douche – DOLDRIEST

Het is een donkere gure herfstavond. Buiten geselt de regen alles op zijn pad met koude striemende stralen. Ik heb het de hele dag al koud. Het maakt niet uit hoe hoog ik de verwarming zet, ik blijf rillen en huiveren.

Ineens klikt er iets in mijn hersenen:

>>> ik ga in bad!

Een heerlijk warm geurend relaxed bad. Ontspannen, gedragen door een vloeibare omhelzing – iedereen wordt altijd lyrisch als ze het over hun badtijd hebben – nou, Drieske gaat het ook eens uitproberen. Neuriënd begeef ik me naar boven.

De stop erin, warmwaterkraan vol open. Na twee minuten hannesen heb ik eindelijk de juiste stand te pakken: niet te koud maar ook niet gloeiend heet. Met zorg kies ik badolie uit. Ik wil namelijk niet dat ik straks als een allergische aardbei zonder kroontje herrijs. Ik weet zelfs uit een kast een paar sfeerlichten op te duikelen! YES dit gaat helemaal goed komen. Lucifers? Even naar beneden, waar ik meteen mijn boek pak. Lezen in bad schijnt namelijk ook bijzonder leuk te zijn. Nu nog muziek!

De zwoele stem van Sade weerklinkt uit mijn slaapkamer en sluipt op fluwelen voeten naar de badkamer. De kaarsen verspreiden een warme gloed. Hitte straalt vanuit de verwarming en weerkaatst tegen de muren. Alles is klaar voor optimaal badgenot.

Vol verwachting stap ik in bad… en trek als een haas mijn voet weer terug. Djeeeezes, wat is dat heet zeg! Ben toch geen aardappel! Een fikse straal koud water brengt de oplossing. Wederom raakt mijn grote teen het oppervlak, aarzelt even maar zet dan dapper door. Ook mijn tweede voet volgt en met een zucht van verlichting laat ik me helemaal zakken. Ik lig in bad.

Eerst maar even wat wennen, ogen dicht en wegdromen bij het geklater van het water. Soezerig open ik een oog en zie tot mijn verschrikking dat het water bijna de bovenkant van het bad heeft bereikt. Niet te abrupt bewegen nu, anders ontstaat er een spontane golfbeweging richting badkamervloer. Met mijn voet manoeuvreer ik behendig de kraan dicht. Nu ga ik genieten.

Hmmm die muziek klinkt wel hard nu. Sade zingt lustig door over een Smooth Operator. Niks smooth, irritant hard! Ik hijs me uit het warme water en loop druppend naar de slaapkamer. Is It A Crime, yes meid, hush, straks staan de buren aan de deur! De volumeknop werkt goed mee. Ik lig weer in bad.

Van slapen komt nu niets meer, dus ik pak mijn boek. Getsie natte handen, even wachten maar. Bij de tweede poging worden de pagina’s alleen nog maar een beetje klam, kan best. Ik steun met beide armen nonchalant op de randen van het bad en hef het boek voor mijn ogen. Lekker lezen. Het sfeerlicht achter mij flakkert van enthousiasme mee. Een rood glazen sfeerlicht. Nou sfeer heeft het wel, maar ik zie geen steek, laat staan letters. Zuchtend verhef ik mij een tweede keer, stap over de rand en vis naar het snoertje van de lamp. Op de vloer verschijnen her en der al plasjes. Maar goed, ik lig in bad.

Pfff wat een hitte, ik lig gewoon te zweten in het water, al klinkt dat tegenstrijdig. Stop eruit, laagje warm water aan de onderkant laten weglopen, laagje koud water aan de bovenkant erbij. Juist ja, nu is het precies goed. Lezen in zo’n glad bad is toch niet alles. Boek dicht, mijn ogen dicht en genieten maar weer. Hoe lang lig ik al te weken? Tien minuten hooguit en ik verveel me kapot. Ik speel wat met het water, spetter als een klein kind en maak mini golven die nét niet over de rand gaan. Maar ik lig nog steeds in bad!

Voetstappen op de trap…

‘Mam, wat doe jij nou?!’

Haastig sluit ik mijn ogen weer en zeg niks: ik geniet! Dit houd ik hooguit een minuut vol, dan kijk ik op en zie mijn jongste zoon tegen de muur leunen.

‘Jij ligt nooit in bad mam, is er iets?’

‘Nee, ik lig gewoon in bad Sean.’

‘Waarom?’

‘Láát me nou!’

Wederom een stilte, dan een luide gil:

‘Nick, kom eens kijken, mam ligt in bad!’

Nieuwe voetstappen dalen de zoldertrap af en een iets diepere stem weerklinkt:

‘Huh, waarom lig jij in bad met kaarsen aan?’

‘Gossamme, GA WEG!’

Beide zonen lopen lachend weg, ‘grappige’ opmerkingen makend.

Is dit nou die geweldige badervaring waar iedereen het over heeft? Zalig urenlang dobberen? Rechtop zittend laat ik alle gedachten aan een bad varen en ruk de stop eruit. Ik speel nog wat met de draaikolk die grappige slurpende geluiden maakt, maar zet dan mijn geliefde vertrouwde RainShower aan en ga er met dichte ogen onder staan.

