Wie is hier de baas?
Twee conciërges lopen de afdeling op en kijken vragend in het rond. Ik kijk met ze mee en zeg,
Dat ben ik!
Nou ben ik dat helemaal niet, maar er is niemand van gezag aanwezig en ik ben wel in voor een verzetje na een intensieve werkdag.
“Sorry, maar wáár moet u zijn?” De vrouw herhaalt haar vraag, het gezicht niet helemaal in de plooi. “In HA302!” is het antwoord. Ze neemt de heer voor zich nog eens goed op. Strak in het pak, compleet met stropdas, een aktekoffer in de hand. Ze haalt haar schouders op en verwijst hem naar de derde verdieping. Als ze haar ogen opslaat komt daar warempel nog een pak naar de receptie lopen. Ook hij spreekt de wens uit naar HA302 verwezen te worden. “Volgt u die meneer maar, hij loopt net de trap op.” Wat later zitten acht beren… eh heren op een rijtje in de poppenhoek. En ik? Ik kan een lach niet onderdrukken.
Al twee jaren vormen we het netwerk Werkplekleren, waarin wij werken aan de flexibilisering van de opleidingen van de Academie voor Deeltijd (AVD). Leren op de werkplek moet daarin ook een belangrijke plek krijgen. De studenten van de AVD werken immers allemaal en volgen daarnaast een opleiding.
We hebben tot nu toe vooral met en van elkaar geleerd en diverse casussen onderzocht. Maar de wereld is groter dan Avans, en we willen samen leren, ook van wat anderen buiten de hogeschool doen. Dat betekent: de boer opgaan!
afbeeldingen: Pixabay
Die boer is in dit geval twee collega’s van de HAN, die veel expertise hebben op werkplekleren. We willen graag hun verhaal horen maar ook onze eigen verhalen met hen delen en spiegelen. Het is hoog tijd voor een excursie. Dat uitstapje wordt natuurlijk terdege voorbereid; we weten precies wat we willen weten, wat we willen vragen, wat onze verwachtingen zijn.
Die woensdagochtend spreken we af bij de HAN. Acht docenten –allemaal mannen– van diverse pluimages op excursie, en ik als expert. De werelden van o.a. Bouw & Infra, van Verpleegkunde, HRM en Bedrijfskunde ontmoeten elkaar op de werkplek.
Wat het achttal echter niet weet, is in welk HAN-lokaal we verwacht worden. Maar ik wel! Aangezien de HAN vroeger mijn thuishonk was, herken ik het nummer van het toegekende lokaal meteen. Het staat namelijk bekend als “Het kleuterlokaal”. Helemaal geen gekke term als je de Pabo gewend bent, maar als bedrijfskundig docent zou je daar anders over kunnen denken.
Ze staan wat onwennig te kijken, maar al gauw is de docent Bouw & Infra niet meer weg te slaan uit de bouwhoek. De verpleegkundige verbindt vakkundig een pop met een ontwrichte arm. De HRM docent slaat zijn netwerkgenoten gade en biedt zijn hulp aan. In de potjes en pannetjes van de speelkeuken wordt geroerd dat het een lieve lust is. De commercieel economist heeft eurotekens in zijn ogen. Een gat in de markt! Hij gaat kinderfeestjes voor volwassenen organiseren!
Ik laat ze even hun gang gaan en roep ze dan tot de orde. Daar zitten we dan. Acht volwassen kerels, de gastheer en -vrouw, en ik. De een met de pop, de ander trapt nog gauw een blokkentoren om. Mijn opzet is geslaagd. Ze hebben aan den lijve meegemaakt hoe je het beste kunt leren op de werkplek en hoe je dat inbouwt in een opleidingstraject. Ze hebben gemerkt hoe uitnodigend, stimulerend en creatief werkplekleren is. De uitwisselingssessie is succesvol!
Bij de uitgang neemt het netwerk afscheid. Als een van hen een zakdoek uit zijn broekzak opdiept, valt er een legoblokje uit. “Houd maar,” zeg ik lachend, “als aandenken aan de kleuterklas!”
Miranda Timmermans
Deze column schreef ik voor en namens Miranda Timmermans, Lector Leerkracht pabo Avans Hogeschool & Voorzitter VELON Vereniging Lerarenopleiders Nederland.
