Het thema van de schrijfuitdaging voor het zeswoordverhaal van deze week is OMDENKEN.
Voor de pessimist is het glas half leeg. Voor de optimist is het half vol. Omdenken gaat uit van een derde benadering: waar is de kraan?
Het thema van de schrijfuitdaging voor het zeswoordverhaal van deze week is OMDENKEN.
Voor de pessimist is het glas half leeg. Voor de optimist is het half vol. Omdenken gaat uit van een derde benadering: waar is de kraan?
De tijd gaat voorbij, de ene tik na de andere. Onheilspellend soms, oorverdovend in de stilte en altijd vol haast.
Hoe zou het zijn als we niet meer zouden meten in minuten, uren, dagen, maar in gevoel. De tijd als hink-stap-sprong naar mooie en intense momenten. Met streepjes bij omhelzingen en gedroogde tranen. Stilstaan bij schoonheid en verbondenheid, huppelen van lach naar kus. Met aandacht en oog voor elkaar, navigeren door zon, maan en sterren. Weg met die horloges, mobiele telefoons op stil.
En hoe ziet zo’n nieuwe klok er dan uit? Zijn batterijen en stroom overbodig, scheppen we energie door samen te zijn, door interactie? Door de hand van je geliefde vast te houden? Door samen te eten, te praten en te zwijgen? Springt de wijzer achteruit als je het even niet ziet zitten? Als iets onaangenaams gebeurt? Mogen we het dan over doen? Komen er foto’s bij, onuitwisbare beelden?
Een tijdpad van herinneringen als een geschakelde ketting tussen familie en vrienden. Toevallige ontmoetingen die zich als een netwerk uitspreiden, en nieuwe levenspaden scheppen. Nog onbetreden paden die vooruit grijpen in de toekomst, als half geschetste visioenen.
Is zo’n tijdmeting niet veel mooier dan een kil tikkende klok?
Wanneer zet jouw wijzer de volgende stap? Maak je leven mooi, het is het waard.

We hebben niet te weinig tijd; in werkelijkheid verspillen we teveel tijd. Door ons te richten op die mooie dag die komen gaat, op morgen, op de vakantie. We verspillen ons leven omdat we geloven dat we eeuwig leven. Daarom is een dag voor ons niets waard, maar richten we ons op wat op een mooie dag zal komen en stelen zo van het heden, dat feitelijk de enige werkelijkheid is. Het allergrootste verlies brengt het uitstellen met zich mee.
Deze woorden las ik in een boek waarin de hoofdpersoon helemaal weg is van Lucius Annaeus Seneca, Romeins schrijver en stoïcijns filosoof. En er schuilt niet alleen een kern van waarheid in, het is gewoon geheel waarheid. Leef vandaag, leef nu, en wacht niet op morgen. Daar gaat de tijd veel te snel voor.
Een heel fijn en zonnig weekend!
Vandaag las ik dit gedicht van Hanny Michaelis (1922-2007) uit De rots van Gibraltar, Amsterdam 1969.

Ik vind het echt briljant en humoristisch. Zie het mezelf ook zo doen… dat laten verbranden terwijl ik mijlenver ben met mijn gedachten. 😉
Wat vinden jullie van dit gedicht?