Gastblog door mijn oom, Albert Driessen
Het was zaterdagmorgen 6 mei 1989, 6 uur. Ik werd wakker toen onze huisgenoot Dasso mij wekte door op het bed te springen. Jullie moeten weten dat onze hond Dasso een kruising tussen een Schotse Collie en een Drentse Patrijs was, gewend om iedere morgen tussen 6.00 en 6.30 uur met mij te gaan ‘wandelen’. Zo ook deze morgen, die mij tot in lengte van dagen zou heugen.
Het was even na zessen dat ik met Dasso op pad ging voor onze dagelijkse wandeling. Wij liepen richting parkeerplaats bij Kasteel Hoensbroek, waar ik na aankomst de halsband afdeed zodat hij ongehinderd kon rennen zonder de kans te lopen dat hij met de halsband in een struik vast bleef hangen. Na wat heen en weer gesnuffel sprong vlak voor hem een konijn uit het struikgewas en liep met hoge snelheid richting Droomvijver.
Als door de bliksem getroffen spurtte hij achter het angstige konijn aan. Ik riep ‘Dasso, HIER!’, omdat ik bang was dat hij in zijn ijver om het konijn te vangen de Klinkertstraat zou oversteken en onder een voorbij rijdende auto kon komen. Dit was echter gezien het vroege tijdstip niet erg waarschijnlijk.
Mijn geschreeuw trok de aandacht van een groepje jagers, dat bezig was met het africhten van hun jachthonden. Ze kwamen nieuwsgierig kijken wat er aan de hand was en zagen een schouwspel dat ze niet vlug zouden vergeten! Al rennende en ‘Dasso, kom HIER!’ roepende, wist ik dat het konijn eerder zou luisteren dan mijn hond. Uitgeput en naar adem snakkend bleef ik aan de rand van de Droomvijver staan om nog net te zien dat het konijn Dasso te snel af was. Het hoongelach van de jagers kliefde door mij heen als scherpe messneden.
Het werd nog erger toen Dasso de eenden in de vijver zag. Met een – dat moet ik toegeven – pracht van een sprong verdween hij onder water om vlak bij de eenden weer op te duiken. De eenden vlogen al kwetterend het luchtruim in, Dasso verrast in het water achterlatend. Door het almaar luider wordende lachen van de ‘Heren Jagers’ was mijn geduld tot het nulpunt gedaald. In mijn woede pakte ik een grote steen – die lagen daar in overvloed – om, zodra hij uit het water zou komen, mijn ongenoegen te laten blijken door de steen naar hem toe te werpen.
Doch plots werd het muisstil om mij heen. Tot mijn (en ook die van de jagers) verbazing, kwam Dasso – die in het water zijn werphengel had uitgegooid – met een forel van naar schatting zo’n 48 cm uit het water en keek mij aan alsof hij zeggen wilde ‘Heb ik dat niet goed gedaan?!’.
Ontroerd en tevens diep beschaamd dat ik aan zijn jachtinstinct getwijfeld had, heb ik hem gepakt en een knuffel gegeven die hij niet snel zal vergeten. Het grootste compliment kregen wij van de jagers. Ze kwamen allemaal dichterbij, gaven Dasso een aai over zijn bol en zeiden tegen mij dat ze nog nooit een hond gezien hadden met zoveel jachtinstinct.
Veertien dagen later werd ik uitgenodigd om een oorkonde in ontvangst te komen nemen met Dasso bij het Jagersgilde, waar hij voorgedragen was en met meerderheid van stemmen verkozen werd tot ‘Beste jachthond van Limburg’! Nadat Dasso zijn welverdiende konijnenbout verorberd had, keerden we trots weer huiswaarts.
Al & Dasso
DOLDRIEST 