vleugels

Zijn rug jeukte. Onrustig schoof hij op zijn stoel heen weer en schurkte langs de oneffen leuning. Zijn schouders zaten muurvast – helemaal niet zo gek na weer een nacht doorzakken. Leerde hij het nou nooit?

De monotone stem van de professor verdween steeds verder naar de achtergrond. Met een schok kwam hij weer bij zijn positieven: dit college was verplicht! Gelukkig zat hij achteraan. Hij reikte naar het onafscheidelijke blikje en dronk het met diepe teugen leeg. Even later stroomde wat nieuwe energie door zijn lijf, maar hiermee keerde ook het gekriebel in alle hevigheid terug. Gelukkig was de les bijna afgelopen.

Op weg naar buiten trok hij zijn colbertje aan. Zat dat vanmorgen ook al zo ongemakkelijk en strak? Dat kon hij zich eigenlijk niet herinneren. Hij haalde zijn pijnlijke schouders op, mikte het verfrommelde blikje in de afvalbak en trok een nieuwe Red Bull open.

—

Schrijfuitdaging (maximaal 150 woorden) met als thema ‘Vleugels‘, van Schaap Schrijft

Met haar neus tegen de ruit gedrukt, zo dicht bij het glas dat ze bijna niets meer zag door haar eigen adem, keek het meisje naar buiten. Het was een beetje mistig. Flarden wolken trokken voorbij en dompelden de wereld in een waas van wit licht.

Wanneer komen ze nou, oma?

De vrouw zuchtte, iedere dag weer die zelfde vraag. Ze ging bij haar kleinkind staan en streek haar door de krullen. Toen antwoordde ze zacht:

Dat weet ik niet, schat.

Als een schim bleef het meisje bij het raam en wachtte. Als ze heel goed keek zag ze haar broertje. Sam was vandaag een stoere ridder, zijn stok een gevaarlijk zwaard. Daarmee rende hij achter zijn vriendje aan, tot die zich ineens omdraaide en er een waar gevecht ontstond. De jongens hadden rode wangen van inspanning.

Kom nou hierheen, ik wil ook spelen!

Ze bonsde op het raam.

Waarom ga je niet met de anderen spelen? Verstoppertje of tikkertje, daar ben je toch zo dol op?

Vandaag niet, oma, ik blijf liever hier.

Het kind ging weer in de stoel zitten, maar bleef vol verlangen naar buiten kijken. Haar handafdrukken begonnen al te vervagen en het glas herkreeg zijn doorzichtige uiterlijk. Met haar bleke huid en haar blonde haar zag ze eruit als een prinsesje. Grijze ogen die veel te wijs waren voor zo’n jong kind. Berusting tekende haar gezicht, met af en toe een vlaag van ongeduld. Zoals nu.

Heeft mama geen tijd voor mij, oma?

De vrouw schrok en haastte zich terug naar het raam. Ze nam het verdrietige gezichtje tussen haar gerimpelde handen en keek het meisje ernstig aan.

Nee, lief kind, dat mag je nooit denken. Jouw mama houdt enorm veel van jou en wil dolgraag bij je zijn. Altijd, iedere minuut. Maar het kan nu gewoon nog niet. Het is nog te vroeg, meiske.

En waarom moet papa altijd werken? Het is niet eerlijk, ze kunnen toch wel even langskomen hier?

Zwijgend drukte de oude vrouw een kus op het voorhoofd van haar kleinkind. Hoe vaak hadden ze dit gesprek al gevoerd? Ze keek naar buiten en zag in de verte hoe haar dochter Sam naar binnen riep. Het was tijd voor het avondeten.

Ze pakte de tengere handjes stevig vast.