Het is niet zo goed voor je nachtrust als je, vlak voordat je gaat… wilt gaan slapen, een bijzonder grote zwarte spin over je bed ziet lopen. Hij verdween weliswaar snel over de rand naar beneden, maar toch. En natuurlijk kon ik hem niet meer vinden.
Toen heb ik hem maar een slaapmuts over zijn koppie getrokken, acht wollen slofjes gegeven, en een naam. Maakte hem in gedachten mijn huisgenoot. Toch heb ik niet zo goed geslapen. 😜
Fijne woensdag!
concentrisch spinsel
danst zij aan zij met de zon
ragfijn verstrengeld
klik!
Iedere zaterdag schrijf ik een Japans gedicht. Doe je mee? Klik op de button voor meer informatie.
–
ragfijne spinsels
vormen vangnet voor vliegers
vol schijnveiligheid
–
klik voor details
HAIKU / SENRYU ZATERDAG
Haiku is een vorm van Japanse dichtkunst, geschreven in drie regels. Een goede haiku brengt herinneringen terug aan dingen die je altijd al wist, maar misschien bent vergeten. Het brengt je terug naar jezelf, naar wie je bent en wat het is om mens te zijn. En dit voel je – niet met je hoofd, maar met je hart. Je stopt veel van jezelf in een haiku – ook wel een onafgemaakt gedicht genoemd. En dat gedicht gaat over je persoonlijke ervaringen en gevoelens. Over hoe je de natuur, de seizoenen, de wereld om je heen beleeft via je zintuigen. Je hoeft niets uit te leggen, niets te interpreteren. Beschrijf alleen wat er om je heen gebeurt; een vingerhoed vol emotie.
Lees er hier meer over.
Senryu gaat over mensen en dingen uit het dagelijks leven en is vaak komisch en ook wel tragisch. De dichter zoekt altijd waarheid, betekenis… die in een senryu vaak in het ootje wordt genomen. Evenals bij de haiku staat de schrijver achter het vers, niet er middenin; zijn ik is geen particuliere persoonlijkheidsexpressie, maar vertaalt de gevoelens van velen.
Schrijf een haiku of senryu op je blog/website over wat jou vandaag bezighoudt en geef het de titel Haiku / Senryu Zaterdag. Zet je bijdrage met een link naar je eigen post in een reactie hier op Doldriest. Je mag een foto of een tekening gebruiken, maar dat hoeft helemaal niet.
Grijp de badge en doe mee!
En dan is het ineens herfst!
Bomen, belaagd door een wind-tondeuse, moeten hun groene vacht prijsgeven. Dwarrelend zeilen de vermoeide blaadjes naar beneden en tooien de grond met een kleurig tapijt. Eekhoorntjes – druk bezig met gewaarmerkte scharreleikels – peinzen af en toe met hun donkere kraaloogjes in de verte, alsof ze de grootte en locaties van de wintervoorraad in hun roodbruine koppies proberen te prenten. Paddenstoelen in allerlei maten en soorten zijn in de aanbieding bij Intratuin en vinden gretig aftrek bij de boskabouters.
Weldra jaagt de wind rond op zoek naar kieren en gaten, botsend tegen verwarmde huizen. Regen versiert met glinsterende druppels de ramen die een blik gunnen op een warm familieleven. Jurkjes en korte rokken krijgen het aan de stok met winterjassen en wollige sjaals, en moeten uiteindelijk het slagveld ruimen voor dikke leggings en met bont afgezette laarzen. O wat ‘vreselijk’: overwinteren in een droge behaaglijke kast terwijl de overwinnaars windvlagen trotseren en te maken krijgen met binnensijpelend regenwater.
Toch ontkiemt in de droge CV binnenlucht het verlangen naar het ruige buitenleven: liever de rode blos van een ijsvogel, dan de witte wang van een huismus.
Tijdens een boswandeling fluistert de herfstmuze zachtjes
Tere draden
iel maar vasthoudend
geweven tot een patroon
van ingewikkelde symmetrie
– de ingewikkelde prooi is minder lyrisch, maar dit terzijde –
Ragfijn kant
vangt druppels van dauw
en weerkaatst de zon
tot diep in je hart
en verwarmt met haar gezang dit gure jaargetijde.
Een vette kruisspin zit met getuite lippen klaar in het midden van haar ijle bouwwerk om argeloze voorbijgangers van zeer nabij in de ogen te kijken. Bij haar uitverkorenen plant zij een kus op de lippen. Doorgaans resulteert deze liefkozing in een bloedstollende gil van de wandelpartij en volgt soms het uitspugen van webrestanten. Verontwaardigd draait de achtpotige madame zich om en haalt haar kluskoffer tevoorschijn. Altijd hetzelfde met die tweepoters!
Lichtelijk ontdaan van deze intieme ontmoeting met de kroost van Moeder Natuur, spoeden diezelfde met bont omhulde benen zich weer huiswaarts, de lokroep volgend van een kop dampende chocomel, een glas kruidige thee (de koffiepot speelt hier in huis maar een bijrol), stevige erwtensoep. Glüh- of rode wijn, een bodem whisky. Of een stomend bad.
