Zand erover

‘Hoe oud is jouw kind?’ De ogen van Ans lieten haar dochter geen seconde los. Het meisje zat rustig op de betonnen rand – fleurige linten in haar vlechten – en boog steeds voorover om nieuw zand in haar emmertje te scheppen. Naast haar een rij zandcakejes, keurig in het gelid. Wat verder, in het midden van de zandbak, lag een knul languit, zijn benen half bedolven onder de lading van zijn speelgoedtruck. Zijn kuif bevatte meer zand dan haren.

De vrouw naast haar keek verstoord op van haar mobiele telefoon, de ogen nog half op het scherm gericht. ‘Lars? Die is drie. Wat een beest hè.’ Ze wierp nonchalant een blik op het meisje. ‘Die van jou is heel anders. Zo…’ Ze aarzelde even. ‘Zo netjes. Haar kleren zijn niet eens vies. Nou, dat zal Lars niet overkomen. Die hoeft zijn kleding echt niet schoon te houden.’ Haar woorden bleven als een verwijt rond het bankje cirkelen. ‘Een beetje zand is juist goed voor de weerstand. En thuis gaat alles, hop, de wasmachine in. Kinderen moeten lekker kunnen spelen!’ De vrouw bestudeerde nog even het zonovergoten tafereel en begon toen weer op haar mobieltje te tikken.

Ans bleef nog even zitten, haar ogen gesloten. De glinstering in haar ooghoeken was het enige teken dat ze geraakt was. Ze stond op, pakte de kleine rolstoel vanachter de bank vandaan en reed hem dicht naar de rand van de zandbak. ‘Roos, lieverd, wat heb je prachtige taartjes gebakken. Die zullen de andere kindjes vast heel mooi vinden. Maar we moeten nu gaan.’ Met een gebaar waaruit ervaring sprak, tilde ze het meisje van de rand en liet haar voorzichtig in de stoel zakken. De emmer werd als een kostbare schat op haar schoot geplaatst. Ans draaide zich nog even naar de vrouw op het bankje. ‘Dag, nog een fijne dag. En succes met de was!’

---

Vorige week nam ik voor het eerst deel aan een schrijfatelier. Een van de onderdelen was het maken van een schrijfopdracht:

Je bent ongezien toeschouwer bij een ontmoeting van twee personen (als een vlieg op de muur). Je mag zelf kiezen welke twee personen. Het zou mooi zijn als het lukt om meer waar te nemen dan de dialoog en de bewegingen. Tussen de regels te kijken als het ware.

En het moest binnen een halfuurtje klaar zijn. Wat een uitdaging. Pen in de hand, onrustig gaan verzitten, peinzen en doorstrepen. Maar vooral genieten! ❤