stap in ganzenmars
eensgezind naar de toekomst
geloof, hoop, heb lief
Als tegenhanger van de vreselijke dingen die overal gebeuren. Het is lente, seizoen van vernieuwing, van nieuw leven. Laten we mooier maken wat we kunnen… ❤
Iedere zaterdag schrijf ik een Japans gedicht. Doe je mee?
Leven in het hier en nu. Voeten in de klei. Hakken in het zand. Ook ik roep die (on)zinnen regelmatig. Maar pas ik ze ook echt toe? Als ik eerlijk ben is het antwoord nee.
Op een werkdag verlang ik naar de avond.
Op een weekdag kijk ik vooruit naar het weekend.
In het weekend droom ik over de vakantie.
Als het regent wil ik zon.
Schijnt de zon, dan wil ik schaduw.
Uhu, ‘tuurlijk joh, ik leef echt wel in het hier en nu… Zorgen maken over ‘wat als’. ’s Nachts wakker liggen over dingen waar je op dat moment toch niets aan kunt veranderen. Onrust in je lijf om iets dat niet eens echt gebeurd is en waarschijnlijk ook nooit realiteit zal worden. Alsof ik wacht tot ik echt leef, alsof ik pas echt mijn doel zal bereiken in de toekomst. Om gek van te worden. Ik heb die hakken in het zand nodig om mijn gedachten te stoppen. Hmm misschien moet ik hogere hakken dragen, die bieden meer weerstand.
Het zal niet als een verrassing komen dat ik, in navolging van de workshop Rustmanagement, binnenkort start met de broodnodige vervolgtraining. Maar tot dan denk ik na over het leven en leef het. Vandaag.
Want er is nog geen morgen en er is geen gisteren meer.
Laat los. Grijp vast, pak het leven bij de kladden. Maak het beste van de mogelijkheden die je hebt. En heb je die niet, creëer dan nieuwe, begin in het klein. Heb je een rotdag, besef dan dat je mag balen. Gil, scheld het van je af. Begin de dag opnieuw door It’s A Beautiful Day van Michael Bublé op te zetten, en zing keihard mee. Vals. Het mag!
Klinkt allemaal prachtig hè? Ik heb er ook regelmatig moeite mee hoor, maar ik zie wel de weg die ik wil bewandelen en worstel me door de (on)kruiden heen. Wandel je met me mee?