De klok tikt!

In de stoel een stilleven van verzorgings- en schoonmaakproducten. Van stekkers, wc-papier, lange rokken en afgekloven vingerkootjes. De naam ‘expeditie’ is goed gekozen.

Het is een hele voorbereiding, je moet aan alles denken. De omstandigheden zijn heel anders dan in Nederland. Onze verwende lijven zullen erg moeten wennen aan de vaak ontbrekende hygiëne van Malawi. Niets eten dat niet gepeld of gekookt is, alleen water uit verzegelde flesjes. En dat 2 à 3 liter per dag.

Ik ben alert. Je zou het ook als ‘zenuwachtig’ mogen omschrijven. Spannend hoe alles zal gaan, wat we gaan beleven. Hoe we met elkaar om zullen gaan, en met de Malawiaanse bevolking, de Pabo, de twin-studenten en de kinderen. De hitte, die allesoverheersend zal zijn. Het andere tempo. De cultuurverschillen – ook de verschillen tussen man en vrouw.

Dan is daar ook het ‘samen’ zijn. Met een groep van meer dan 40 man op pad met vliegtuig, bus, te voet. Wat zal er een energie zijn! En die hebben we ook hard nodig, want van slapen zal niet veel terecht komen als ik de verhalen van de leiding mag geloven. Leren aan en leren van. Lief en leed delen. Samen.

Twee weken later zal een uitgeputte gebruinde jolige bende terugkeren, tot aan de nok toe gevuld met onuitwisbare levenservaringen. Met een stukje Afrika in onze harten.

Dan heb ik nog deze pluim, een pluim vol bewondering en respect. En die wil ik geven aan de staf van de Edukans Onderwijsexpeditie, aan de enthousiaste mensen die dit alles op vrijwillige basis begeleiden. Petje af, jullie doen het geweldig.

Nog maar een week!

Lees ook: Alle olifanten op het dak