Het is donderdagavond bij Avans. Rust en stilte heersen waar een paar uur daarvóór nog chaos regeerde. Waar geroezemoes, met uitschieters van individuele stemmen, een alom aanwezige achtergrond van geluid dirigeerde. Rust, zodat aandachtspunten vanuit alle hoeken komen aanstromen om een overzicht te vormen. Asana, aantekeningen, mailberichten en ver opgeslagen gedachten. Alles moet helder zijn, weloverwogen en in balans zijn, wil er een goed rooster uit komen. Overal moet aan gedacht zijn. De druk laat soms mijn schouders doorbuigen.
Mijn vaste partner in crime op deze avonden leest aandachtig de hersenspinsels van zijn studenten op het beeldscherm. Geconcentreerd ploeg ik door de mailbox, pas waar nodig roostergegevens aan en neurie een dwaas deuntje.
Dan piept mijn gsm. V-manlief stuurt een prachtige foto door vanuit Boedapest, waar hij een paar dagen rondstruint, op zoek naar cultuur en architectuur. Mooi!
Dan piept mijn gsm. Jan & Jon sturen een mooi filmpje door vanuit Griekenland, waar zij een paar weken volkomen verdiend uitrusten en genieten. Prachtig!
Ik kijk naar mijn uitzicht…
en denk aan verre oorden, aan exotische bestemmingen. Aan uit eten en luieren in de zon. Aan nieuwe vrienden maken en de geest verruimen.
Maar dan verplaatsen mijn gedachten zich naar het gezellige thuis dat op me wacht. Ik denk aan mijn stoere jongens die zeggen dat ze mij ook gemist hebben (ook al is dat misschien niet zo). Aan Smokey die zich hoe dan ook tegen me aan wurmt op de bank, en aan Boris die me met een tik van zijn pootje laat weten dat hij op straat wil patrouilleren.
En dan vernauw ik mijn geest en concentreer me weer op inzet en roostering. Donderdagavond. Hoe en waar dan ook, een mooie avond.
–
flarden rooknevel
beschaduwd licht gevangen
adembenemend
–
klik voor details
Deze foto maakte ik vorige maand bij Avans Hogeschool. Er hing een erge brandlucht in het gebouw en toen ik op onderzoek uitging, kwam ik dit tafereel tegen. Het meisje op de achtergrond, de gesluierde lucht. Beneden in de hal brandden ze hout in een metalen bak, om zo de brandmeldinstallatie te kunnen testen. ‘Adembenemend’ heeft dus een dubbele betekenis.
HAIKU / SENRYU ZATERDAG
Haiku is een vorm van Japanse dichtkunst, geschreven in drie regels. Een goede haiku brengt herinneringen terug aan dingen die je altijd al wist, maar misschien bent vergeten. Het brengt je terug naar jezelf, naar wie je bent en wat het is om mens te zijn. En dit voel je – niet met je hoofd, maar met je hart. Je stopt veel van jezelf in een haiku – ook wel een onafgemaakt gedicht genoemd. En dat gedicht gaat over je persoonlijke ervaringen en gevoelens. Over hoe je de natuur, de seizoenen, de wereld om je heen beleeft via je zintuigen. Je hoeft niets uit te leggen, niets te interpreteren. Beschrijf alleen wat er om je heen gebeurt; een vingerhoed vol emotie.
Lees er hier meer over.
Senryu gaat over mensen en dingen uit het dagelijks leven en is vaak komisch en ook wel tragisch. De dichter zoekt altijd waarheid, betekenis… die in een senryu vaak in het ootje wordt genomen. Evenals bij de haiku staat de schrijver achter het vers, niet er middenin; zijn ik is geen particuliere persoonlijkheidsexpressie, maar vertaalt de gevoelens van velen.
Schrijf een haiku of senryu op je blog/website over wat jou vandaag bezighoudt en geef het de titel Haiku / Senryu Zaterdag. Zet je bijdrage met een link naar je eigen post in een reactie hier op Doldriest. Je mag een foto of een tekening gebruiken, maar dat hoeft helemaal niet.
Doe je mee?
Fulltime zittend PC-werk is slecht, zowel voor je ogen als voor je houding. En als je dan ook nog een kapotte rug hebt, is het helemaal killing. Tel daarbij nog meer PC-tijd in de avond en je snapt niet dat ik nog rondloop.
