Londen – DOLDRIEST

Een brug met een kroontje

Gepost op 25 januari 2020 door Marion Driessen

klik!

De afgelopen dagen was ik samen met negentien andere ICTO-coaches bij de BETT Conferentie in Londen, waar we de nieuwste ontwikkelingen op het gebied van ICT en educatie mochten aanschouwen en uitproberen. Erg inspirerend en ook gezellig! ’s Avond gingen we gezamenlijk uit eten en maakten we nog een avondwandeling door het mistige Londen. Hier een snapshot van de Tower Bridge, die koninklijk boven ons uit toornde. Londen, een prachtstad!

Ieder weekend plaats ik een zwart-wit foto met kleuraccent op Doldriest. Doe je mee? Het mag ook een gewone zwart-wit foto zijn.

Doldriest briest

Wat zijn dat voor mensen?!

Gepost op 4 september 20136 maart 2019 door Marion Driessen

Jonas Smith en Laura Paxton, graag zo snel mogelijk naar de gate, anders wordt uw bagage van boord gehaald. Laatste oproep, ik herhaal, laatste oproep! De ene na de andere melding vloeit blikkerig door de vertrekhal terwijl we wachten op het boarden. Wat zijn dat toch voor mensen die een heel vliegtuig ophouden? Zorg gewoon dat je op tijd bent!

De afgelopen maand hebben we heel wat aansluitingen moeten halen. Wachten op de Fyra. Uren wachten op Schiphol. In Londen niet, want ineens blijkt dat je nog een stuk met de metro moet reizen om in de andere vertrekhal te komen. Niet shoppen, rennen! De lange vlucht naar Los Angeles. Na vier uur heb je het wel gehad. Na acht uur sukkel je eindelijk in slaap om even later weer wakker te schieten door een stel luidruchtige medereizigers die het nodig vinden om achter jou gezellig bij te kletsen. Je zou je zo met kop en staart door de nooduitgang naar buiten willen keilen, ware het niet dat dit het klimaat in het vliegtuig niet ten goede komt. Je bijt wat op je kiezen, zucht en draait twintig centimeter naar rechts. En het wordt niet donker hè, nog geen minuut. Je interne klok past zich geruisloos aan en blijft lekker actief door tikken. Maar eindelijk sta je met beide voeten op Amerikaanse bodem. Awesome!

klik op de foto voor een groter formaat

Dan volgt een maand van reizen, via de meest fantastische natuurparken van het ene motel naar het andere. Je zwerft door San Francisco en langs de Pacific Coast. Werkelijk alles gaat goed. De motelkamers zijn gereserveerd en ondanks bedekte dreigementen van de autoverhuurder is de motor van de auto sterk genoeg en blijft de airco cool.

Veel te snel wordt het tijd om weer naar huis te gaan. Maar liefst zes uren wachten op het vliegveld van LA – je wilt immers op tijd zijn – en dan de lange vlucht. De volgende dag landt het vliegtuig om 12 uur ’s middags op Londen Heathrow en stap je in een taxi naar Londen Gatwick. De aansluiting vertrekt pas vier uren later, tijd zat dus.

klik op de foto voor een groter formaat

Daar slaat de man met de hamer, de moker toe. Ik zit met open ogen te slapen en de moed zakt me in de wandelschoenen als ik op het grote mededelingenbord zie dat we ook nog een half uur vertraging hebben naar Amsterdam. Nog langer wachten, dit red ik nooit. Soep! Soep zal helpen om wakker te blijven. Even later lepel ik genietend de hete brij naar binnen. Langzaamaan, tijd zat. Toch maar weer naar beneden en nog eens het bord controleren.

