Er was eens een TRUMPet, glanzend opgepoetst, net iets te glimmend om echt te kunnen zijn. Heel zijn leven verlangde hij naar een voetstuk. Als blaasinstrument werd hij namelijk altijd aan de hand genomen, maar nu wilde hij op zichzelf staan. En op een voetstuk kijken anderen net wat gemakkelijker naar je op.
Hij zag de echt Gouden Trompetten paraderen, hun prachtige, authentieke glans pijnigde zijn ogen. Dat wilde hij ook! Hij blies en blies, zijn TRUMPetmond veel groter dan de andere. Het geluid nam toe, zwol op en overstemde de gezamenlijke melodie. Al gauw waren een paar andere instrumenten onder de indruk, toondoof als ze waren. Ze zagen niet dat het niet echt goud was dat er glom. Lees verder “De Vergulde TRUMPet”
DOLDRIEST 