Zitten is het nieuwe roken,
stelt professor Frank Backx, hoogleraar sportgeneeskunde aan het UMC Utrecht.
Nu hebben de meesten van ons niet de luxe om dan maar de hele dag te gaan lopen. Er moet immers ook geld verdiend worden. Actief en dynamisch zitten is dan ook een hot item. Er zijn diverse mogelijkheden om meer schwung te brengen in je arbeidshouding. Zo is er bijvoorbeeld de ergonomische Wigli stoel, de Flexchair en de deskbike; de ene benaming nog flitsender dan de andere. Ook de Zitbal is in opkomst.
Zitten op een bal is een optimale training voor de onderrug en het versterken daarvan.
Mijn interesse is gewekt.
Onze Arbodienst kan me echter geen leenbal bezorgen, en ook geen wiebelkruk. Maar niet getreurd: mijn vriendin (en collega) Meg heeft zo’n bal. En ik mag hem lenen. De lieverd! Het enige probleem is dat die bal roze is. Een hele grote homp roze. Zou je roze zitbillen krijgen van een roze zitbal? Nu haat ben ik niet zo’n grote fan van roze – al lijk ik wel steeds roziger te worden naarmate ik ouder word, maar dat terzijde.
Dan krijg ik afgelopen woensdag een whatsapp van Meg: ze biedt aan om de bal eind van deze week te komen brengen vanaf de andere locatie. Nu ben ik morgen vrij, maar dat is geen probleem: ik stuur de volgende e-mail naar mijn collega’s en de directie:
Hoi allemaal,
As. vrijdag komt onze collega (én vriendin) Meg een ROZE zitbal voor me afgeven. Aangezien ik dan vrij ben, zou het fijn zijn als jullie haar (Meg en bal) naar mijn hoekje willen rollen. Of skippy’en. Dan kan ik kijken of het gebruik ervan goed voor mijn rug is.
O o o dat wordt wat, want ik heb hem al uitgeprobeerd, en ik kan er absoluut niet op stil zitten haha. Zit constant te wippen. Dus als jullie af en toe mijn hoofd boven de kast uit zien komen, weten jullie dat ik onrustig ben.
Tien minuten later stapt de directeur voorbij, maakt drie kangoeroe-sprongen en loopt lachend verder. Ik begin te grijnzen. Dan komt de een na de ander naar mijn bureau drentelen. ‘Meen je dat nou, Marion, roze?!’. Ja, meiden, roze. En ik krijg mails met deze inhoud:
Een ROZE skippybal ik zal het voor je in de gaten houden. Dat is weer eens wat anders dan een WITTE wallaby.
en
Marion en een ROZE skippybal…..ik lig hier nu al dubbel van het lachen !!
En dat gaat zeker weten op de foto als jij boven de kast uit skippiet!!
Dan vandaag een onverwachts telefoontje: mijn vriendin is in de buurt en kan de zitbal nu al afgooien bij de hogeschool. Hartstikke fijn! Maar wacht even…
Ik mail naar mijn collega:
Je had er niet over moeten beginnen, Nan, want wie belt er net? Juist ja, ze komt dat ding straks al afgeven, bij de postkamer. Moet ik er zelf mee door het gebouw OoooooMG!!!!!
Beneden bij de uitgang wacht ik Meg op, bedank haar voor haar hulp en neem wat later (bij roze uitzondering) de lift naar de tweede verdieping. Met het roze gevaarte balancerend in mijn armen loop ik door de gangen van Avans. Op naar mijn bureau. Van alle kanten krijg ik commentaar –heeft er een of andere celebrity van wie ik de naam niet eens ken naakt op een roze bal gezeten?– maar al gauw willen twee collega’s de zitbal uitproberen. Ze vinden het allemaal reuze-interessant. En hij zit nog lekker ook. Tenminste, een kwartiertje. Mijn rug, niet gewend aan deze manier van zitten, protesteert niet luid maar wel duidelijk. Meg appt dat ik het moet opbouwen: pijn betekent stoppen. Braaf kruip ik weer in mijn vertrouwde bureaustoel.