Maar wat is dat nu?! De luchtvaartmaatschappij klopt niet. Huh? Mijn blik vliegt verder naar boven en ik zie ‘British Airways – Amsterdam – 16.00 uur – gate closed’. Het is 15.45 uur. Ik gil het uit van ontzetting en we rennen naar de closed gate. In het begin zeg ik nog ‘sorry, sorry’, maar al gauw wordt het ‘out of the way!’ Een race tegen de klok. Snakkend naar adem kom ik bij de balie aan, waar alleen de crew nog staat te wachten. Ik flap er iets uit als ‘waiting for hours’ en ‘soup’ en strompel naar het vliegtuig, het schaamrood op de kaken. Tien minuten later stijgen we op.

Wat dat voor mensen zijn die bijna het vliegtuig missen? Nou, die zijn heus wel op tijd hoor, maar ze zitten gewoon even soep te eten!

Columns, Humor, Persoonlijk

Puber

Gepost op 20 april 201223 april 2012 door Marion Driessen

De tijd galoppeert voorbij en zwiept zijn staart in haar gezicht. Verdwaasd kijkt ze op en ziet dat het bijna 21 uur is. Al zo laat? Hoog tijd om naar huis te gaan! Die werkmails kunnen me gestolen worden. In het donker zoekt ze haar auto en rijdt naar huis, om vervolgens op de bank neer te vallen met een boek. Ze is moe.

Op weg naar bed stopt de vrouw bij de kamer van haar jongste zoon.

Zeg, zou je niet eens gaan slapen, vent? Je gaat vannacht naar Londen.

Een onbezorgde blik.

Nee.

Eh, je moet er om 3 uur uit, mafkees, naar bed gaan lijkt me toch wel handig!

Nope.

Jongen, ben nou verstandig en ga slapen. Je blijft morgen de hele dag op en ’s nachts doe je ook geen oog dicht. Je hebt je energie hard nodig.

Geen reactie, alleen die geamuseerde, uitdagende glimlach. Waarop zij gefrustreerd gilt dat hij het dan zelf maar moet weten.

De vrouw ligt wakker en maakt zich zorgen. Een half uur later gaat de zoon douchen en wordt het stil. Hij is dus wél gewoon gaan slapen. Zucht. Gekke puber!

Om kwart voor drie snerpt een alarm door het huis. Gehuld in een warme badjas volgt zij haar zoon naar beneden en rukt kasten open om een lunchpakket samen te stellen voor de toch wel vermoeide jongeman. Boterhammen met kaas. Flesjes drinken. Volkorenkoeken. Nog wat snac… de voorraad snacks die zij eerder die week ruim heeft ingekocht voor de verjaardag van haar oudste zoon, blijkt verdwenen te zijn. Als sneeuw voor de zon. Gelaten haalt zij haar schouders op. Dan maar alleen de boterhammen. En een paraplu. Want het regent in Londen.

Zij neemt afscheid, wenst hem veel plezier en valt weer in bed. Waar zij een half uur later nog steeds klaarwakker ligt. Heeft hij wel Engelse ponden? Weer naar beneden: hij pint ponden in Londen. Even later staat ze weer op en vraagt hem hoe laat hij vrijdagnacht ook alweer precies terug is op school, rond 4 uur? Dat weet hij niet. Ongeveer weet hij ook niet, maar hij belt haar dan wel op.

Vijf minuten erna gestommel, deuren gaan van het slot en weer op slot. Inbrekers? Nee, een bekende stem bromt er op los. Dan wordt hij opgehaald door de ouders van schoolkameraden. Eindelijk zakt de vrouw weg… tot een sms haar weer wekt: De fiets van een vriend staat bij ons in de schuur.

Is goed.

Een beter antwoord krijgt zij er niet meer uit. Ze is moe.

Het is eindelijk rustig in huis. ‘Het’ wel, maar zij niet. Als haar wekker afgaat, slaapt zij net. En vannacht zal er van rusten ook weinig terecht komen, want de vrouw gaat de vier pubers weer opladen, met een etmaal aan Londense indrukken als rugzak. Als dat maar allemaal in haar auto past…