Stil kijk ik uit naar de verte, overweldigd door de Afrikaanse ziel. Kinderstemmen vloeien moeiteloos samen tot een ritme van zon en dans. Vaag hoor ik hun lied als echo’s in mijn hoofd. Even een moment van rust.
Wolken hebben het zonlicht getemd en ik maak me op om terug te keren naar de groep als er een meisje aan komt lopen. Ze kijkt onbevreesd naar me op en ik kijk in haar pure-chocolade ogen.
What’s your name?, vraag ik zacht. My name is Marion.
Ze fronst haar wenkbrauwen en antwoordt My name is Justice.
What a lovely name, zeg ik, lach haar toe en loop dan langzaam weer omhoog over het zandpad.
Dan voel ik hoe een klein handje mijn rechterhand grijpt en mijn hart loopt over van intens geluk. De zon breekt weer door in Malawi.
DOLDRIEST 
Wat een lief en mooi moment, onvergetelijk!
LikeLike
Dat is het inderdaad, Ilske.
LikeLike
Wat ontroerend mooi…
LikeLike
Ik voel nog haar handje, Noortje.
LikeLike
Dit zijn nu weer van die hele mooie ophelderende momenten…. Zo’n handje laat je nooit meer los.
Heel mooi, Marion.
LikeLike
Ze raakte me diep van binnen, Peter.
LikeLike
Zo teder….
LikeLike
🙂
LikeLike
Dat vergeet je nooit meer!
LikeLike
Ik had haar hand willen vasthouden tot ik weer thuis was en langer…
LikeLike