Zondag was een dag vol licht: gouden zonnestralen, lieve vriendschap en een magisch verlichte reis rond de wereld.
Om half twaalf parkeerde ik mijn autootje bij de Beekse Bergen en liep naar de ingang van het Safaripark, waar Karel, Daphne en Melody/Ko al op onze vaste plek wachtten. Jassen gingen uit, thee en koffie gingen erin en cadeautjes vonden hun weg kriskras over de tafel heen. Al snel haalden we onze camera’s tevoorschijn en dwaalden door het park. We konden nog nét met de boot mee en tuften bedaard naar de andere kant. Na de lunch was het tijd voor de roofvogeldemonstratie, een show die altijd herinneringen oproept aan de periode dat ik zelf met een microfoon voor dit publiek stond. Lang, lang geleden, maar nog altijd vers in mijn geheugen.
Ook de dieren genoten van de aangename temperatuur. Hier wat highlights:
Om half vijf veegden de rangers het park leeg en waren we helaas net te laat voor een bezoek aan de okapi’s. Maar niet getreurd, Karel: de volgende keer neem ik speciaal voor jou foto’s van deze prachtige dieren.
Een half uurtje later openden de poorten van het Winterplein en vonden we een plekje op het terras. Langzaam viel de schemering en werd het kouder, maar de frietjes – sorry Ko en Daphne: patátjes – verwarmden ons van binnen en gaven nieuwe energie. Het was tijd voor de Light Safari!
Een maand geleden liep ik ook de Light Safari route, vooraan, helemaal alleen in een schemerige sprookjeswereld van beeld en geluid. Deze keer was het druk, heel druk, maar was het ook helemaal donker, waardoor de figuren veel beter uitkwamen.
In mijn fotoalbum vind je nog meer foto’s van de dieren en de kunstige lichtpuntjes. Kijk vooral ook bij Melody/Ko en Fietszwerver/Karel voor hun weblogs en beelden.
Wat heb ik respect voor Ko’s moed om de hele dag – negen uren lang – door het park te lopen. Wat heb ik genoten van Karels verhalen en Daphnes gezelschap. Hartverwarmende kameraadschap en mooie herinneringen. ❤
Ook thuis straalde het licht nog na – dank voor het prachtige cadeautje, lieverd!
Je leest het goed. De Mergelier nam de afgelopen tien maanden deel aan een persoonlijk WW-programma. Het probleem was echter niet het gewicht, maar het aantal woorden.
Uitgeverij LOFT Books liet begin vorig jaar weten dat zij veel potentie zien in mijn roman, maar dat 100.000 woorden een tikkeltje te veel waren. Zij wilden graag een ingekorte versie van maximaal 70.000 woorden ontvangen om opnieuw te lezen. (Leuk weetje: De Mergelier bevatte oorspronkelijk 148.000 woorden: genoeg stof dus voor twee romans!)
Het werd een intensief traject. Iedere scène – hoe leuk ook – die de plot niet vooruit hielp, karakters verdiepte of sfeer creëerde, of die de vaart eruit haalde, moest weg. Elke zin werd opnieuw bekeken. De afgelopen maanden was het herlezen, schrappen, schrijven, schrappen, herschrijven en nog meer schrappen tot in de late uurtjes. Killing your darlings is niet leuk, maar maakt je verhaal wel sterker. Gelukkig kon ik de meeste laten leven.
En het is me gelukt! De Mergelier ging van 100.000 naar 68.500 woorden vol romantiek, humor en spanning, zodat ik op 8 januari jl. plechtig op de send-knop kon drukken.
Ik hoop met heel mijn hart dat deze afgeslankte versie de goedkeuring van LOFT Books kan wegdragen en dat je over een poosje kennismaakt met Noor en haar zoon. Dat ik je mag meevoeren naar mijn geliefde Zuid-Limburg. En bovenal: dat je blij wordt van deze feelgood.
