Op mijn tweede vakantiedag zit ik buiten te chillen met een boek. De zon schijnt en in de schaduw is het heerlijk koel. Geen gejaag, geen gestress. Hoe meer ik de spanning loslaat, hoe spannender het boek wordt. Het einde nadert en ik kijk even de tuin in.
Daar heerst bedrijvigheid: vogels vliegen af en aan en doen zich tegoed aan een zomermix met onder andere gedroogde wormpjes. Een tortelduif loopt over de kiezels en pikt de korrels op die de slordige mussen en meesjes op de grond gooien. Een vogelsymbiose in het klein.
Helaas hebben de vlinders hun weg nog niet gevonden naar de pas aangeschafte bananenhouder. Het nieuws heeft zich blijkbaar nog niet verspreid.
Weer strijkt een musje neer in de voederbol en zit te smullen van het feestmaal. Een idyllisch plaatje. Ik zucht, content in het hier en nu.

Ineens verschijnt vanuit het niets een vrouwelijke sperwer ten tonele! Zij duikt af op de huismus en probeert hem met uitgestrekte klauwen door de tralies te pakken te krijgen. 🦅 Fladder, fladder, vogelpaniek. What the heck?!
Gelukkig slaagt zij hier niet in en met grote ogen kijk ik toe hoe de roofvogel in de sering aan de rechterkant verdwijnt. De mus blijft zitten waar hij zit, roerloos. Ook ik verstijf, bang dat de mus wegvliegt uit zijn veilige haven als ik beweeg. Samen wachten we op wat komen gaat. Zou de sperwer toch zijn doorgevlogen?
Net als ik denk dat het gevaar is geweken volgt een tweede duikvlucht. De mus schrikt en verlaat de betraliede voederbal. Had hij niet moeten doen! De sperwer slaat genadeloos toe. 😩
Ik spring op en ren erheen, probeer de roofvogel te laten schrikken zodat zij de mus loslaat. De sperwer vliegt van me weg, stuit op de schuurdeur en valt terug op de grond, haar vleugels beschermend over haar diner gespreid. En ze laat niet los! Ik klap in mijn handen en weer probeert ze weg te komen. Dit keer wint de vogel wel genoeg hoogte en het lukt haar om over de schutting te vliegen. Ik zie hoe ze in de verte verdwijnt, haar prooi zegevierend in haar vlijmscherpe klauwen geklemd. 😳 Jeetje!
Wow, wat machtig om dat met eigen ogen te zien! En ja, de natuur kan soms heel wreed zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
De mens staat in dit opzicht dus niet zo ver van de natuur af.
LikeGeliked door 1 persoon
Nee, dat is. Maar bij de mens is het een beetje doorgeslagen.
(understatement)
LikeGeliked door 1 persoon
Gelukkig zijn er ook heel veel lieve, gevoelige mensen. ❤
LikeGeliked door 1 persoon
Ja hè 🙂 Mogen we niet vergeten.
LikeGeliked door 1 persoon
Arme mus. Wel mooi. Een valk in je tuin! 🦅
LikeGeliked door 1 persoon
Ja joh, ik wist niet wat ik zag!
LikeGeliked door 1 persoon
Oh nee, hè. 😦
LikeGeliked door 1 persoon
Ik schrok er ook van. Maar zoals Truus op Facebook schreef: misschien heeft de valk ook een nestje die hij/zij moet voeren. En om zo’n prachtige vogel van zo dichtbij in actie te kunnen zien, is ook heel bijzonder. Maar dat arme musje is het daar vast niet mee eens.
LikeLike