De afgelopen week transformeerde de sneeuw het landschap en riep iedereen naar buiten.
Nou ja, bijna iedereen. Met lede ogen moest ik aanschouwen hoe zoonlief de eerste Wasgij puzzel steeds verder vorm gaf, terwijl ik aan Teams gebonden was. Hij liet mij wel de eer om de laatste paar stukjes op hun plek te laten vallen. Inmiddels ligt puzzel nummer 2 op de keukentafel. Deze is nog moeilijker: vertaal dit beeld naar de huidige tijd. Veel gras, veel asfalt, al zoekend het onbekende tegemoet. Leuk!
Ons tuinmuisje heeft een paar mooie en voedzame weken gehad, maar op een avond sloeg Smokey toe. Hij bracht het arme verkleumde beestje door het raam naar binnen, de warmte in, en speelde het bekende kat-en-muis-spel. En dat kleine wezentje was niet tegen de kater opgewassen. Al dat ons rest zijn de sporen…
UPDATE: V-man zag net nog een muis tegen de muur omhoog klimmen. Een dikkertje! We hebben nu officieel een muizenfamilie te gast.
En dan ineens lag er een kaart op de deurmat. Toen ik de envelop opende, regende het letterlijk hartjes-confetti. Mirjam Kakelbont in actie. Zo lief! ❤ Als je zin hebt om te grijnzen en hardop te lachen, lees dan vooral haar hilarische stukjes op Pippi’s hometown, een blog met sterke verhalen.
Corona of geen corona, carnaval laat zich niet onderdrukken in Boemeldonck. Deze kleurrijke figuur prijkt in het midden van de rotonde.
Sporen in maagdelijk wit. Dit dier heeft een diepe indruk achtergelaten. Weet iemand wat dit is geweest?
Zelfs voor Boeddha is het nu te koud. Hij is gekleed in een witte mantel en muts.
En een varkentje met mohawk.
In overleg met mijn schrijfcoach heb ik besloten de weekjournalen korter te maken. Ze waren oorspronkelijk bedoeld om meer tijd vrij te maken voor mijn boek, maar er ging steeds meer tijd in zitten. Ik hoop dat de foto’s ook een beeld van mijn week geven.
Fijn weekend!
DOLDRIEST 