Voorlopig is het dus afwachten. Mijn mailprogramma klaagt nu al over het vele verversen. Ook mag ik nieuwe scènes gaan verzinnen voor deel 2. Hopelijk houden de kennis en ervaringen van het schrijven van deel 1 deze keer het woordenaantal enigszins in bedwang.
Een lekkere stoel, kop thee, geborgenheid. Handen die papier omslaan, ogen die letters herkauwen tot tweedehands belevingen. De naald volgt de groeven van zwart vinyl en tovert de stem van James Taylor tevoorschijn. ‘Whenever I see your smiling face, I have to smile myself, because I love you.’
Als ik mijn rug en zitvlak eindelijk weet los te weken van de comfortabele omhelzing van verwarmd nepbont, been ik de Nederlandse winter in. Fris, knapperig, een tikkeltje vochtig. En ook nu heeft de natuur kleine verrassingen in petto.
De secondewijzer leidt traag maar onverbiddelijk naar het nieuwe jaar. Ik wens je veel energie en creativiteit, gezelligheid en verstilde momenten. Nieuwe kansen en dappere stappen. Deel ervaringen en geniet. En doe vooral ook gek op zijn tijd. 😉
Afgelopen zondag kon ik ein-de-lijk mijn geliefde Safaripark Beekse Bergen weer bezoeken, voor het eerst dit jaar. Diverse minder leuke periodes hielden me regelmatig gekluisterd aan huis, maar nu was ik los. Het olifantentrio wachtte op me, net als Melody/Ko, Daphne en Karel, met wie ik om 11 uur had afgesproken. En we waren niet de enige bezoekers: het was druk!
Eerst bijkletsen onder het genot van koffie en thee na de lange reis die we hadden gemaakt: Ko en Daphne vanuit het noordoosten, Karel vanuit het midden en ik vanuit het zuidoosten van het land.
We voeren met de boot naar de andere kant van het park en zagen neushoorns, jachtluipaarden, yaks, Schotse hooglanders, ooievaars, een ijsvogel, aalscholvers, watusirunderen en nog veel meer prachige dieren. Al die indrukken hadden ons hongerig gemaakt, en na de lunch vlijden we ons met andere bezoekers neer op de stenen trappen van de roofvogeldemonstratie. De uilen, gieren en arenden vlogen voorbij, evenals de tijd.
We waren bang dat de olifantjes al vroeg naar de stallen werden gebracht – het park sloot om half vijf – dus sjeesden we met gezwinde pas door het park terug naar de olifantenvlakte. En daar waren ze: Mosi, Ajabu en Tendai. ❤ De peuters speelden met en tussen de touwen, sleepten met takken en voerden schijngevechten uit. Olifantastisch! Ik bleef foto’s maken.
Ze konden er maar niet genoeg van krijgen… en wij ook niet. 😀 Puur genieten!
Klik hier voor nog meer foto’s. Vrees niet, het zijn niet alleen maar olifanten. 😉
Overal stonden al beelden voor de Lightsafari klaar: een magische belevenis die we in februari 2025 gaan meemaken. Jaja, de volgende afspraak staat alweer in de agenda’s! Lieve Ko, Daphne en Karel, dankjewel voor de gezelligheid en de fijne gesprekken, en tot volgend jaar!
Afgelopen donderdag stapte ik op mijn fiets en vond deze oase van rust, waar ik aan mijn nieuwe novelle schreef. Of misschien wordt het wel weer een roman. In de verte waren kinderstemmen te horen op het kabouterpad, maar voor de rest zongen alleen de vogels…
Mijn vriendin draagt koperblonde krullen als symbool van veerkracht waar wil wordt werkelijkheid kwetsbaar, onverzettelijk spint zij draden van tijd tot vangnet van overwinningen ongekend
O zeker, ze valt schaaf- en blauwe plekken pijnlijk onbelangrijk want ze krabbelt altijd op veegt restjes moed bijeen tot een berg optimisme en verlicht met haar kuiltjes haar en mijn wereld
Mijn vriendin, stampvol levenslust in haar getergde lijf, heeft meer ballen dan een vent
DOLDRIEST 