Weer hoor ik iemand roepen maar door het geruststellende geruis van de douche versta ik er toch lekker geen woord van. Geen bad maar een douche, da’s pas lekker!

Op een mistige dinsdagochtend grijp ik naar mijn gsm. Half zeven. Hoewel het melodieuze deuntje milder is dan een snerpende pieptoon, zet ik het alarm toch maar snel af. Flarden dromen houden me op de grens van slapen en ontwaken en met tegenzin zwaai ik mijn benen over de rand van het bed. Opstaan Mar! Ja ja, antwoord ik in gedachten en wankel met mijn ogen dicht tegen de deur omhoog. Toch handig, zo’n extra wekker.

Nu nog maar half slapend baan ik mij een weg door nachtelijke visioenen vol avontuur en ontdoe mij van een halve liter ex-thee. In gedachten voel ik de warme douchestralen op mijn opgeheven gezicht. Ik strek mijn hand uit om de kraan open te draaien en…

EEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEKS!!!!

Met afgrijzen staar ik naar de badkuip. Een spin. Een grote spin. Een beest met ogen op steeltjes en harige poten. Dat is geen spin meer, dat is een monster! Alsof ik in een Dungeons & Dragons avontuur ben beland, maar dan zonder dobbelstenen of zwaard om het wezen te lijf te gaan. Niet nadenken nu meid, maar handelen. Er is geen Vman in de buurt om me te redden en ik ben in dusdanige staat van ontkleding dat ik de buurman niet kan gaan halen. Mijn jongste zoon is panisch van spinnen en mijn oudste panisch van te vroeg wakker gemaakt worden. Nee dames en heren, ik moet dit zelf opknappen.

Hoewel de spin niet zichtbaar beweegt, weet ik dat hij mij nauwlettend in de gaten houdt. Komt goed uit, want dat doe ik ook met hem. Of haar. Vrouwtjes spinnen zijn groter dan mannetjes en het is zo’n grote dat het wel een wijfje zal zijn. Misschien ziet ze in mij wel een lekker hapje en bespringt ze mij zodra ik een teen op het witte koude gladde oppervlak durf te zetten. Ben ik blij dat ik dat niet durf! Met mijn ogen nog steeds op het potige monster gericht, grijp ik blindelings naar mijn slipper en mep het arme beest in één klap morsdood. Een dikke laag toiletpapier beschermt mijn handen tegen het griezelige gevoel als ik de spin-overblijfselen in de WC gooi en een plens Cillit Bang verwijdert de laatste sporen uit het bad. Een zeemansgraf voert het kadaver af.

Eerst speur ik de vloer, muren en plafond af naar eventuele familieleden van de huisspin en bij het ontbreken daarvan draai ik eindelijk de badkraan open. Warm water gutst met een geruststellend geruis in het nu smetteloos witte bad. Knopje omhoog en daar komt mijn Rainshower in actie. Grohe is mijn vriend! Normaal gesproken sta ik nog na te dromen onder een hete douche en word ik langzaamaan helemaal wakker, maar niet vandaag. Adrenaline racet door mijn lijf en koude rillingen banen zich een weg dwars door de waterval van warmte.

Ik ben gek op dieren en heb respect voor het leven. Helaas strekt deze liefde zich niet uit tot het wereldrijk der insecten. Deze kleine vernuftige medebewoners van Moeder Aarde zijn niet echt bijster intelligent maar hebben wel een fantastisch aanpassings- en samenwerkingsvermogen. Als de mens al lang is uitgestorven (door een natuurramp of door onze eigen stomme vervuilende schuld!), scharrelen insecten nog steeds rond. Ik schaar spinnen nu voor het gemak even onder insecten. Alle creaturen met meer dan vier poten maken mij niet blij.

Waarom ben ik zo bang van die beesten? Een bij vind ik van afstand nog wel interessant, een hommel een vliegende bromknuffel, maar laat geen wesp dichterbij komen. Vrouwmoedig zal ik trachten stil te blijven zitten maar als het te lang duurt spring ik op en ren rondjes, al handen wapperend. Een super libelle binnen in de huiskamer? Ik ren krijsend naar de gang en sta huiverend met mijn hoofd om de deur gestoken het beest met argusogen in de gaten houdend. Argusogen! Kan ik weer naar de oogarts! 😉 Tot Ninja – oh wat mis ik mijn zwarte dappere kat – het beest vangt en naar buiten werkt. My hero! Beelden van wormen, duizendpoten en krekels bezorgen mij kippenvel. Bij vlinders zie ik niet de prachtige vleugels, maar alleen het enge lijfje.

Nee, een huisspin is niet het ideale huisdier voor mij. Verre van dat. Geef mij maar mijn lekkere gekke knuffelige miauwende huiskat Bandit. Bij hem kan ik tenminste zien wat hij denkt (áls hij al denkt): aan zijn ogen, oren, staart, zijn houding. Bij een insect of spin zie ik alleen een eng buitenaards wezen met facet ogen. Niet erg Zen… maar wel erg Drieske’s.