Wat een geëmmer

Wie is hier de baas?

Twee conciërges lopen de afdeling op en kijken vragend in het rond. Ik kijk met ze mee en zeg,

Dat ben ik!

Nou ben ik dat helemaal niet, maar er is niemand van gezag aanwezig en ik ben wel in voor een verzetje na een intensieve werkdag.

Ja, er is een Open Avond vanavond, en we moeten twee lokalen in orde maken.

Vreemd, naar mijn weten blijft iedereen beneden in de hal? Een telefoontje naar mijn collega leert dat de informatie beneden wordt verstrekt, maar dat de aspirant-studenten en hun ouders daarna langs en door de vaklokalen mogen lopen.

Oké dan, prima. Ja de vaklokalen moeten inderdaad toonbaar gemaakt worden. Wat is het probleem?

Het stinkt in het technieklokaal! Het meurt vreselijk, niet om uit te houden.

En waar komt die stank vandaan?

Uit een emmer die in het raamkozijn staat.

Nou, dan gooi je die toch even leeg?

Nee, dat mag niet. Die staat er al weken, en er zit wat in, waarschijnlijk steentjes.

Maar stenen stinken toch niet? Ik bel een andere collega, dit keer een docent, en vraag of hij iets van een stinkende emmer af weet.

Een emmer? Nee, wat zit daarin dan?

Geen idee, maar de conciërges zeggen dat hij enorm stinkt. Ik kieper het ding weg.

Nee! Als het steentjes zijn, dan zijn die te kostbaar!

Ik heb het inmiddels helemaal gehad met die emmer, al dan niet vol steentjes.

Waar heb je het over? Zijn het legostenen, wat?

Blijkbaar zijn het kleine bakstenen, waarmee onze studenten metselen; niet met cement, maar met een soort brooddeeg. Gedetailleerde informatie voor iemand die niets van een emmer af weet.

Kom jij nog hierheen om het op te ruimen? We hebben een Open Avond en dat lokaal moet fris ruiken. Nee? Oké dan, ik ga wel even kijken.

Vijf minuten, meer niet, ik moet dringend verder met mijn eigen werk.

We lopen gedrieën naar het technieklokaal en ik open behoedzaam de deur, mijn neus op alert. Nou, dat valt reuze mee. Het lokaal ziet er normaal uit, met in de verte inderdaad een emmer in de vensterbank. Naarmate ik het gele gevaarte nader, wordt de lucht echter zwaarder, ranziger, en als ik erboven ga hangen, slaan de rottingsdampen me om de oren. Met een uitroep deins ik achteruit, bevangen door de enorme stank.

Gatverdarrie zeg, wat een lucht. Walgelijk!

De conciërges knikken en kijken me verwachtingsvol aan. Het water –als je het nog water kunt noemen– is bruin, olieachtig en het schuim staat erop. Het lijkt bijna te leven. Ik zet alle ramen open en hoop op verfrissing. Die blijft echter uit.

Kom op, mannen, we gieten het gauw door de gootsteen en doen er vers water bij!

Mijn voorstel wordt de grond in geboord. Blijkbaar krijg je dan voor altijd stinkende afvoerleidingen.

Kunnen we die emmer niet snel buiten zetten, of daar leeg gooien?

Ook al geen goed idee. De aankomende hittegolf zou er geen goed aan doen. Intussen word ik steeds misselijker en ongeduldiger. Van wie is die rotemmer? Zoekend kijken we om ons heen. We hebben nog een kwartier voordat de eerste gasten komen en staan nog steeds besluiteloos bij elkaar, oppervlakkig ademhalend. Dan zie ik nog een deur. Een massieve dichte deur.

Dat is toch het voorraadhok hè? We zetten hem daarin!

Maar dan stinkt straks de hele muurkast, Marion!

Hebben jullie een beter idee?

Peter schudt zijn hoofd en Gerard grijpt het hengsel, draagt de emmer met afgewend hoofd naar binnen, zet het ding in de verste hoek van de diepe kast en sluit gauw de deur. Op slot. Dan maken we dat we wegkomen.

Terug bij mijn computer stuur ik een spoedmail naar alle techniekdocenten en maan hen aan de zooi als de donder op te ruimen. Voor de zekerheid beschrijf ik ook nog waar ze de emmer kunnen vinden, al is dat niet echt nodig: de neus wijst hen vast de weg!