Mijn dans met de medische wereld is voorlopig ten einde. De MRI van mijn nek laat slijtage zien, maar die zit niet hoog genoeg om het vreemde gevoel in linkeroor en scalp te verklaren. De disco-EEG heeft geen noemenswaardige kortsluiting veroorzaakt, al zag ik ze wel vliegen. En ik ben met vlag en wimpel voor de hyperventilatietest geslaagd. Mijn danspartners – huisarts, opticien, neuroloog, kno-arts, oogarts, orthoptist, fysiotherapeut en optometrist – zijn uitgeput en hebben de handdoek in de ring gegooid.

Er zijn heel veel enge dingen uitgesloten, maar we zijn nog geen stap dichter bij een verklaring. De neuroloog vindt mij een raadselachtige vrouw. 😉 Hij opperde dat ik voor een second opinion naar het academisch ziekenhuis in Utrecht kan gaan, want zelf weet hij het niet meer. Als laatste wordt mijn bloed nu nog onderzocht op Lyme en andere zaken, maar daar verwacht hij niet echt iets van. Over drie weken belt de arts de uitslag door.

Gelukkig zijn tijd en rust goede heelmeesters en kan ik alweer aardig zelfstandig dansen, zelfs met mijn ogen dicht. Sinds januari bouw ik mijn uren bij de hogeschool weer langzaam op en is het draaien in mijn hersenpan zo goed als weg. Al zullen de tutu, spitzen en pirouettes nog even moeten wachten. 😛

Hartelijk bedankt voor jullie lieve en zorgzame reacties de afgelopen maanden, zij deden mij bijzonder goed! x

De dans ten voeten uit: 

• Overgang? Dan wil ik een sticker. Een hele kast vol! (03-10-14)
• Woelige Baren (17-10-14)
• Kriebels  (09-11-14)
• Als ogen konden vloeken (02-02-15)
• Ogen als schoteltjes (05-02-15)

• Een waas voor mijn ogen (23-02-15)