Heb je het goede adres ingetypt? Vorige keer gingen we hier namelijk naar links.
Lichte argwaan klinkt door in de stem vanaf de achterbank.
Dat weet ik, maar Tom stuurt me nu naar rechts.
Mijn vertrouwen in TomTom is grenzeloos, ook al laat hij het bord Goirle links liggen en rijden we in volle vaart Tilburg binnen. We gaan op kraamvisite bij een collega. In de spiegel zie ik hoe Mootje nog eens achterom kijkt.
Tom spreekt me vermanend toe.
Houd links aan.
Ja, Tom.
Neem de volgende afslag.
Natuurlijk, Tom.
Ik volg braaf zijn aanwijzingen en draai met een ruime bocht naar rechts. Een onbekende weg strekt zich voor ons uit, geflankeerd door statige bomen. De verte lonkt. De beschuiten met muisjes ook. We liggen nog steeds op schema, het gaat goed!
Dan beveelt Tom mij linksaf te slaan. En dat wil ik best doen, ware het niet dat er geen weg is, alleen een doodlopende. Ik gooi mijn auto aan de kant en kijk met opgetrokken wenkbrauwen naar de meiden.
Weet je zeker dat je Goirle hebt ingetypt en niet Tilburg? We moeten naar Goirle hè.
Mootje vertrouwt het voor geen meter. Gelukkig vertrouw ik het wel, al begint de twijfel iets te kriebelen.
Jahaa!
Ik rijd verder in de hoop op een herberekening. Tom wijst echter stug terug. Schouderophalend doe ik een rondje rotonde en zoek naar een niet bestaande naastliggende zijweg.
We gaan helemaal terug naar de snelweg,
besluit Jootje,
en dan wél naar links, borden Goirle.
Tom sputtert nog wat tegen maar we roepen in koor dat hij zijn mond moet houden. De temperatuur stijgt. Intussen is er via WhatsApp contact met de wachtende kraamvrouw.
We komen eraan, houd die baby wakker!
Bij de afslag van de snelweg vervolgen we onze weg, dit keer naar links. Tom mokt nog even maar besluit ons dan gelijk te geven. We juichen en herkennen zowaar de omgeving. We zijn inmiddels flink te laat. Na een tijdje passeren we een rotonde en… staan doodleuk wéér bij diezelfde doodlopende weg. Verbluft vallen we stil.
Dan vanaf de achterbank een beschuldigende stem:
Je hebt het verkeerde adres in getypt!
NIET, dat ding is gek geworden!
Jootje – strategisch naast mij op de voorbank – grijpt haar mobiel en overlegt met de nog steeds werkloze gastvrouw. Ik keer terug naar de rotonde, waar we naar straatnamen speuren en…
Ja daar, links, naar links!
Ze prikt bijna in mijn oog, zo enthousiast wijst ze. Daar is dan de lang gezochte weg. Als we die volgen, doet Tom eindelijk een juiste duit in het zakje.
Houd je kop!!!
roepen we eensgezind.
Ruim een half uur te laat rollen we beschaamd lachend de auto uit. Verdwaald. In Goirle nota bene!
DOLDRIEST 