17 maart 2015 – DOLDRIEST

Sommige dingen kun je niet verzinnen. Die zijn zo fantastisch dat ze wel echt gebeurd moeten zijn. Zo ook het einde van het muizenverhaal van vandaag.

Bij thuiskomst bleek de muis nog steeds in leven te zijn. Zoonlief had de vaatwasser leeggehaald en het met jam besmeurde bord opgeruimd. Bandit sliep. Smokey sliep. Alleen Boris zat suffig voor zich uit te kijken. Waar was de prooi gebleven? Ik haalde mijn schouders op en viel op de bank, nog misselijk en draaierig van het werk. Na een tijdje de post van vanmiddag geschreven en toen mijn laptop aangezet voor het wekelijkse Skype-uurtje met V-man.

Piep, hoorde ik. Nee hè. Jawel. Piep ging het, waarna de katten weer in de actieve stand gingen. Het geluid bewoog zich van achter in de kamer naar voren, naar de keuken, waar ik aan tafel zat. Ineens een doordringend muizengekrijs vlak naast mijn voeten, met Boris als katalysator. Ik gilde van schrik en sprong weg bij de laptop, en zag nog net een staartje weer onder de kast in schieten. Smokey er achteraan, in de aanval.

Ik denk nog, dat gaat de goede kant op, maar niks. Een uur later was de kamer in volle rust. Muis onzichtbaar, de katten sliepen boven, ik met Sean op de bank. Dan vanuit mijn ooghoeken een beweging: het muisje liep doodgemoedereerd over het vloerkleed bij de bank. Geen kat te bekennen. Nou ja zeg. Met een streng commando sommeerde ik de beestenbende onmiddellijk te komen en Muis te pakken. De inhoud van mijn bevel zal ze niet geprikkeld hebben, maar de schrilheid van mijn stem wel. Ik was er helemaal klaar mee. Drie katten in huis, en dan danst de muis onder tafel!

De jacht verplaatste zich via de boekenkast naar het tv-kastje. Smokey deed enorm zijn best. Hij hing in de gordijnen, schoot half onder het kastje, en streek vervolgens langs mijn benen. Bandit zat op de vensterbank van het uitzicht op de achtertuin te genieten en Boris bekeek alles vanaf de leuning van de bank. En die muis maar piepen, net zo schril als mijn stem. Zoon en ik deden net alsof we tv keken, maar we hadden geen idee wat er op stond. Na een tijdje keerde de rust weer, de muis verloor haar stem en de katten verloren hun interesse.

Dan maar de vaatwasser inruimen. Toen ik hem dicht drukte, zei ik tegen mijn zoon,

He, de vaatwasser piept net zoals de muis.

Ik draaide me om en zag het beestje vrolijk achter me lopen, over de vloer, open en bloot. Als je het over de duvel hebt.

Sean, argh, SEAN, daar loopt hij!

Ik wijzen, zoon kijken, kat kijken, kat huppelen, kat met pootje op kopje tikken, muis gewoon verder lopen. Mensen, en toen had ik het niet meer. Ik was net op weg van aanrecht naar kliko. Muis liep intussen onder de bank door richting boekenkast. Het was niet meer denken, het was doen. En ik mepte, in een reflex. Met een leeg pak chocoladevla.

Twee pootjes en het staartje staken er nog onderuit, de chocoladespetters waaierden uit in een CSI patroon. En ik was misselijk van ontzetting en gruwelde, terwijl Smokey belangstellend toekeek. Het was stil, een doodse stilte. Het was chaos. Met twee folders hebben we het muisje voorzichtig opgeschept en naar buiten gebracht. En toen begon ik te lachen. En te gieren, ik kon niet meer stoppen – door de zenuwen, maar ook door de absurditeit van het gebeurde. Drie katten in huis. DRIE katten. En dan sterft de muis door een pak chocoladevla. Sommige dingen verzin je gewoon niet.

Katten. Waarom zou een mens katten in huis nemen? Hun voornaamste bezigheid is slapen, met luieren op een goede tweede plek. Daarnaast is er nog ruimte voor eten, drinken en spelen. Had ik slapen al genoemd, al dan niet met de ogen open? Kijk Boris en Smokey nou eens relaxen, schattig toch?

Nou, voor deze vijf sterren service zou je toch wel iets kleins terug mogen verwachten hè? Gewoon iets heel kat(ach)tigs, zoals spinnen vangen, of muizen. En wat denk je? Smokey heeft dat in beginsel heel goed begrepen. Die ving vanmorgen een muis. Levend. In de achtertuin. Fantastisch gedaan, jochie! Ware het niet dat hij de vervolgstappen niet zo goed begreep.

Zoals iedere ochtend sta ik in de keuken mijn ontbijt te maken – de achterdeur open om de lentebries binnen te laten – als ik het gepiep van de speelgoedmuis hoor. Zo, de jongens zijn al vroeg actief. Ik draai me om, benieuwd naar de katten-capriolen van vandaag.

Smokey staart gebiologeerd naar de muis, een en al aandacht. Dan steekt hij zijn poot uit en geeft de muis flink op zijn kop. Piep piep, gaat het, piep. Pieieieieieieiep! Hmmm wat vreemd, dat klinkt niet helemaal normaal. En dan gaat de muis er vandoor. Al krijsend en scheldend in de muizentaal, met een enthousiaste en trotse kater op de hielen.

Het ontbijt ligt vergeten op het aanrecht, en ik been verder de woonkamer in. Allemachtig, wat gebeurt hier?! Intussen gaat het gepiep door, het snerpt door mijn hoofd en golft als een stortvloed van rillingen door mijn lijf. Het arme beestje is in de hoek gedrongen door een set klauwen en een kattenkop. Smokey’s staart zwiept heen en weer, en hij duikt onder de stoel, achter een mandje, de hoek bij de boekenkast in. Even is het stil, maar dan weerklinkt weer het muizen SOS. Nooit te beroerd om te helpen komt kater nummer twee aangesneld, terwijl oude Bandit niks in de gaten heeft – die ligt superieur te wezen in zijn mandje en negeert de jongelingen.

Handenwringend loop ik heen en weer. Wat te doen?! Dan ineens weer actie. De muis loopt door de kamer en duikt onder een andere kast, tussen de wijnflessen, terwijl Smokey en Boris het beest als volleerde herderskatten flankeren.

Aaaaargh, naar buiten met dat beest!

gil ik.

De rode, niet te flauw, gaat er enthousiast achteraan en wrikt zich ook onder de kast. De flessen proosten onderling en ik hoop dat ze heel blijven. Helaas belemmert Boris’ ~~dikke~~ gespierde achterwerk een verdere snoekduik. De ene poot na de andere wordt uitgestoken, maar de muis is veilig. Dan is Smokey het zat en baant zich verbeten een weg tussen tegels en hout. Wacht, denkt de muis, dat komt te dichtbij, ik verhuis naar de sidetable. Ik kan het niet meer aanzien en ga mijn tanden poetsen. Als ik weer beneden kom, tref ik dit tafereel aan.

Ah, daar is het verlengsnoer dat ik kwijt was. En het rode balletje. Echter geen spoor van de muis. De katten houden braaf de wacht, terwijl ik mijn nog slapende zonen een nood-whatsapp stuur en naar mijn werk ga.

Dan om half twaalf een bericht van mijn jongste.