Ik ben erg benieuwd hoe de zitbal bevalt de komende week. Als ik er baat bij heb, bestel ik er zelf een. Maar dan wel een zilverkleurige. En misschien wel met hengsel. Dan skippy ik over de afdeling. Da’s pas actief zitten!
Meer tips voor actief zitten op het werk.
Gisteren hield onze Avans Hogeschool lector Miranda Timmermans haar lectorale rede De Toekomst zal het leren! Ter ere van haar rede is een glossy uitgebracht en Miranda vroeg mij hiervoor een column te schrijven. Een column over een van de eerste bezoeken die onze lector bracht aan een basisschool in Breda. Althans, dat was de bedoeling.
GRENZELOOS DWALEN
Daar reed ik dan, terwijl het zweet onder mijn oksels klotste. Waar was ik in vredesnaam? Breda een kleine provinciestad? Onvoorstelbaar groot was het! De klok tikte door en mijn spaken draaiden overuren, maar het einde van mijn tocht was nog steeds niet in zicht.
Een hele poos eerder was ik als kersverse Pabo lector LeerKRACHT van Avans Hogeschool op pad gegaan naar INOS, een van de besturen van de Keurmerkopleidingsscholen. En die lectorale KRACHT had ik wel nodig, gebogen over het stuur en stampend op de pedalen. De onrust nam steeds verder bezit van mij. Stel je voor, te laat komen voor je eerste kennismakingsgesprek! Wat zouden Jan Aarts en Desiree van den Boogaart wel niet van me denken? In gedachten nam ik het gespreksonderwerp door: een mogelijke samenwerking tussen het lectoraat en INOS, want ook zij waren bezig met Kenniskringen vanuit hun thema Grenzeloos leren.
Het was mooi weer die dag en ik had een fiets gehuurd. Fietsen is immers veel makkelijker en sneller in een stad. De rit zou ongeveer twintig minuten duren van de Hogeschoollaan naar ANNAstede en ik had alle tijd. Met de plattegrond grondig in mijn geheugen geprent (en Google Maps voor de zekerheid op mijn gsm) besteeg ik zwierig mijn tweewieler.
Vrolijk fietste ik door de straten van Breda. De singel, het centrum, wat waren ze mooi in het zonlicht. Regelmatig vergeleek ik de bochtige straten met de kronkels van mijn brein en alles leek goed te gaan. Tot ik ergens in de buitenwijken belandde. Waar was ik? Bellen leek raadzaam, het zou wel iets later kunnen worden. Verder maar weer. Ik passeerde een mooi marktje. Een marktje? Maar dat stond helemaal niet op mijn plattegrond! Nog maar een keertje bellen: ik ben echt onderweg hoor. Voor mijn gevoel dwaalde ik urenlang verwilderd door de Bredase straten. Dan toch eindelijk het bordje Haagweg, ik was er bijna! Maar wat was die weg lang.
Twintig minuten voor het einde van het gesprek doemde het INOS-gebouw voor mij op. Jan kon hartelijk lachen om mijn dwaaltocht en hij beloofde me voor mijn rede een boekje met fietstochten door Breda. Of dat nu nog geldt, weet ik niet: hij is inmiddels weg. Op de terugweg was ik in gedachten verzonken. Grenzeloos leren. Grenzeloos dwalen zul je bedoelen. Maar was dat niet hetzelfde? Theoretisch was mijn fietstocht goed voorbereid, maar uiteindelijk bleek alles er in de werkelijkheid toch wat anders uit te zien. En voor je het weet zit je op de foute weg. Het leek wel een beetje op een onderzoeksproces. Maar ik had er in ieder geval lering uit getrokken.
We hebben maar een nieuwe afspraak gemaakt, Jan, Desiree en ik, en toen heb ik het wel in één keer gevonden. Jawel, weer met de fiets!
Van harte gefeliciteerd, Miranda!
De afgelopen drie weken zijn een vaart over een onstuimige zee geweest. Van onrustige golven (in mijn hoofd), schuimkoppen (onder de douche), stormen en windstiltes. Van schepen die nieuwe klotsende golven veroorzaken en gelukkig ook rustigere vaarwaters.
