Breda Jazz Festival 2011

Gepost op 2 juni 20113 juni 2011 door Doldriest

Een zonovergoten lentedag in juni. Als we langs de singel lopen, waaien trompetklanken onze richting uit. Een muzikant heeft zich afgezonderd om nog even te oefenen. Een weefgetouw van pontons strekt zich uit over het water van het Spanjaardsgat. Er is een groot podium gebouwd op het water, maar er speelt nog geen band. Hierdoor niet in het minst gehinderd hebben honderden zon- en muziekliefhebbers een plekje gevonden. Zien en gezien worden.

We slenteren verder het centrum in, gelokt door de jazzy klanken. Helaas blijken ze nog steeds van blik te zijn. Waar zijn die befaamde bandjes nou, slapen ze nog? Het 41ste Breda Jazz Festival gaat rustig van start.

In de Visserstraat lopen we vrienden tegen het lijf. Even bijkletsen natuurlijk, over vakanties en de afgelaste Harleydag in Arnhem. Rivaliserende bendes zouden de stad onveilig maken. De enige oplossing was blijkbaar Arnhem hermetisch op slot gooien en alles annuleren. Ook Breda moet er dit jaar aan geloven: er komt geen Harleydag Breda! Eeuwig zonde. Goh, zouden ze vandaag dan niet bang zijn? Hier zijn toch zeker ook rivaliserende bands?

We genieten van het uitzicht. Breda is een prachtige gemoedelijke stad met veel mooie gebouwen en ook veel mooie mensen. Aparte mensen. Interessante mensen. Ik kijk met verwondering naar een vrouw op slippers met gouden naaldhakken. Erg knap en atletisch als je daar op kunt lopen zonder te stranden tussen de kinderkopjes.

Dan ontdek ik een Warhammer winkel met prachtige sets – ook Lord of the Rings – langs de wanden, een live workshop en kleine kunstwerken uitgestald in het midden. Ik moet ze gewoon even aanraken, héél voorzichtig. Ademloos dwaal ik rond, kijkend naar de geconcentreerde gezichten van kinderen die druk bezig zijn met het beschilderen van de figuurtjes. De miniaturen lijken me ook bijzonder geschikt voor Dungeons & Dragons. Vman is inmiddels naar buiten gevlucht. Een man vangt mijn blik op en vraagt of ik een rondleiding wil, of uitleg over het spel. Ik bedank hem en zeg – met een knipoog naar buiten – dat ik misschien nog wel een keertje alleen terug kom.

Bij Bagels & Beans weten we een tafeltje in de zon te bemachtigen. Vman kiest voor een muffin en ijsthee, zelf kies ik voor een Nootgeval: een goddelijke mix van yoghurt, ahornsiroop, walnoten, bananen en kaneel. Ik heb zin om het glas uit te likken.

Een Perry Sport en Xenos later gaan we weer op zoek naar een terras. Het is vreselijk druk, maar iedereen lacht en danst, klapt en zingt. Wat een sfeertje! Dan hoor ik eindelijk een streetband, man met paraplu voorop. Dertig jaren Jazz Festival vliegen in een rap tempo door mijn hoofd om tot stilstand te komen in 1981; het jaar dat ik startte met mijn studie in Breda. Vanaf het begin kwam mijn vader rond Hemelvaart hier naar toe om te genieten van de live jazz muziek. Het was een vrolijke traditie, vaak samenvallend met mijn verjaardag. Weet je wat? Ik ga hem bellen, ga hem laten meeluisteren, terugvoeren naar toen. Zijn lachende stem aan de telefoon vertelt me dat hij dit op prijs stelt.

Op het Kasteelplein schiet Vman – na diverse mislukte pogingen – als een snoek af op een vrij tafeltje bij Plan B. Hij en een vreemde man winnen samen. Wij vrouwen grijnzen naar elkaar en even later zitten we gezamenlijk wat te drinken. Het is een echtpaar uit Tilburg. Ze drinken slechts één pilsje, anders redden ze het niet meer op de fiets terug. Ik denk aan Vman’s rug en houd het bij jus d’orange. Een dubbele trappist in deze warmte vloert me gegarandeerd.

Een uurtje later stappen we op, de volgende terrasliefhebbers nog net niet op schoot. Hand-in-hand lopen we op de klanken van de zonnige muziek terug naar de auto. Wat een heerlijke donderdag.

Biker Witch, Columns

Richtingsgevoel

Gepost op 13 april 201113 april 2011 door Doldriest

Een buitengewoon mooie lentedag in april. Genietend loop ik door de deels zonovergoten deels beschaduwde straten van Arnhem, een geweldig concert van The Wall in het vooruitzicht. De temperatuur is aangenaam en om mij heen ontluiken zomerse outfits met bijbehorende glimlachen. Ik ben op een ontdekkingsreis die mij van de ene naar de andere winkel voert: Esprit, Dille & Kamille, een alternatief winkeltje met fantasy spullen. Ik kom ogen tekort. Een brie-tosti met walnoten en honing geeft voldoende energie om weer op pad te gaan. Iets later een dubbele Trappist.

