Waar de zon slaapt

Midden in de nacht
lijkt alles groter, grauwer

klauwt onzekerheid
diep onderhuids

tot de roze dageraad
het spook verjaagt

terug de schaduw in
zich samenballend

tot een stip op de muur
broedend

geduldig wachtend
op het duister dat gaat vallen

hoe vaak je er ook overheen verft
hij laat zich niet wegpoetsen

maar haakt zich vast
in je onderbewustzijn

Tot je beseft dat wat je maakt
je ook weer kunt lossen

laten wegzweven
het zijn slechts jouw gedachten

ze zijn niet echt
echt niet

soms is het donker
gewoon de plek
waar de zon slaapt