Zo goed en zo kwaad als het kon werkte ik vanuit thuis, mijn bed geruststellend dichtbij. En de afgelopen week, na weer een visueel verdraaide autorit maandag, werd ik door een taxi vervoerd naar en van het werk. Om half acht ’s ochtends gleed een grijze Mercedes voor, en om vier uur werd ik weer opgehaald. Wat een luxe, maar nog veel belangrijker: veilig. Gisteren, na een bezoek aan de opticien in de ochtend, toog ik weer naar Avans, maar na een uur werken kon alleen fysiek contact met een stabiel oppervlak me nog geaard houden. Een telefoontje later was ik weer op weg naar huis.
De schepen die aan mijn neus voorbij voeren waren een afgezegd Dungeons & Dragons rollenspel-weekend, een etentje, een feestavond (maar goed ook, van de groene lichtflitsen die ik op de foto’s zag, zou ik ter plekke gestrekt zijn gaan), een bezoek aan vrienden, en last but not least, mijn jaarlijkse Thanksgiving familiedag. Deze heb ik gisteren gecanceld: het water is te instabiel om op te kunnen bouwen. Intussen staar ik naar het schuim van het kielzog, dat langzaam verdwijnt.
Daar tegenover staan nieuwe en opwindende afspraken met de huisarts en hopelijk vervolgens de oogarts of neuroloog. Maar dat hoor ik vanmiddag. Intussen ziet mijn wereld er regelmatig zo uit:
Je wilt niet weten wat deze fotobewerking met mijn hoofd doet. Ik typ dit met mijn ogen dicht en druk nu gauw op ‘Publiceren’.
Allemaal een fijn weekend en (indien van toepassing) een geweldige herfstvakantie! Het weer belooft een behouden en aangename vaart.
Lees ook: Overgang? Dan wil ik een sticker. Een hele kast vol!
Hoe hard hij ook zuigt, de vonk slaat niet over. Eenzaam doet hij zijn werk. Peuk na peuk – te vies om aan te pakken – wordt grondig door hem verwijderd. De eindjes zijn vergeeld, afgelebberd, de nicotine eruit getrokken door gretige longen. Hij houdt zijn blik op de grond gericht, zijn aandacht volledig bij de her en der liggende sigarettenlijken. Een grote koptelefoon beschermt zijn oren tegen de dreunende stofzuiger. Een jonge man beschermt ons tegen een onverzorgde entree van Avans. Hulde voor deze man.
Allemaal aan de e-sigaret. Met of zonder nicotine, met peren, mint of appelsmaak. Niemand heeft er last van, behalve je portemonnee. Je kunt het zelfs midden in een restaurant roken, je ruikt niets. Zou roken dan toch weer binnen kunnen? De strijd in de cafes voor niets gevoerd? Is dat de oplossing van de verslaving? Of blijft het sjekkie rollen populair en is dit weer een hype?
Afbeelding: GTM Nieuws
Binnen zet het tafereel zich voort. Schoonmakers in de hal, op de trap, in het atrium. Ze vegen van alles bij elkaar: blikjes, stof, haren, boterhamzakjes. Steken platgetrapte kauwgom van de trap. Gieten halfvolle koffiebekers leeg. Zetten stoelen en tafels goed. Als beloning nemen ze pauze. Buiten. Bij de entree. Waar ze samen met de anderen hun peuken roken. De vonk slaat gretig over, maar al gauw dooft het vuur.
Een borrel is goed voor de gezondheid. Nou ja, in ieder geval goed voor de sociale contacten. Afgelopen donderdag een bonte verzameling in het Grand Café. Gebroederlijk heffen we het glas met de mannen van de ICT – onze steun en toeverlaat in barre digitale tijden.
De jongsten hangen op de bank, nog te moe voor een boe of bah. En dat is helemaal niet gek na de uitputtingsslag van de afgelopen weken. De helpdesk heeft vaak tot laat doorgewerkt – soms zelfs tot middernacht – om de volgende (zater)dag weer aan de slag te gaan. Ze zetten hun tanden in migratie na migratie. De vernieuwing van de telefonie hakt erin: de Servicedesk, 8888 en de mail, alles is in opperste paraatheid. Ze worden overspoeld met noodkreten en schieten te hulp. Sinds deze week zijn we over op Outlook en het bijbehorende MS Office 2013. Alweer is het een komen en gaan bij de Servicedesk. Helemaal vlekkeloos gaat het niet, maar onvermoeibaar staan ze voor ons klaar. En dat verdient een staande ovatie.