In een roes van ontspanning dwaal ik steeds verder en verder. Dan ineens de realisatie dat ik met geen mogelijkheid meer weet waar ik ben! Waar staat de auto? Ik heb werkelijk geen flauw idee. Geschrokken blijf ik stil staan en kijk verwilderd om me heen. HELP? De onverstoorbare kracht aan mijn zijde lacht alleen maar en leidt mij zonder aarzelen in de goede richting. Volstrekt onbegrijpelijk, hoe doet hij dat toch? Als ik de weg naar de parkeergarage had moeten terugvinden, dan zat ik nu nog niet op Avans.

Richtingsgevoel. Een ingebouwde radar die werkt zonder ijkpunten, satellieten of energievoorziening. Het gevoel dat je zegt welke kant je op moet. Dat je voert naar je eindbestemming, maakt niet uit waar je je op dat moment bevindt. Ze zeggen wel eens dat dit gevoel bij vrouwen ontbreekt, maar in mijn geval klopt daar niets van, ongelofelijk maar waar. Ik ben gezegend met een bijzonder ‘goed’ ontwikkeld richtingsgevoel. Je kunt met mij namelijk alle kanten op! En mocht ik een kant kiezen, dan kun je ervan uitgaan dat je nou nét de andere kant op moet lopen. Handig toch?

Er bestaan grote verschillen tussen man en vrouw, fysiek en mentaal. Richtingsgevoel is daar een van, dat weet iedereen… alhoewel wetenschappelijk onderzoek anders doet vermoeden. Onderzoekers hebben ontdekt dat het richtingsgevoel bij alle zoogdieren – inclusief mensen – is aangeboren, waarbij geen verschil tussen de seksen is aangetroffen. Dus luitjes, de bewering dat vrouwen minder goed kunnen navigeren dan mannen is gewoon een mythe! *kuch*. Misschien klopt het wel gedeeltelijk: op grond van de stand van de zon bepaal ik zo de juiste richting. Met een kaart is het uitzetten van een route of het vinden van een bestemming een fluitje van een cent. Maar zet me in een bos of twee straten verder in een stadscentrum en ik ben hopeloos verdwaald. Ik moet herkenningspunten ZIEN en kan routebeelden niet bij elkaar krijgen in mijn hoofd.

In het weekend gingen we een stuk rijden op onze Harley-Davidson. De tocht voerde langs weilanden met vertederende lammetjes die rond hun moeders dartelden. Bruine en zwarte paarden smulden onverstoorbaar van het lentegras. Roofvogels zweefden op hun brede vleugels en bespiedden de nog nietsvermoedende prooi. Het was druk met fietsers op de landwegen. Eenlingen racend, stelletjes gemoedelijk peddelend, andere groepen in een man-vrouw verdeling. De mannen altijd voorop – ongetwijfeld navigerend. We ronkten dan weer in Zundert, een paar minuten later ineens in Breda, vervolgens weer in een plaats die naar mijn gevoel een flink eind verderop moest liggen. Het enige dat te zien was van mijn innerlijke verbazing was een opgetrokken wenkbrauw. Maar ik liet me gewoon lekker meevoeren, genietend achterop bij mijn partner. Ik vertrouw wel op zijn richtingsgevoel.

Muziek

Roger Waters – The Wall

Gepost op 7 april 2011 door Doldriest

Een Roze Floyd. Wie noemt zijn band nou toch ‘Roze Floyd’?!

Pink Floyd heeft een groot aantal namen gehad, zoals Sigma 6, The Meggadeaths, The (Screaming) Abdabs, Leonard’s Lodgers, The Spectrum Five en The Tea Set, tot ze moesten optreden en tot de ontdekking kwamen dat een andere band bij die gig ook de naam The Tea Set had. Syd Barret heeft toen ter plekke de naam The Pink Floyd Sound bedacht, afgeleid van twee blues muzikanten: Pink Anderson and Floyd Council.

Maar hoe die band ook moge heten, Vman en ik gaan zaterdag naar Arnhem, waar Roger Waters optreedt met The Wall in het GelreDome! Eerst een dagje lekker shoppen, dan een hapje eten om vervolgens weg te dromen bij de psychedelische muziek van Pink Floyd.

We zijn een tijdje geleden naar een optreden van The Pink Project in Etten-Leur geweest, een cover band van die Roze Floyd. Erg goed moet ik zeggen, al had de muziek een zeer vreemde uitwerking op mij: ik viel namelijk bijna in slaap voor de pauze! En niet een beetje geeuwen of zo, nee, compleet met wegdraaiende ogen en een gevoel alsof ik kilometers ver weg was. Mijn arm was compleet blauw van het knijpen om wakker te blijven. Vreselijk gênant en erg raar. Normaal zit ik bij optredens te springen op mijn stoel en vooral ook mee te zingen, maar helaas ken ik de muziek niet al te goed (in tegenstelling tot Vman, die werkelijk iedere klank kent). Mijn eigen stem kon me dus niet alert houden 😉

Laten we hopen dat de temperatuur in het GelreDome iets aangenamer is dan bij het optreden van Peter Gabriel vorig jaar, er hing zowat een ijspegeltje aan mijn neus na afloop.