Dan volgt een nieuwe dag. Menig bioritme heeft moeite met de donkere koude groet die door het open raam naar binnen waait. De nachtvorst zwaait zijn kille scepter en bedekt de auto’s met een laagje rijp. Toch tof van die ijskoning: hij zorgt voor gratis ochtendgymnastiek. De slagboom van het parkeerterrein krijgt RSI maar zwoegt dapper door: Avans gooit haar armen en deuren wijd open in een warme begroeting, ook in de herfst…
Op een mistige dinsdagochtend grijp ik naar mijn gsm. Half zeven. Hoewel het melodieuze deuntje milder is dan een snerpende pieptoon, zet ik het alarm toch maar snel af. Flarden dromen houden me op de grens van slapen en ontwaken en met tegenzin zwaai ik mijn benen over de rand van het bed. Opstaan Mar! Ja ja, antwoord ik in gedachten en wankel met mijn ogen dicht tegen de deur omhoog. Toch handig, zo’n extra wekker.
Nu nog maar half slapend baan ik mij een weg door nachtelijke visioenen vol avontuur en ontdoe mij van een halve liter ex-thee. In gedachten voel ik de warme douchestralen op mijn opgeheven gezicht. Ik strek mijn hand uit om de kraan open te draaien en…
EEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEKS!!!!
Met afgrijzen staar ik naar de badkuip. Een spin. Een grote spin. Een beest met ogen op steeltjes en harige poten. Dat is geen spin meer, dat is een monster! Alsof ik in een Dungeons & Dragons avontuur ben beland, maar dan zonder dobbelstenen of zwaard om het wezen te lijf te gaan. Niet nadenken nu meid, maar handelen. Er is geen Vman in de buurt om me te redden en ik ben in dusdanige staat van ontkleding dat ik de buurman niet kan gaan halen. Mijn jongste zoon is panisch van spinnen en mijn oudste panisch van te vroeg wakker gemaakt worden. Nee dames en heren, ik moet dit zelf opknappen.
Hoewel de spin niet zichtbaar beweegt, weet ik dat hij mij nauwlettend in de gaten houdt. Komt goed uit, want dat doe ik ook met hem. Of haar. Vrouwtjes spinnen zijn groter dan mannetjes en het is zo’n grote dat het wel een wijfje zal zijn. Misschien ziet ze in mij wel een lekker hapje en bespringt ze mij zodra ik een teen op het witte koude gladde oppervlak durf te zetten. Ben ik blij dat ik dat niet durf! Met mijn ogen nog steeds op het potige monster gericht, grijp ik blindelings naar mijn slipper en mep het arme beest in één klap morsdood. Een dikke laag toiletpapier beschermt mijn handen tegen het griezelige gevoel als ik de spin-overblijfselen in de WC gooi en een plens Cillit Bang verwijdert de laatste sporen uit het bad. Een zeemansgraf voert het kadaver af.
Eerst speur ik de vloer, muren en plafond af naar eventuele familieleden van de huisspin en bij het ontbreken daarvan draai ik eindelijk de badkraan open. Warm water gutst met een geruststellend geruis in het nu smetteloos witte bad. Knopje omhoog en daar komt mijn Rainshower in actie. Grohe is mijn vriend! Normaal gesproken sta ik nog na te dromen onder een hete douche en word ik langzaamaan helemaal wakker, maar niet vandaag. Adrenaline racet door mijn lijf en koude rillingen banen zich een weg dwars door de waterval van warmte.
Ik ben gek op dieren en heb respect voor het leven. Helaas strekt deze liefde zich niet uit tot het wereldrijk der insecten. Deze kleine vernuftige medebewoners van Moeder Aarde zijn niet echt bijster intelligent maar hebben wel een fantastisch aanpassings- en samenwerkingsvermogen. Als de mens al lang is uitgestorven (door een natuurramp of door onze eigen stomme vervuilende schuld!), scharrelen insecten nog steeds rond. Ik schaar spinnen nu voor het gemak even onder insecten. Alle creaturen met meer dan vier poten maken mij niet blij.
Waarom ben ik zo bang van die beesten? Een bij vind ik van afstand nog wel interessant, een hommel een vliegende bromknuffel, maar laat geen wesp dichterbij komen. Vrouwmoedig zal ik trachten stil te blijven zitten maar als het te lang duurt spring ik op en ren rondjes, al handen wapperend. Een super libelle binnen in de huiskamer? Ik ren krijsend naar de gang en sta huiverend met mijn hoofd om de deur gestoken het beest met argusogen in de gaten houdend. Argusogen! Kan ik weer naar de oogarts! 😉 Tot Ninja – oh wat mis ik mijn zwarte dappere kat – het beest vangt en naar buiten werkt. My hero! Beelden van wormen, duizendpoten en krekels bezorgen mij kippenvel. Bij vlinders zie ik niet de prachtige vleugels, maar alleen het enge lijfje.
Nee, een huisspin is niet het ideale huisdier voor mij. Verre van dat. Geef mij maar mijn lekkere gekke knuffelige miauwende huiskat Bandit. Bij hem kan ik tenminste zien wat hij denkt (áls hij al denkt): aan zijn ogen, oren, staart, zijn houding. Bij een insect of spin zie ik alleen een eng buitenaards wezen met facet ogen. Niet erg Zen… maar wel erg Drieske’s.
DOLDRIEST 