Met hun laatste energie weten zij zich donderdag nog naar buiten te slepen voor de foto. Kanjers! (Dit compliment geldt natuurlijk ook voor de geweldenaars die niet op deze foto staan.)
En met deze woorden is het de hoogste tijd. Niet alleen in het Grand Café, maar ook hier. De afgelopen drieënhalf jaar heb ik jullie om de week leesvoer voorgeschoteld in de vorm van de @Avans column. Heel wat onderwerpen zijn de revue gepasseerd. Zo waren daar een paar mijmeringen, absurditeiten en feiten – hoe onwaarschijnlijk ook. Ik denk aan het Pabo boekske en een witte wallaby. Aan ONZE hogeschool en perikelen van en naar het werk. Over vogels die het nest verlaten, voetbal en het eten van worteltjes.
Ga je even mee terug in de tijd?
Wat heb ik veel plezier gehad in het steeds weer opnieuw bedenken van onderwerpen. De ene keer kon ik mijn gedachten haast niet bijhouden, de andere keer ging het wat moeizamer. Inspiratie laat zich immers dwingen noch beteugelen. Sinds de start van dit schooljaar moeten de columns echter onderwijs- of Avans gerelateerd zijn. En dit belemmert mijn creativiteit.
Tijd voor een nieuwe start. Voor jullie wordt het menu veranderd, zodat de smaakpapillen blijvend geprikkeld worden. Voor mij betekent het ook een nieuwe start. Meer tijd voor eigen onderwerpen. Meer vrijheid om te schrijven op mijn eigen websites. En meer tijd voor eigen projecten.
Aan mijn opvolger: heel veel succes en vooral plezier. Je krijgt een fantastisch publiek. En aan jullie: BEDANKT! Allemaal hartelijk dank voor jullie aandacht, voor de hartverwarmende reacties en medeleven. Ik heb van jullie genoten en hoop jullie nog vaak te mogen begroeten op Doldriest en Figments of a DuTchess. Ik mis jullie nu al.
Veel liefs,
Marion
—-
Dit was de laatste column die ik schreef voor Avans Hogeschool. Maar ik ga gewoon door met schrijven hier op Doldriest hoor. Als je mijn blogs op de voet wilt volgen, vul dan even je e-mailadres in aan de rechterkant. Dan hoef je niets te missen.
In de stoel een stilleven van verzorgings- en schoonmaakproducten. Van stekkers, wc-papier, lange rokken en afgekloven vingerkootjes. De naam ‘expeditie’ is goed gekozen.
Het is een hele voorbereiding, je moet aan alles denken. De omstandigheden zijn heel anders dan in Nederland. Onze verwende lijven zullen erg moeten wennen aan de vaak ontbrekende hygiëne van Malawi. Niets eten dat niet gepeld of gekookt is, alleen water uit verzegelde flesjes. En dat 2 à 3 liter per dag.
Ik ben alert. Je zou het ook als ‘zenuwachtig’ mogen omschrijven. Spannend hoe alles zal gaan, wat we gaan beleven. Hoe we met elkaar om zullen gaan, en met de Malawiaanse bevolking, de Pabo, de twin-studenten en de kinderen. De hitte, die allesoverheersend zal zijn. Het andere tempo. De cultuurverschillen – ook de verschillen tussen man en vrouw.
Dan is daar ook het ‘samen’ zijn. Met een groep van meer dan 40 man op pad met vliegtuig, bus, te voet. Wat zal er een energie zijn! En die hebben we ook hard nodig, want van slapen zal niet veel terecht komen als ik de verhalen van de leiding mag geloven. Leren aan en leren van. Lief en leed delen. Samen.
Twee weken later zal een uitgeputte gebruinde jolige bende terugkeren, tot aan de nok toe gevuld met onuitwisbare levenservaringen. Met een stukje Afrika in onze harten.
Dan heb ik nog deze pluim, een pluim vol bewondering en respect. En die wil ik geven aan de staf van de Edukans Onderwijsexpeditie, aan de enthousiaste mensen die dit alles op vrijwillige basis begeleiden. Petje af, jullie doen het geweldig.
Nog maar een week!
Lees ook: Alle olifanten op het dak
DOLDRIEST 