20 maart 2020 – DOLDRIEST

Nu we niet meer vrij en blij naar buiten kunnen waar en wanneer we maar willen, nu we waar mogelijk thuis werken en afstand moeten bewaren, wil ik foto’s delen die buiten naar binnen brengen. Daarbij beschrijf ik waarom ik de foto maakte, hoe ik er naar keek. Ik verzamel ze onder de categorie BUITENSTEBINNEN. En ik nodig je van harte uit om mee te doen.

Wij mogen dan wel geen Sequoias hebben in Nederland; deze kanjers mogen er echt wel zijn! Ik vind het een machtig gezicht, die stille reuzen. Ze trekken zich van de mensheid, die daar beneden rond hun tenen krioelt, niet al te veel aan. Hun aandacht is gericht op hogere machten, handen reikend naar de zon en de maan. Ze groeien onverstoorbaar verder, door jaren en zelfs eeuwen heen.

Als ik door een bos loop, weet ik mij omringd door een stukje eeuwigheid, een traagheid die helpt om stress weg te nemen. Bomen geven mij rust. Nee, ik ga ze niet knuffelen, al kan ik het vaak niet laten om mijn hand op hun knoestige huid te leggen.

Deze foto doet me denken aan het interieur van La Sagrada Familia, maar dan levend, ademend, echt. De natuur als godshuis. Eenvoudig en puur zonder overbodige pracht en praal. ❤