Donkere wolken pakken zich samen boven een groen Normandie. (Helaas kan ik geen ‘e’ met een ‘”‘ erboven uit mijn tablet persen.) Maar die wolken met nattigheid deren ons niet, want wij zitten binnen in onze gite, terwijl Anouk met haar stoere stem bekende liedjes de woonkamer in zingt. Ik voel mijn benen. Ze kriebelen een beetje van gezonde vermoeidheid na onze hike vanmorgen.
Afgelopen zondag zijn mijn V-man en ik aangekomen in Le Parc naturel regional Normandie-Maine, waar we hartelijk welkom werden geheten door onze Engelse gastvrouw en -heer, en een parmantige Jack Russell, die luistert naar de naam Monty. Ik doopte hem al snel Monty Python. We logeren in een gite – een verbouwde stal met een behaaglijke woonkamer met open keuken, een mooie slaapkamer en shower room. Lynne & Keith lijken recht uit een TV-programma gestapt te zijn. Zij wonen hier een aantal maanden per jaar en gaan in de winter terug naar York.
Die eerste avond genoten we van een door Lynne bereide maaltijd. Na ‘crisps’ en een zoete lichte wijn volgde een bijzonder malse kipschotel, met aardappeltjes, salade en een stevige rode wijn. Het toetje was een experiment: speciaal voor mij ging ze lactosevrij ijs maken. Bevroren verse aardbeien en bananen werden in de blender vermalen met kokosmelk. Helaas waren de messen van de blender niet geheel opgewassen tegen de bevroren vruchten, maar na een kwartier hannesen met zijn tweeen lukte het ons toch om de massa in de door Lynne gebakken meringue-kuipjes te scheppen. Het was heerlijk! Nog meer wijn en Engelse kaasjes (in Frankrijk) voor V-man, en een kop thee maakten de maaltijd af.
Uitstapjes naar Lonlay-l’Abbaye en Domfront zorgden voor voldoende cultuur, maar vanmorgen gingen we op weg naar La Fosse Arthour, waar volgens de legende King Arthur zijn laatste dagen doorbracht in een zoektocht naar zijn geliefde.
In plaats van de rode route op het bord volgden we de wandeling uit een boekje dat we in ons verblijf gevonden hadden. Acht kilometer door het prachtige Normandische land. Helaas hebben we Arthur noch Guinevere gezien. Al hoorde ik af en toe wel hoefgetrappel rond het meer…
Het pad kronkelde door de bossen. Eerst waren er nog auto/trekker sporen zichtbaar, maar al gauw leidde het spoor heuvel op en af. Een pakje soja chocomel en een Snelle Jelle hielden mijn energie op peil. We liepen verder en verder,
langs verlaten boerderijen,
uitbundige flora
en fauna – klein
en groot.
De temperatuur lag rond de 21 graden, maar dat was prima. Een enkel bord en gele strepen op bomen en palen wezen ons de route, al stapten we een keer een particulier erf op. De vrouw des huizes lachte en zette ons weer op het juiste spoor. Tweeenhalf uur later kwamen we verhit weer bij de auto aan. Gaaf!
Uitgestrekt op de bank voel ik mijn benen tintelen. Geen Snelle Jelle die me nog verder laat lopen. Gelukkig weet ik een andere remedie: ik heb een glas wijn nodig! We zijn immers in Frankrijk.
Vind-ik-leuk Aan het laden...
DOLDRIEST 