Humor – Pagina 2 – DOLDRIEST

Zoals zovelen kamp ik tegen de geniepige kilootjes die zich steeds maar weer aan me vast willen klampen. Ik sla ze met moeite van me af en verwijs ze naar zoonlief, die ze graag wil hebben. Regelmatig worden aan tafel dan ook mogelijke strategieën besproken.

Om mij heen hoor en zie ik goede resultaten van koolhydraatarm eten – geen dieet maar een levensstijl die je je hele leven lang moet volhouden wil het effect blijvend zijn. Zelf verminder ik nu bij één of twee maaltijden de koolhydraten, maar wel gezond. En vooral lekker.

Vertrouwt mijn jongste zoon me net toe dat hij vroeger dacht dat die sliertjes van bananen ‘koolhydraden’ heten. En eigenlijk is dat de perfecte benaming! Gepost met zijn permissie. 😉

Overtreffende trap

Vanmorgen stap ik op mijn werk uit de auto en zeg tegen mijn oudste zoon, die meegereden is:

“Mijn linkervoet slaapt.”

Hij:

“Mijn hoofd slaapt.”

Daar kon ik niet overheen.

Status• Gepost op 29 januari 201929 januari 2019 door Marion Driessen

Doldriest briest, Humor

Sneeuwschuiver

Gepost op 23 januari 20196 maart 2019 door Marion Driessen

Vanmiddag ontvang ik een WhatsApp van mijn jongste zoon.

Maar goed dat je niet thuis bent. Staat een vrachtwagen op de stoep. Vanaf de overkant!

Ik lees het nog een keer. Voor mijn geestesoog verschijnt het woonerf met zijn vier parkeerplekken en de met sneeuw en ijs beplakte weg. Een weg die haaks op de onze staat. Trek de lijn door, en je belandt in de flanken van mijn auto die daar normaal gesproken geparkeerd staat.

Gisteren had ik het nog met mijn baas erover dat ik misschien thuis zou werken, omdat ik op het werk zo vaak gestoord word en het weer de enerverende weken van roostergegevens aanleveren zijn. Dan heb ik volledige concentratie nodig.

Nou, die concentratie is inmiddels ver te zoeken. Ik tik terug:

Doorgegleden???

Maar het blijft stil aan de andere zijde.

Die vrachtwagen heeft natuurlijk te hard gereden op die ijsvlakte, bepeins ik. Hij kon niet meer op tijd remmen voor de bocht en is gaan schuiven. Recht op de plek waar mijn arme kwetsbare Twingootje stond!

Of zou staan, als ik thuis had gewerkt. Gelukkig zit ik braaf bij de Pabo. Ik vertel het aan mijn collega’s en iedereen leeft ontzet mee. Wat een geluk!

Als ik thuis kom, roep ik naar Sean.

Vertel nog eens precies wat er gebeurd is?!

Gebeurd? Wat is er gebeurd?

Met die vrachtauto!

Oh, dat. Ik keek uit het raam en zag een vrachtwagen half op de stoep staan. Na wat voor- en achteruitrijden en een paar keer steken haalde hij de bocht wel.

Ik zwijg, bedremmeld. De kreukelzones van mijn auto strekken zich op miraculeuze wijze weer uit tot een gave auto.

Huh? Maar was die vrachtwagen dan niet vanuit de andere kant aan komen glijden, BAM bij ons de stoep op? Hoe komt die anders op de stoep terecht?

Weet ik niet, ik heb het niet echt zien gebeuren. Maar dat zou ook best kunnen…

Ik vond mijn versie toch spannender.

Ontkenning

Mijn ogen zijn nog prima,

het licht is gewoon niet goed genoeg! 😉

Status• Gepost op 11 januari 201911 januari 2019 door Marion Driessen

Afgetuigd

Mijn kerstboom vecht gemeen terug,

houdt blijkbaar niet van aftuigen.

Mijn vingers vol naalden, lek geprikt,

maar ik zal niet voor dit groentje buigen!

Status• Gepost op 5 januari 20195 januari 2019 door Marion Driessen

Kattenhumor

Humor is… als je kat, die languit over je benen gedrapeerd ligt, te ver doordraait in zijn genietende pose, van zijn warme plek afvalt, op de bank belandt en daar gestrekt op zijn rug met grote ogen naar je opkijkt en seint “Wat doe je nou, vrouwtje?!”

Inmiddels is hij weer opgekrabbeld. En ik ook, van het lachen.

Status• Gepost op 28 december 201828 december 2018 door Marion Driessen

Humor, Korte verhalen

Kattenhater

Gepost op 11 september 201812 september 2018 door Marion Driessen

Mijn vriendin is een fervent kattenhater. Als ze er een ziet, verstrakt haar hele lijf en komt er een haast manische blik in haar ogen. Ze komt dan ook bijna nooit bij mij, want ik heb twee enorme katers rondlopen.

Wat deze afkeer, ailurophobie genaamd, veroorzaakt heeft weet ik niet. Een gebeurtenis uit haar jeugd? Ze praat er nooit over. Iedere keer als ik het woord ‘kat’ of ‘poes’ laat vallen, staart ze strak de andere kant op en is er geen discussie mogelijk.

Gisteravond maakten we een ommetje. Dat hadden we misschien beter niet kunnen doen. Het leek wel kattenavond. Er zat er een voor de heg. Een ander onder de auto. Een derde liep net de hoek om. Haastig sleurde ik mijn vriendin verder, zodat zij niet getriggerd zou worden.

Toen we bijna thuis waren, zagen we een affiche op een lantaarnpaal. ‘Kat vermist’, stond erop. Het arme dier –een jong beestje nog– was blijkbaar ontsnapt en nooit meer terug gekomen. Helder blauwe ogen keken me vanuit een crèmekleurige snoet aan, de oren gespitst. Ik smolt weg en kon me het verdriet van haar baasjes goed voorstellen.

“Zielig hè,” zei ik tegen mijn vriendin, “wat zullen ze hem missen. Wat zou er met die kleine gebeurd zijn?” Maar mijn vriendin deed net alsof ze niks hoorde en stapte door, haar staart vrolijk heen en weer zwaaiend. Ik schudde mijn hoofd en besloot haar reactie – of het ontbreken daarvan- te negeren.

Bij de voordeur aangekomen nam ik afscheid. “Volgende week zelfde tijd, zelfde plaats?” Ik keek haar vragend aan. “Woef,” zei ze.