Op mijn tweede vakantiedag zit ik buiten te chillen met een boek. De zon schijnt en in de schaduw is het heerlijk koel. Geen gejaag, geen gestress. Hoe meer ik de spanning loslaat, hoe spannender het boek wordt. Het einde nadert en ik kijk even de tuin in.
Daar heerst bedrijvigheid: vogels vliegen af en aan en doen zich tegoed aan een zomermix met onder andere gedroogde wormpjes. Een tortelduif loopt over de kiezels en pikt de korrels op die de slordige mussen en meesjes op de grond gooien. Een vogelsymbiose in het klein.
Helaas hebben de vlinders hun weg nog niet gevonden naar de pas aangeschafte bananenhouder. Het nieuws heeft zich blijkbaar nog niet verspreid.
Weer strijkt een musje neer in de voederbol en zit te smullen van het feestmaal. Een idyllisch plaatje. Ik zucht, content in het hier en nu.
Ineens verschijnt vanuit het niets een vrouwelijke sperwer ten tonele! Zij duikt af op de huismus en probeert hem met uitgestrekte klauwen door de tralies te pakken te krijgen. 🦅 Fladder, fladder, vogelpaniek. What the heck?!
Gelukkig slaagt zij hier niet in en met grote ogen kijk ik toe hoe de roofvogel in de sering aan de rechterkant verdwijnt. De mus blijft zitten waar hij zit, roerloos. Ook ik verstijf, bang dat de mus wegvliegt uit zijn veilige haven als ik beweeg. Samen wachten we op wat komen gaat. Zou de sperwer toch zijn doorgevlogen?
Net als ik denk dat het gevaar is geweken volgt een tweede duikvlucht. De mus schrikt en verlaat de betraliede voederbal. Had hij niet moeten doen! De sperwer slaat genadeloos toe. 😩
Ik spring op en ren erheen, probeer de roofvogel te laten schrikken zodat zij de mus loslaat. De sperwer vliegt van me weg, stuit op de schuurdeur en valt terug op de grond, haar vleugels beschermend over haar diner gespreid. En ze laat niet los! Ik klap in mijn handen en weer probeert ze weg te komen. Dit keer wint de vogel wel genoeg hoogte en het lukt haar om over de schutting te vliegen. Ik zie hoe ze in de verte verdwijnt, haar prooi zegevierend in haar vlijmscherpe klauwen geklemd. 😳 Jeetje!
Vanmorgen liep ik zoals altijd even door de tuin om te kijken of het vogelvoer nog toereikend was, en of er misschien weer wat aardbeien rijp waren. Mijn dagmaximum tot nu toe is vijf stuks. 😉
Achter me een doffe bonk en veel kabaal. Een gaai was tegen het raam aan gevlogen, maar gelukkig fladderde hij alweer omhoog. Toen zag ik dat hij iets in zijn snavel had, iets dat terug vocht! Als ik het goed zag was het een jonge mus. De gaai belandde op de schutting, geklapper aan alle kanten.
Uit reflex klapte ik hard in mijn handen, gilde LOSLATEN –sorry buren– en rende die kant uit. Die musjes zijn mijn vrienden! De vogel vloog daarop naar het dak, zijn snavel weer leeg, maar dook daarna alweer snel in de tuin van de buren. Ik vrees dat de reddingspoging uiteindelijk toch niet succesvol was, maar hoop er maar het beste van.
Ik wist helemaal niet dat deze vogels andere vogels op hun menu hadden staan? Hebben jullie zoiets al eens gezien?
Ik kijk naar buiten en zie hoe mijn kater zit te smikkelen van het vogelvoer dat ik net heb uitgestrooid op een voedertafel. Wat klopt er niet aan dat plaatje? 🤔🙄
<< Wil je ook de andere zeswoordverhalen lezen en/of meedoen? Klik op de button hiernaast! En kijk hier voor het archief van de 6WMB schrijfuitdagingen. 😀
DOLDRIEST 