De straat is smal. Eenrichtingsverkeer, met kamikazefietsers die alle kanten op schieten. Het is druk, de lentezon is onweerstaanbaar. Een peuter staat met zijn neus tegen de etalage gedrukt. Zoveel speelgoed, net niet binnen handbereik. De moeder gunt hem een paar momenten van zoet verlangen en loopt dan verder. Dan wordt hun schaduw opgeslokt door een grote zwarte rechthoek. De vrachtwagen blokkeert niet alleen de zon.
Een Twingo komt langzaam voor me tot stilstand, aarzelend. Hij valt haast in het niet bij het enorme gevaarte voor zijn neus. In het midden van de weg bepaalt de chauffeuse stationair haar positie. Twee minuten later komt er weer beweging in en wordt het accent iets naar rechts verlegd. Staat ze nou op iemand te wachten of…? Mijn geduld verliest het van mijn agenda en ik manoeuvreer om haar heen. De straat is smal, maar niet zó smal.
In een bedaard drafje rijd ik langs de vrachtwagen en kijk op naar de chauffeur, die op zijn gemak een shagje draait in zijn cabine. Zijn gebruinde arm rust in het open raam, hij weet van de prins geen kwaad. Ik wacht, en zie dan in mijn spiegel het snoetje van de Twingo verschijnen. De voorruit omlijst een ander, strak gespannen snoetje. Toe maar, mompel ik, als mijn auto erlangs kan, kan die van jou het ook!
En daar komt ze! Met een glimlach rijd ik verder. Wij Twingo-rijders steunen elkaar.
DOLDRIEST 