Cuba, here we come

Mijn partner Victor en ik zijn net terug van een indrukwekkende reis door Cuba.  Deze post is de eerste in een serie. Klik hier voor alle verhalen. Foto’s vind je ook op mijn Engelse site Figments of a DuTchess.

—

Het vliegtuig beweegt voor de eerste keer en ik verstijf. Victor zegt dat het wordt ‘aangepikt’. We stijgen over vijf minuten op. Naar het westen. Naar Havana, Cuba. Vijftien dagen zon, zee, World Heritage, sigaren (echt niet) en mojito’s (echt wel). Ben zo benieuwd naar de oude auto’s, naar de muziek en de mensen. De hitte neem ik dan maar voor lief. En in Nederland is het ook warm, dus de overgang zal hopelijk niet supergroot zijn. Vannacht niet veel geslapen, ik ben toch altijd gespannen: is alles ingepakt, halen we de trein, het vliegtuig? Gelukkig is mijn partner de rust zelve, die houdt me met twee voetjes op de grond. Behalve in de lucht dan.

Inmiddels is het 13 uur Cuba tijd, en we hoeven nog maar twee uurtjes te vliegen, hoera. De verzorging door de KLM-meiden is heel goed en ook het eten is prima. Zelfs aan de lactose is gedacht. En als er dan toch een kuipje Becel op mijn dienblad verschijnt, komen de stewardess én de head purser persoonlijk excuses aanbieden. Dat geeft toch een vertrouwd gevoel. Het schermpje voor me biedt allerlei muzikale en visuele mogelijkheden, maar ik heb er geen zin in. Liever proberen te slapen… en daar blijft het helaas bij.

En dan zet ineens de landing in. We scheren over het land en de piloot zet ons zachtjes neer op Cubaanse bodem. Toch knijp ik hard in V-man’s hand, heb het er helemaal niet op. Soepel passeren we de douane, de warme hal in. Op zoek naar onze transfer en naar een plek om euro’s om te wisselen in de plaatselijke toeristen-munteenheid: Cubaanse peso’s, oftewel CUC’s.

Drie agencies later hebben we dan eindelijk de juiste balie te pakken, waar het Spaans en een beetje Engels ons om de oren vliegt. De medewerker brengt ons naar een aftandse taxi met een zeer zwijgzame chauffeur. Pas als zijn gsm voor de derde keer een zeer aanstekelijk deuntje als beltoon laat horen, schieten we samen in de lach. Het Habana Libre doemt boven ons op en een krakende lift brengt ons naar de zeventiende verdieping, kamer zeven. De kamer heeft gelukkig airco; de vochtige klamme hitte is zelfs in de avond nog aanwezig.

klik voor details

Wat echter nog veel meer aanwezig is, zijn de uitlaatgassen. Sjesusmina zeg, wat een vettige metalen walm is dat, bleh. Maar je kijkt je ogen uit. Niet een paar oude auto’s, maar heel erg veel – in allerlei vormen en kleuren. Fietstaxi’s, brommertaxi’s, gele taxi’s, en oldtimer taxi’s – de een na de ander. Kleine vrachtwagens met militairen erin, brommers met dopjes op de hoofden, en flanerende mensen. Jonge meiden met strakke lijven en dito kleding. Iets oudere meiden met minder strakke lijven, maar met dezelfde strakke kleding.

Trottoirs brokkelen af, de gebouwen trots en weemoedig in hun vergane glorie. We zijn op zoek naar een restaurant… maar dat valt nog lang niet mee. We steken als toeristen erg af tegen de lokale bevolking. Taxi? Iedere keer weerklinkt deze vraag. Hand in hand slenteren we verder de wijk in. De paar winkeltjes etaleren hun schaarse waren. Als we links de hoek om slaan, zien we de zee. En we voelen een bries. Iets verderop vinden we een cafetaria, waar Victor een pizza bestelt en ik een sandwich tuna. De uien peuter ik eraf, maar de rest smaakt prima. Een Heineken en een ice tea maken de maaltijd compleet. We vormen een bezienswaardigheid, maar geven onze ogen ook goed de kost. Dan rijdt er ineens een moderne sportauto voorbij, schreeuwend duur bij de rest. Bij een benzinepomp kopen we twee pakjes jus d’orange. Lekker om je tanden mee te poetsen. Het flessenwater blijkt namelijk op te zijn.

klik voor details

Vanuit de hotelkamer kijken we uit over de baai, over het water. Lichtjes flonkeren in de langzaam donker wordende nacht. We zijn moe – ik tenminste wel. Het is hier half negen, maar back home is het half drie. En da’s best wel laat.

Good night, Havana. Tot morgen…