdaging gevestigd. Speciaal aan deze lunchroom is dat mensen met een verstandelijke beperking hier de mogelijkheid krijgen via een leer- werkplek een plaats te verwerven in het maatschappelijk proces.
Zalige hapjes en een lekker buffet, verhalen uitwisselen met collega’s. Er zijn pannenkoeken gebakken, bewoners van Stichting Elisabeth gingen naar Intratuin en er is zelfs een (volslagen onverwacht) muzikaal optreden verzorgd door het Pabo Team. Hilariteit alom. Later slaan de rode wangen en de slaap toe en om half negen gaan we weer naar huis. Ik lig mooi om 9 uur in bed, ben kapot, hoor ik om me heen. Moe van de vele indrukken, maar geïnspireerd door deze kansrijke dag!
Een teamuitje? Maar natuurlijk mag dat! Denk er wel aan dat jullie een dagdeel besteden aan een maatschappelijk verantwoorde activiteit, hè. We kijken elkaar aan. Wat een verschil met een paar jaar geleden, toen we per fiets door Rotterdam crosten op City Safari. Destijds op het programma een percussie sessie, taarten maken en zelfs lurken aan een waterpijp. Daarna een zonnig terras om bij te komen van alle vermoeienissen, afgesloten met een exotisch diner. Dit jaar doen we het echter anders. Avans Hogeschool bestaat maar liefst tweehonderd jaar, en in dat kader zetten studenten en medewerkers zich maatschappelijk in het Brabantse in via Rent a Talent. Ook wordt geld ingezameld voor goede doelen. En daar doen wij maar wat graag aan mee!
Via Betrokken Ondernemers – Samen voor Breda – komen we uit bij Amarant in de Belcrum, waar veertien mensen met een verstandelijke beperking wonen. Hun grote wens is een kanariegele gang. Niet een zacht kleurtje, geen fletse achtergrond, nee, het moet knallen! En wij gaan die wens voor hen vervullen. Het is voor een aantal van ons toch wat spannend, de een is huiverig, de ander onzeker. Hoe zal het gaan? Hoe zullen de bewoners op ons reageren? Zal het niet een beetje eng zijn? Kunnen we wel op een goede wijze met hen omgaan? Diezelfde spanning leeft bij de Amaranters en de meesten slaan voor ons op de vlucht. Vijf van hen blijven echter dapper thuis om ons – negen vrouwen vol goede wil maar met weinig verfervaring – te helpen. En aanwijzingen te geven!
Gewapend met emmers verf, rollers, afplaktape en nog meer van dat soort zaken melden we ons om 9 uur in de Belcrum. De ontvangst is hartelijk en al snel babbelen we over en weer. Men is reuze benieuwd naar onze plannen. Groot is de verrassing als we de knutselspullen tevoorschijn toveren: we gaan ook nog een workshop naambordjes maken en vogelhuisjes versieren verzorgen.
Twee van ons gaan met de bewoners aan de slag rond de tafel. Ook zij gaan verven, maar dan op een creatieve manier. De rest hijst zich in doorzichtige overalls. Doorzichtig en blijkbaar ook doorlatend, want de verf gaat er dwars doorheen. De gang strekt zich voor ons uit, vijftien meter lang en meer dan drie meter hoog. Twee simpele keukentrappen staan uitdagend in het midden, de enige weg naar het plafond. Eerst alles maar eens afplakken – leve de ‘goed’ plakkende Action tape. Voor de zekerheid plakken we alles nog een keer af en leggen plastic op de vloer. Daar gaan we. Ik bestijg de treden en de eerste streken worden gezet. Het is echt geel. Knalgeel. Al snel moet de deur open, van verven krijg je het bloedheet! Ik houd één CD-ronde met hoempapa muziek vol, zelfs een tweede. Maar als de CD voor de derde keer op repeat gaat, verzoek ik vriendelijk doch dringend om andere muziek. De dreigend opgeheven verfroller heeft gelukkig het gewenste effect.
Rond twaalf uur is het tijd voor een prima verzorgde lunch; samen graaien in de pindakaaspot heeft iets knus. Versterkt door het lekkere eten gaan we weer aan de slag en om drie uur delen de kwasten de laatste likjes verf uit: we hebben het gered! De hele gang is geel en we hebben zelfs drie pilaren (min of meer) rood geverfd. Intussen hebben ook de bewoners hard gewerkt en zijn de vogelhuisjes klaar. Ze zijn prachtig geworden!
Laat in de middag nemen we afscheid van huize Amarant. Er worden handen geschud, geknuffeld en zelfs gekust. We hebben in die paar uren een bijzondere band opgebouwd. Deze mensen mogen dan een verstandelijke beperking hebben, emotioneel zijn ze des te uitbundiger, of in ieder geval puurder. Ze stralen, supertrots op hun creaties en op hun mooie gele gang. En wij stralen ook om hun vreugde. Wij hebben de zon in de gang gebracht, maar zij laten door hun warmte de zon stralen in ons hart.
Maatschappelijk verantwoord? Lang niet gek!
DOLDRIEST 